Inleiding
de boeken van 1 en 2 Koningen beschrijven de geschiedenis van de natie Israël van de tijd van Salomo tot de verdeling van het Koninkrijk, de val van het noordelijke koninkrijk in 722 met de Assyrische gevangenschap, en vervolgens de val van het zuidelijke koninkrijk in 586 v.Chr. met de Babylonische gevangenschap. Het koninkrijk verdeeld in het zuidelijke koninkrijk van Juda, bestaande uit de stammen van Juda en Benjamin, en het noordelijke koninkrijk van Israël, dat bestond uit de resterende tien stammen.gedurende deze tijd waren er enkele goede koningen die regeerden in het zuidelijke koninkrijk en die spirituele hervormingen teweegbrachten. Maar in het noordelijke koninkrijk (waar Elia en Elisa dienden) waren alle koningen slecht en er waren geen ware opwekkingen. Alle koningen van Israël (het noordelijke koninkrijk) deden kwaad in de ogen van de Heer.temidden van dit ontaarde en afgodische koninkrijk geregeerd door wrede, wrede en ontaarde koningen, noemde de Heer twee mannen, de een de opvolger van de ander. Deze twee profeten stonden als de herauten van God en Zijn Woord. Ze waren ook leiders voor een school van profeten die eigenlijk diende in zowel de noordelijke en Zuidelijke koninkrijken.Elia ’s bediening eindigt niet met de roep van Elisa die Elia’ s begeleider en student werd. In plaats daarvan bleef hij enkele jaren de mentor van Elisa. Na zijn vernieuwing door de Heer op de berg Horeb, begon Elia een dienst van mentorschap of discipelen Elisa. Het begeleiden van anderen is een van de belangrijkste bedieningen die ieder van ons kan hebben, vooral leiders, maar een die niet beperkt zou moeten zijn tot leiders.
eigenlijk was de bediening hier dubbel. Niet alleen diende Elia Elisa, maar ongetwijfeld werd Elisa een grote troost en bemoediging voor Elia. Op een bepaald moment dacht Elia dat hij alleen over was om het werk van God voort te zetten, maar hij werd geïnformeerd dat dit helemaal niet het geval was. In feite waren er 7.000 die niet de knie voor Baal hadden gebogen. Onder deze waren verschillende scholen van de profeten. Tot deze tijd verscholen ze zich in grotten, bang om naar buiten te komen en voor de Heer te spreken. Maar na Elia ‘ s ervaring en vernieuwing op de berg Horeb, begon hij over het land te reizen en onderricht te geven in deze scholen, met Elisa als zijn begeleider en discipel.
de roep van Elisa (19:19)
in vers 19 zien we dat Elia zich nu verplaatst van de plaats van eenzaamheid en ontmoediging. De Heer had hem gezocht terwijl hij in die toestand was en hem nieuw leven ingeblazen en hersteld in zijn bediening door het geestelijke inzicht dat hij ontving van de Engel van de Heer. Hersteld met een nieuw begrip over de manier waarop God werkt, verliet de profeet de berg en vond Elisa. De zalving van de koningen genoemd in 19: 15-16 zou later komen. De eerste prioriteit was om Elisha te vinden.
dit illustreert hoe Gods Woord werkt om ons leven te herstellen en te vernieuwen. Gracieus, hij werkt om ons op het spoor of terug op het spoor om ons vruchtbaar te maken. Net als Elia kunnen ook wij onszelf gemakkelijk vinden, eenzaam en ontmoedigd, maar de Heer is de God van alle troost (2 Kor. 1: 3) en hij heeft zich gecommitteerd aan onze vernieuwing en restauratie. Wat een liefdevolle en genadige Heer, maar we moeten ons ter beschikking stellen van Gods middelen voor vernieuwing: (A) Het woord (Rom. 15:4), en (B) andere gelovigen elkaar aanmoedigen (2 Kor. 1: 4; 1 Thess. 5: 11; Heb. 3:13). Dus Elia ging eerst Elisa zoeken die een bemoediging werd voor de profeet.Elia vond Elisa “terwijl hij met twaalf paar ossen voor hem ploegde, en hij met de twaalfde.”Dit lijkt erop te wijzen dat Elisa behoorde tot een familie van aanzienlijke rijkdom. Om de profetische oproep te gehoorzamen zou betekenen dit te doen met een aanzienlijk persoonlijk verlies, financieel gesproken. Het zou betekenen de kosten te tellen. Het betekende het tellen van zijn financiële zekerheid als verlies en het worden van een soldaat van de Heer in de loopgraven van een enorm geestelijk conflict. Maar Elisa ‘ s reacties in de verzen 20 en 21 laten ons zien dat hij een man van geloof was die bereid was om precies dat te doen.Elisa had Bijbelse waarden, prioriteiten en eeuwige perspectieven ontwikkeld die zijn hart hadden veroverd en die vervolgens beheersten wat hij met zijn leven deed. Als gevolg daarvan handelde hij naar zijn geloof door Gods oproep te volgen. Hij was bereid om te worden ontworteld uit zijn rustige, vredige en landelijke leven met zijn financiële zekerheid om de Heer te volgen. Hij wist duidelijk dat zijn volk het Woord van de Heer nodig had. Net als de zonen van Issaschar begreep hij de tijden en wist hij wat hij moest doen (1 Chr. 12:32).
