Blister Agent

een nationale aanpak: Amerikaanse paraatheid Infrastructuur

om de Amerikaanse paraatheid en veerkracht te verbeteren, begon president Bush na de terroristische aanslagen van 2001 presidentiële richtlijnen voor Homeland Security uit te vaardigen. Deze richtlijnen zijn bedoeld om de paraatheid te verbeteren en de risico ‘ s te verminderen door de federale infrastructuur te definiëren, met inbegrip van de vaststelling van dreigingsvoorwaarden, de ontwikkeling van een nationaal Incidentenbeheersysteem, het instellen van een nationaal doel voor de paraatheid van alle gevaren, en een verscheidenheid aan gerelateerde maatregelen. De kern van het algemene Amerikaanse paraatheidsinitiatief zijn vier componenten, waaronder de nationale Paraatheidsvisie, 15 nationale Planningsscenario ‘ s, UTL en de lijst van Doelcapaciteiten.

figuur 1-2. Het Proces Van Richtsnoeren Voor Nationale Paraatheid.

the vision for the National Preparedness Guidelines is een land dat is voorbereid met gecoördineerde capaciteiten om alle risico ’s te voorkomen, te beschermen tegen, erop te reageren en te herstellen op een manier die risico’ s in evenwicht brengt met middelen (U. S. Department of Homeland Security, 2007a). Als we deze korte zin afbreken, wordt het al snel duidelijk dat het een enorme reeks uitdagingen vormt. De eerste grote uitdaging is de coördinatie. Dit omvat coördinatie tussen de openbare en de particuliere sector, horizontale coördinatie op elk bestuursniveau, verticale coördinatie tussen federale, staats-en lokale instanties en zelfs internationale coördinatie van middelen bij grootschalige rampen. De geografische omvang en de politieke versnippering van de Verenigde Staten maken dit buitengewoon moeilijk. Er zijn tientallen federale agentschappen die moeten proberen om planning te orkestreren met alle 50 staten, de VS. gebieden, honderden inheemse Amerikaanse reservaten, en duizenden lokale overheden. De staten faciliteren coördinatie met inheemse Amerikaanse en lokale overheden die een andere essentiële laag toevoegen aan het proces, maar tussen de meeste van deze instanties en lagen van de overheid, is er een aangeboren spanning. Financieringsformules voor paraatheid zorgen voor controverse. Federale agentschappen worden geduwd door het Congres om extra paraatheid deliverables van de staat en lokale agentschappen vereisen, terwijl vaak het verstrekken van minder financiering. De staat en de lokale overheden lobbyen op hun beurt het Congres voor veranderingen in de financieringsstructuur en vereisten. Er blijven spanningen bestaan tussen metropolitane gebieden die de last dragen van de bescherming van de meerderheid van de bevolking en hun tegenhangers op het platteland die moeite hebben om voldoende financiële middelen te verwerven om ook hun inwoners te beschermen. Aangezien de goedkeuring van de financiering van paraatheid bij het Congres ligt, is er ook een tendens om zich meer op kwesties dan op infrastructuur te richten. Aangezien de leden van het Congres zorgen uit hun kiesdistrict horen over specifieke kwesties, is er een neiging om de bezorgdheid van de burgers aan te pakken door bestaande fondsen om te buigen om zich te concentreren op “hot issues”, zoals bioterrorisme of pandemische griep. Dit leidt vaak tot een vermindering van de kernfondsen voor paraatheid die de infrastructuur ondersteunen die nodig is om op “alle risico ‘s” te reageren, terwijl er aparte financierings-en prestatievereisten worden toegevoegd die gericht zijn op de kwestie van de dag. Hoewel er specifieke scenario ‘ s zijn die een unieke aanpak vereisen, kunnen de meeste mogelijke noodsituaties het best worden voldaan met een fundamentele, consistente infrastructuur. Dit geldt met name voor de paraatheid voor de volksgezondheid, maar geldt over de hele linie voor alle hulpdiensten.door de ongekende Amerikaanse Rampen in de eerste jaren van de eenentwintigste eeuw, zoals de terroristische aanslagen in 2001 en de orkaan Katrina, werd het nationale reactieplan in 2008 gewijzigd. Het is nu uitgegroeid tot het nationale Reactiekader. Hoewel het nationale reactieplan altijd een kader is geweest, was de naam er niet precies op gebaseerd. De invoering van het National Response Framework is een natuurlijke vooruitgang voor onze responsinfrastructuur. Meer informatie over het nieuwe kader is te vinden onder http://www.fema.gov/emergency/nrf/.

om de diepte en breedte van mogelijke rampen in kaart te brengen, zijn 15 nationale Planningsscenario ‘ s ontwikkeld om een kader te bieden dat het scala aan ergste Amerikaanse Rampen omvat. Het idee is dat de gecombineerde uitdagingen van deze scenario ‘ s voldoende diversiteit omvatten om voorbereid te zijn op “alle gevaren”. Ze omvatten een nucleaire ontploffing, een radiologische vuile bomaanslag, vijf biologische gebeurtenissen, vier chemische gebeurtenissen, twee natuurrampen, een conventionele explosie, en een cyberaanval. De biologische scenario ‘ s omvatten ziekten die van persoon tot persoon overdraagbare en niet-overdraagbare, dier en mens, voedsel overgedragen en milieu, opzettelijk vrijgegeven en natuurlijk voorkomen en vereisen behandeling van massale profylaxe, massa zorg, en massa dodelijke slachtoffers. De chemische stoffen omvatten zowel chemische oorlogsvoering agenten en giftige industriële chemicaliën met onmiddellijke en lange termijn gevolgen voor de gezondheid. Als groep benadrukken deze scenario ‘ s bijna alle mogelijke componenten van de Amerikaanse responsinfrastructuur en pakken ze de unieke coördinatie-uitdagingen aan die nodig zijn voor een effectieve federale, staats-en lokale respons.

