(vertaling Door/ vertaald door Matteo Nicoli)
Ferdinand “Jelly Roll Morton” LaMothe (1890) was een pianist Creoolse zwarte (maar zeer lichte huid) die staat als de eerste grote jazzcomponist; mixing the styles of blues and ragtime: a merger that is likely to representing the origins of jazz more than any other thing. Zijn Roll Blues (September 1915) was het eerste stuk van musica Morton verliet NE or Orleans in 1908, speelde in Californië van 1917 tot 1922, daarna in Chicago, verhuisde vervolgens naar NEOR ontdekt van de reclame Walter Melrose, Morton werd gelanceerd in een sextet geleid door Hoorn, klarinet, trombone en saxofoon, met wie ze opgenomen Big Foot Ham (juni 1923) en Muddy Water Blues (juni 1923), en gecombineerd met de New Orleans Rhythm Kings Spelen drie van zijn stukken (de eerste jazz album van de multi-etnische): Mr Jelly Lord, The London Blues en Milenberg Joys (juli 1923). Beide records tonen Morton ‘ s vaardigheden in het bedenken van een groot aantal tonale en dynamische oplossingen.hij legde de basis van zijn Muscale ensemble met een handvol vroege parels, De meeste voor solo piano, zoals OLV Duster Blues (uitgebracht in februari 1923, solo-versie opgenomen in Juli) en vele Ragtime-achtige stukken: The Pearls (juli 1923), Kansas CIT Stomp (juli 1923), King Porter Stomp (juli 1923), Shreveport Stomp (juni 1924), Froggie more (mei 1924), later omgedoopt tot Shoe shiner ‘ s drag (1928) in de “band” – versie. Ook emblematisch is King Porter Stomp (december 1924) in samenwerking met King Oliver, een van de eerste piano-trompet duetten. Morton perferzionò zijn stijl in de anarchistische Chicago opname met zijn band The Red Hot Peppers, exclusief gemaakt voor studio-opnamen door misicisti (van verschillende etniciteiten) die bekend waren met de nieuwe stijl “hot” New Orleans (sommige afkomstig van de Dreamland Syncopators van Louis Armstrong), als de trompettist Edward “Kid” Ory, en de klarinettist Johnny Dodds. Black Bottom Stomp (September 1926), zijn meesterwerk, dat bestaat uit drie thema ‘s, twee tempo’ s en zeven instrumenten; the touching Dead Man Blues (September 1926), een andere uitvoering van polyfonie jazz (met een trio van klarinetten), Sidealkalk Blues (September 1926), dat is de herschrijving van zijn Fish Tail Blues (1924), Steamboat Stomp (September 1926), Grandpa ‘ s Spells (december 1926) ,ung (juli 1927), mournful serenade (juli 1928) voor een kwartet bestaande uit piano, klarinet, trombone en percussie, enz. De stijl van de groep was in principe georkestreerd ragtime, hoewel het was rijk aan” decoraties ” (tonale variëteiten, creatieve dynamiek). Niet minder creatief was Shreveport Stomp (juni 1928), een van de eerste piano-klarinet duetten.tijdens zijn verblijf in New York bleef hij de lichtstukken invloedrijk geven als Freakish (juli 1929), een van zijn stukken piano solo en for the more daring, en how – with The Red Hot Peppers – Mint Julep (November 1929), Ponchartrain (maart 1930), en Fickle Fay Creep (oktober 1930). in principe heeft Morton ragtime bevrijd van zijn eigen limiet: de ingewikkelde geometrie van melodie en ritme. Ragtime syncope kon alleen worden gebruikt voor bepaalde thema ‘s, terwijl Morton’ s syncope kon van toepassing zijn op vrijwel alles. Het geheim was grenzeloze ritmische creativiteit, met herinneringen variërend van blues tot marcheren, van Quadrille tot Latijns-Amerikaanse dansen. Toch werkte Mortons kunst als een klok, in die zin dat de voorstellingen zorgvuldig gepland waren, met weinig ruimte voor improvisatie. Zijn orkest was praktisch een verlengstuk van de piano. Geen enkel ander orkest van die tijd bereikte zo ‘ n niveau van ritmische en sonische verfijning. De arrangementen van zijn band creëerden het stereotype van de Drietand cornoMorton was ook de muzikant die het doel van de muziek veranderde. Zijn muziek werd geboren als musica vandaar de aandacht voor de architectuur van de groep en solo partijen. Vandaar de bedenkingen over improvisatie: Morton wilde precies dat geluid opnemen, geen nuance die alleen improvisatie kon produceren. Vandaar zijn studioband, die buiten praktisch niet bestond. Er waren minstens twee redenen waarom Morton de voorkeur gaf aan opnemen boven live optreden. De eerste was Mel de tweede was Mortons problemen met Chicago crime: zijn band bestond alleen in de studio omdat ze niet welkom waren in de stad clubs.hij stierf in 1941.