maar ik denk dat het ook belangrijk is om op te merken waar Elisa was toen Elia hem vond. Hoewel hij tot een prominente familie behoorde, was hij aan het werk in het veld met de rest van de veldhanden. Hoewel rijk, was hij niet onverantwoordelijk of lui. Dit maakte hem geen leider, maar het toonde wel aan dat hij al het soort karakter had ontwikkeld dat nodig was voor leiderschap. Niet alleen heeft hard werken te bouwen karakter, het gaf hem een getuigenis aan de mensen om hem heen. ik denk dat het interessant is om op te merken hoeveel grote mannen van de Bijbel in een speciale bediening werden geroepen nadat ze al een bekwaamheid en bereidheid hadden getoond om te werken en waar ze ook trouw en loyaliteit hadden getoond? Let op de volgende illustraties:
- Mozes weidde de kudde van Jethro, zijn schoonvader. David hoedde schapen voor zijn vader. Peter was een visser. Paul had een tenten voor het maken van vakwerk. de Heer Zelf was een timmerman van beroep die werd opgeleid door Joseph. veel jongeren volgen de universiteit of Bijbelschool en gaan vervolgens naar het seminarie. Na het afstuderen zoeken ze een fulltime bediening zonder de gunstige ervaring van het hebben gewerkt op de werkplek, in het leger geweest of geleerd een vak. Dan vragen we ons af waarom ze problemen hebben in het ministerie wanneer ze geconfronteerd worden met zijn rigide eisen. Dit kan een van de oorzaken zijn. Tenzij ze zich door de school heen werkten, weten velen niet echt hoe het is om de beproevingen van de werkplek onder ogen te zien, noch hebben ze de discipline van het werk ontwikkeld. Bovendien, als ze om welke reden dan ook voltijds het ambt moeten verlaten en in een seculiere baan moeten werken, hebben ze moeite om zichzelf en hun gezinnen te onderhouden omdat ze nooit een vak geleerd hebben. Wanneer steun voor zijn bediening ontbrak, wendde de apostel Paulus zich altijd tot zijn beroep als tentenmaker.
als ouders moeten we onze kinderen leren werken, eerst thuis rond het huis en dan het leren van een vak aanmoedigen als onderdeel van hun opleiding. Leren werken helpt om karakter, trouw, vindingrijkheid en verantwoordelijkheid te ontwikkelen.”en Elia ging naar hem (Elisa) en gooide zijn mantel op hem” (vs.19). Laten we drie dingen opmerken:
(1) Deze Mantel was het officiële gewaad van een profeet. Er werden drie soorten mantels gedragen in Bijbelse tijden. Dit is de ‘ adderet, een mantel die gemaakt kon worden van dierlijk haar en was een kledingstuk van onderscheid gedragen door koningen en vooral door profeten (1 kg. 19: 13, 19; 2 kg. 2: 8, 13-14; Zech. 13:4). De mantel markeerde automatisch een man als een profeet, een woordvoerder van God. Het was ook een symbool van opoffering en toewijding. Het leven van een profeet was geen leven van luxe. De mantel representeerde de gave van een mens, de roeping van God, en het doel waarvoor God hem had geroepen.
(2) het over de schouders van Elisa gooien was een symbolische daad die zijn oproep tot het ambt van Profeet aanduidt, maar het was ook een zeker teken van Gods gave die hem in staat stelde om het profetische ambt en de bediening te vervullen. Deze daad door Elia was een profetische aankondiging dat de gave van profetie was gegeven (of zou komen) aan Elisa. Het werd onmiddellijk door Elisa begrepen, zelfs zonder woorden.