het gebruik van deze dire scenario ‘ s om onze paraatheid inspanningen in kaart te brengen levert een verscheidenheid aan uitdagingen op. Wanneer realistische aantallen slachtoffers in verband met deze scenario ‘ s worden opgenomen in training en veldoefeningen, kunnen de deelnemers een pessimistische houding ontwikkelen, zowel wat betreft de waarschijnlijkheid van de gebeurtenis als de levensvatbaarheid van een effectieve respons. Als gevolg daarvan kan de fundamentele belangstelling voor paraatheidsmaatregelen eronder lijden, aangezien essentiële deelnemers en partners concluderen dat het simpelweg te moeilijk is om paraatheid te bereiken in de context van deze scenario ‘ s. Bovendien, als inspanningen worden besteed aan de ergste van deze grootschalige gebeurtenissen, is er het potentieel om kleinere, meer waarschijnlijke bedreigingen over het hoofd te zien. Het is echter waar dat alle scenario ‘ s plausibel zijn en met dat besef is er een morele verplichting om middelen op elk van hen te richten. Bovendien werd door de daaropvolgende ontwikkeling van de UTL vastgesteld dat veel van de vereiste taken consistent waren in veel of alle scenario ‘ s.

De UTL is een “levend” document dat is ontwikkeld op basis van de planningsscenario ‘ s. Als training en oefeningen hiaten identificeren, worden nieuwe taken toegevoegd. De lijst bevat consistente taal en referenties, zodat alle publieke en private instanties op elk niveau een gemeenschappelijk begrip en definitie hebben van de taken die nodig zijn om resultaten op het gebied van paraatheid te bereiken. De UTL ’s bestonden uit honderden taken en verdeeld in vier “missiegebieden” of taxonomieën: Voorkomen, beschermen, reageren en herstellen (U. S. Department of Homeland Security, 2005). Zodra de gedetailleerde UTL was gedefinieerd, was er een behoefte om ze te verfijnen in specifieke, meetbare mogelijkheden. Het resultaat was 37 Doelmogelijkheden.

deze brede capaciteiten worden beoordeeld door specifieke kritieke taken die met elk ervan verband houden op te splitsen en prestatiemetingen en-matrices vast te stellen. Bijvoorbeeld, om het “medische Surge” doelvermogen weer te geven, is er de behoefte aan een geschreven plan. De maatstaf om die specifieke kritieke taak te meten is gewoon een ja of nee, ofwel een geschreven plan bestaat of het niet. Andere maatregelen hebben tijd nodig. Zo moet een medisch coördinatiesysteem van de staat actief zijn binnen 2 uur na melding van gebeurtenissen (U. S. Department of Homeland Security, 2007b). De volledige beoordeling van een van deze doelcapaciteiten is een moeilijk en tijdrovend proces, maar is een essentiële activiteit om de vooruitgang te valideren die is geboekt met de miljarden dollars die zijn geïnvesteerd in de Amerikaanse paraatheid in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw.

elk land heeft een unieke benadering van zijn paraatheidsactiviteiten. De Verenigde Staten hebben bijvoorbeeld in 2002 een Homeland Security Advisory System ingesteld dat vijf dreigingsvoorwaarden of-niveaus gebruikt: laag = groen, bewaakt = blauw, verhoogd = geel, hoog = Oranje en ernstig = rood. Voor elke actie worden specifieke acties aanbevolen. Op basis van inlichtingenrapporten kan de status worden gewijzigd voor de hele natie, specifieke regio ‘ s, of bepaalde sectoren zoals chemische faciliteiten of luchthavens (Het Witte Huis, 2002).

figuur 1-3. U. S. Department of Homeland Security Advisory System.

De aanbevolen acties voor algemene Burgers groeien met elk niveau. Op het “lage” (groene) niveau wordt aanbevolen dat iedereen een noodplan voor het gezin ontwikkelt en praktiseert, een huishoudelijke “Noodtoevoerkit” maakt, weet hoe je moet schuilen-in-place en hoe je nutsvoorzieningen moet uitschakelen, en aanvullende paraatheidstraining en vrijwilligersactiviteiten zoekt. Elke keer dat het niveau wordt verhoogd, worden Burgers aangemoedigd om hun huis noodvoorraden en plannen bij te werken en steeds alert te worden van wat er om hen heen gebeurt (U. S. Department of Homeland Security, Citizen guidance on the homeland security advisory system, n. d., www.dhs.gov/xlibrary/assets/CitizenGuidanceHSAS2.pdf).

andere landen gebruiken soortgelijke waarschuwingsbenaderingen. Australië heeft in 1978 een alarmsysteem met drie niveaus (laag, gemiddeld en hoog) opgezet en in 2003 naar een systeem met vier niveaus verplaatst. Het vier-niveau systeem voegde een extra niveau (Low, Medium, High, en Extreme). Het “Extreme” niveau geeft aan dat er een aanval heeft plaatsgevonden of dreigt (Australian Government Attorney-General ‘ s Department, 2008). Net als in de Verenigde Staten hebben de Britten nu een waarschuwingssysteem met vijf niveaus (laag, matig, substantieel, ernstig en kritisch). Het werd teruggebracht van een zeven-tier naar een vijf-tier systeem in 2006 (BBC News, 2006).