(3) hoewel sommigen het oneens zullen zijn, geloof ik niet dat God gelovigen vandaag de dag op dezelfde manier noemt. Tegenwoordig is iedere gelovige een priester van God (1 Pet. 2:5, 9) en wordt in zekere zin opgeroepen tot fulltime dienst om de Heer te vertegenwoordigen, zelfs als hun beroep seculier is. Als gelovigen in Christus zijn wij Gods vertegenwoordigers en geroepen tot bediening volgens de gaven die God ons geeft. Een deel van dit gebeurt in de werkplek, een deel in het huis, een deel kan optreden in de kerk, en een deel kan optreden met een buurman, enz. Elke gelovige heeft een geestelijke gave (of gaven) en dit vertegenwoordigt op zijn minst een deel van de mantel van Gods roeping op iemands leven.
wat God je heeft geschonken om te doen, heeft hij je geroepen om te doen. Waar hij je voor geroepen heeft, heeft hij je daartoe begiftigd. Hoe ken je Gods roeping? Door uw gave(s) te kennen. begrijpen dat alle gelovigen een geestelijke gave(n) hebben gekregen, moeten we proberen onze gave(n) te herkennen, ontwikkelen en door Gods leiding aan het werk zetten. Weten wat onze gaven zijn bepaalt automatisch een groot deel van Gods wil en richting voor ons leven vanuit het standpunt van prioriteiten, verplichtingen, doelen en training. Bijvoorbeeld, als een persoon niet beschikt over een van de sprekende gaven (onderwijs, aansporing, enz.), Heeft God hem niet geroepen om te prediken of een pastor te zijn. Terwijl we allemaal het werk van evangelisatie moeten doen en naar mogelijkheden moeten zoeken om anderen één-op-één te discipelen en te begeleiden, moeten we mensen een plezier doen door uit de preekstoel of klas te blijven als leraar, tenzij we zo begaafd zijn. Iemands gave kan helpen zijn, of genade tonen. Als dat zo is, dan wil God ons daar gebruiken. 1 Petrus 4: 10 zegt, “gelijk een iegelijk een bijzondere gave heeft ontvangen, gebruikt die in het dienen van elkander, als goede rentmeesters van de veelvoudige genade Gods.”Een goede rentmeester is iemand die zijn gaven gebruikt (zijn mantel aanvaardt) door trouwe ontwikkeling (training en gebruik).
dit concept is waar ongeacht iemands beroep. Ons beroep kan van alles zijn, van een ingenieur tot een arts, van een huisvrouw tot een uitvoerend secretaris, een verpleegster of Arts. Maar onze roeping, onze roeping, is om de Heer te dienen zoals hij ons geschonken heeft. Misschien kent u, net als ik, van sommigen die manieren hebben gevonden om hun werklast en tijd in hun bedrijf of beroep te verminderen om hun capaciteit voor andere soorten van bediening te vergroten. In sommige gevallen betekende dit een lager inkomen, maar ze deden dit om meer tijd te investeren met hun familie en in het ministerie. In sommige gevallen zegende God zelfs hun beroep meer. Hun geven was niet hun gebrek. Dit wil echter niet suggereren dat iemands seculiere werk geen vorm van bediening is. Ik geloof dat het is en niet alleen als een platform voor het evangelie. Voor een uitstekend boek hierover, mag ik voorstellen: Your Work Matters to God, door Sherman en Hendricks.
de respons van Elisa (19:20-21)
zijn onmiddellijke respons (vs.20a)
Elisa ‘ s respons was onmiddellijk. Er was geen aarzeling of over het hek rijden. Zoals we zullen zien, was zijn verzoek met betrekking tot zijn vader en moeder geen daad van aarzeling. In plaats daarvan was Elisa beslissend, wat ongetwijfeld het eerdere werk van God in zijn leven en de perfecte timing van deze gebeurtenis aangeeft. Voor Elisa (en zo zou het voor ons allemaal moeten zijn) was er geen beslissing te nemen. Het feit van Gods roeping maakte automatisch die beslissing voor hem. Elke andere beslissing zou alleen maar leiden tot futiliteit, ongeluk en een gebrek aan doel in het leven, een jacht op de wind.
laten we zeggen, ter illustratie, iemand heeft de gave om te onderwijzen of genade te tonen. Gods mantel of oproep aan hun leven is om tot op zekere hoogte en op een bepaalde manier betrokken te raken bij de ontwikkeling en dat geschenk te gebruiken. Zij hoeven niet te vragen: “Heer, moet ik deze gave ontwikkelen en een plaats van bediening Zoeken om het te gebruiken?”Zo denken en bidden is gelijk aan de Heer vragen of ze hun voeten en benen moeten gebruiken om te lopen. Natuurlijk zijn er andere factoren betrokken waarvoor we wijsheid moeten zoeken en bidden, zoals: wat zijn mijn gaven en welke training heb ik nodig om me voor te bereiden op de gelegenheid en de specifieke plaats waar de Heer wil dat ik dien? Maar we hoeven niet te vragen, moet ik mijn cadeau(s) gebruiken?er zijn speciale geboden met betrekking tot geestelijke gaven: (A) We moeten onze gave(s) kennen–Romeinen 12:3; (b) we moeten nooit onze gave(s) verwaarlozen–1 Timoteüs 4:14; (c) We moeten ons opwinden, ijverig zijn voor onze gave(s)–2 Timoteüs 1:6; 1 Tessalonicenzen 5:19-20; en (d) We moeten onze gave(s) gebruiken in liefde, anderen dienen door de kracht die God levert en voor de heerlijkheid van God–1 Petrus 4:10-11; Romeinen 12:4F.
zijn verzoek om zijn ouders te eren (vs.20b)
Elisa verzocht om terug te gaan naar “kus mijn vader en mijn moeder, dan zal ik je volgen” (19:20). Dit was geen poging om de oproep uit te stellen noch een daad van aarzeling. Sommigen hebben dit ten onrechte gerelateerd aan Lucas 9:57-62. De Heer kende het hart van de mannen in Lucas 9 en zag dat Voor wat het was, een gebrek aan betrokkenheid en een poging om zijn oproep te vermijden. Het was een mislukking om zichzelf te ontkennen, enz.
maar met Elisha was het geval heel anders. Elisa ‘ s verzoek werd ingegeven door twee dingen: (A) Het was een daad van oprecht respect en eer voor zijn ouders, en (b) Het was ingegeven door een verlangen om zijn ingang in deze bediening te vieren en om zijn toewijding te verklaren en te bevestigen om de Heer te volgen voor vrienden en familie. We zullen dit zien in 1 Koningen 19: 21.
Elijah ’s antwoord (vs.20c)
Elijah stond Elisha’ s verzoek toe. Hij zei: “Ga terug . . .”Toen voegde hij een woord van waarschuwing toe en zei:” voor wat heb ik je gedaan?”Deze uitspraak lijkt een idioom te zijn dat nogal abrupt of zelfs zinloos klinkt voor ons. Volgens het idioom zouden we het kunnen vertalen als: “Ga terug en neem afscheid, want Ik heb iets heel belangrijks voor u gedaan, maar denk goed na over wat ik u heb aangedaan, want uw oproep is niet van mij, maar van God!”Het idee is dat Elisa verantwoording verschuldigd was aan God voor wat hij deed, niet aan Elia. Wat Elia had gedaan was Gods oproep uitdrukken. Elia zou Elisa ‘ s geestelijke leider en mentor worden, maar Elisa moet begrijpen dat hij uiteindelijk verantwoording verschuldigd was aan God, niet aan een man.als de dienaren van God, moeten we altijd onthouden dat we uiteindelijk verantwoording verschuldigd zijn aan de Heer voor wat we doen met ons leven. God gebruikt mannen en vrouwen in ons leven om ons te bereiken, om ons te trainen, om ons uit te dagen, enz. maar het zijn slechts instrumenten die God gebruikt om ons in de juiste richting te wijzen of te leiden. We zijn tot op zekere hoogte verantwoording verschuldigd aan elkaar, maar onze uiteindelijke of primaire verantwoording is aan de Heer (Rom. 14:11-12). Het lijkt mij dat hier een belangrijk principe aan ten grondslag ligt. Een van de doelen van leiderschap is, net als bij het ouderschap, om mensen te helpen leren verantwoording af te leggen aan God (Heb. 13:17).de viering van Elia ‘ s roeping en inzet (19:21a) de ossen en de werktuigen, de houten ploeg met de jukken, vertegenwoordigde de werktuigen van zijn vak en de middelen en basis van zijn vorige leven. Vers 21 is dus in principe Elisa ‘ s verklaring van zijn verbintenis om de Heer te volgen. In essentie verbrandde hij zijn bruggen en rekende zijn verleden als verlies voor de Heer, zodat hij het nieuwe leven en de bediening kon krijgen die God als profeet voor hem had (Fil. 3). Elisha liet familie en vrienden zien dat hij nieuwe doelen, doelen, aspiraties, nieuwe verplichtingen, waarden en prioriteiten had. Het toonde zijn vastberadenheid om nooit terug te kijken, te proberen om terug te gaan, of de roeping van God te verlaten, ongeacht hoe moeilijk het zou kunnen worden. Dit is een must voor gelovigen en vooral voor geestelijke leiders. Romeinen 12: 1-2 vormt de basis voor de nadruk die volgt. Romeinen 12: 3-21 spoort ons aan om onze gaven in bediening te kennen en te gebruiken.door de daden van Elisa laat God ons zien dat we een onwil moeten ontwikkelen om de handdoek in de ring te gooien, om nooit te zeggen: “Ik stop.”Leven en dienst aan de Heer zijn als een cross country race-niet een honderd meter sprint! Een van de grootste behoeften in het christelijke leven als vader of moeder, als man of vrouw, of als dienaar op welk gebied dan ook, is volharding met de verbintenis. We moeten probleemoplossers zijn, om onze problemen te verwerken in plaats van te stoppen. Elisha verbrandde zijn bruggen over zijn vorige leven.
de voorbereiding van Elisa (19: 21b)
Elisa werd de bediende, de dienaar van Elia (2 kg 3:11). Zijn tijd met Elia was niet alleen een opvoeding in de theologie en in praktisch dienstbetoon aan anderen, maar ook in nederigheid, onderwerping aan gezag, trouw, trouw en gehoorzaamheid in het dienstbetoon. Dit alles was van vitaal belang voor zijn opleiding en voorbereiding op het ambt. Om te leiden, moet men eerst leren hoe te worden geleid. Om aanwijzingen te geven, moet men eerst leren hoe men aanwijzingen moet ontvangen en volgen. Om trouw te zijn, moet men eerst trouw leren. Dit lijkt een van de lessen van Lucas 16:10 te zijn, ” die getrouw is in een zeer klein ding, is ook getrouw in veel; en die onrechtvaardig is in een zeer klein ding, is onrechtvaardig ook in veel.”Elisa’ s voorbereiding doet mij denken aan het commentaar van Christus in Marcus 10:43-45, “maar wie onder u groot wil worden, zal uw dienaar zijn, en wie de eerste wil zijn, zal de slaaf van allen zijn. Want ook de Zoon is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen.”
conclusie
God heeft een mantel, een oproep, geplaatst op elke gelovige in Jezus Christus (1 Pet. 4:10-11). Als gelovige priesters is deze mantel onze door God gegeven geestelijke gave(en). Als begaafden moeten we ieder goede rentmeesters zijn van het rentmeesterschap dat hij ons heeft toevertrouwd met betrekking tot onze tijd, talenten (inclusief onze geestelijke gaven), schatten en zijn waarheid. Dit vereist Elisha ‘ s soort toewijding. Als er geen betrokkenheid is, zullen we wankelen op het hek en we zullen niet in staat zijn om de moeilijke beslissingen te nemen die nodig zijn om de Heer te volgen. Dit is ongetwijfeld wat Jezus Christus bedoelde in Lucas 14: 26, 27 en 33. De drie voorwaarden genoemd in Lucas 14 hebben betrekking op de noodzaak van totale overgave. Zonder totale overgave kunnen we niet zijn discipelen zijn; we zullen simpelweg niet in staat zijn om de opofferingsbeslissingen te nemen die het volgen van hem vereist. Dit betekent een herevaluatie van onze waarden, prioriteiten, houdingen en bezigheden, maar bovenal, het beantwoorden van de vraag, wie en wat is de bron van mijn geloof? Is het de Heer? Geloof ik echt dat hij alles is wat ik nodig heb? Of is mijn geloof in de werkelijkheid verankerd in de details van het leven-plezier, positie, macht, prestige, bezit? Elisa was, net als Elia, een gewone man, maar hij werd extra-ordinair omdat hij beschikbaar was voor de Heer, omdat hij zijn leven overgaf aan de Heer, lock, stock, en vat, en God was in staat om hem te gebruiken op enorme manieren.