Ik heb altijd van verhalen gehouden, maar ik heb er altijd een hekel aan gehad om te lezen. Fictie is in mijn ervaring altijd intrigerend geweest, maar ik geloof dat mijn afkeer van lezen geworteld is in mijn ongeduld. Als ik een boek oppak en niet geïnteresseerd ben binnen de eerste vijf pagina ‘ s, raak ik meteen gefrustreerd en houd ik me vaak bezig met wat ik zie als een beter gebruik van mijn tijd. Ik heb me echter gerealiseerd dat wanneer ik probeer te lezen, ik vaak geniet van de rit. Mijn favoriete deel van fictie is het vermogen om situaties te dramatiseren en dus mensen lessen te leren die kunnen worden toegepast op hun non-fictie leven. Ik zou graag meer een lezer willen worden, en een groot deel van de reden waarom ik koos voor deze cursus was als een manier om literatuur te ervaren die me uitdaagt.
als kind genoot ik van de klassiekers. Boeken als Where the Wild Things Are en my favorite, Dinosaurs in the Dark hebben altijd mijn verbeelding geactiveerd, en me schijnbaar naar nieuwe werelden gebracht die veel spannender waren dan degene waarin ik leefde. Deze kinderboeken hebben me basislessen geleerd die altijd in het diepst van mijn onderbewustzijn zullen blijven. Ze hebben me veranderd en me gedurfd, exploratief en nieuwsgierig gemaakt, net als de fictieve personages in deze boeken. Toen ik ouder werd, werd Harry Potter het nieuwe grote ding en mijn moeder begon de serie voor te lezen aan mijn broer en mij ‘ s avonds voor het slapen gaan. Dit was een ontsnapping uit de realiteit voor ons drieën. Met het draaien van elke pagina, werden we meer en meer overspoeld in deze magische wereld van tovenaars en heksen en minder een deel van de stressvolle wereld die ons omringde.
toen kwam de middelbare school. Naarmate de stress van de werkelijkheid toenam, namen de diepte en complexiteit van fictie gemakshalve toe. Ik nam verschillende cursussen Engels en creatief schrijven die verder opende mijn ogen voor de wonderen van fictie. We lezen boeken als “The Catcher in the Rye” waaruit ik leerde over de conformiteit die de samenleving mensen oplegt, en wat er gebeurt als je probeert te ontsnappen. Op de middelbare school moest ik vaak mijn eigen fictie schrijven, die ik de voorkeur gaf aan het lezen. Schrijven was een poort naar vrije meningsuiting. Het stelde me in staat om een wereld te creëren en mijn eigen gedachten te delen op een gedramatiseerde en comfortabele manier. Ik herinner me een keer voor een opdracht Ik werd gevraagd om een verhaal te maken waarin wordt uitgelegd hoe de iceman “Otzi”, die op mysterieuze wijze bevroren werd gevonden in de Alpen met speerwonden van meer dan duizend jaar geleden. Ik heb nog nooit zoveel plezier gehad met schrijven als voor deze opdracht. Ik noemde de iceman naar mijn oudere neef Yanis; een interessant personage die ik het jaar daarvoor voor het eerst in Griekenland had ontmoet. Magisch, Yanis was gegaan van alleen mijn charismatische grote neef, naar een heerser, met karakter gebreken die uiteindelijk leiden hem naar zijn ijzige dood in de Alpen. Zoals de meeste auteurs, vermom ik graag mijn gevoelens en ideeën in fictieve verhalen. Mensen kunnen zoveel leren van fictie en dit is tot nu toe mijn favoriete deel van English 109.
in het Engels 109 ik heb genoten van de gelegenheid om verder te lezen meer less packed tales. Het lezen van de toegewezen verhalen en ze direct toepassen op situaties in mijn eigen leven is mijn favoriete onderdeel van de cursus geweest. Ik heb veel genoten van het lezen van “het verhaal van een uur” vanwege de rijke en levendige beelden, en de onderliggende boodschap. Terwijl mevrouw Mallard tijd alleen doorbracht, na het horen van de dood van haar man, “zag ze voorbij dat bittere moment, een lange processie van de komende jaren die absoluut van haar zou zijn” (Chopin, 85). Deze onafhankelijkheid, gevoel van zelf, en consequentiële gelukzaligheid die ze bereikte na de dood van haar man is conceptueel nogal interessant. Chopin liet ons zien wat relaties vaak met mensen kunnen doen. Ik geloof niet dat Mr Mallard een slechte echtgenoot was, maar ik geloof wel dat Mrs. Mallard werd afhankelijk van haar man voor haar eigen geluk, wanneer het enige ware geluk kan worden gevonden in het zelf. Dit verhaal sprak me aan vanwege de relevantie ervan in mijn eigen leven. Veel van de kenmerken van mevrouw Mallard ‘ s relatie met haar man weerspiegelde kenmerken van een een relatie die ik ooit had. Ik realiseerde me dat ik op zoek was naar mijn geluk in iemand anders, maar in werkelijkheid was wat ik nodig had om gelukkig te zijn met mezelf. Chopin illustreerde prachtig de schoonheid van onafhankelijkheid in dit korte verhaal en dit op zich is mooi voor mij.
een ander kort verhaal dat we lazen voor de klas dat ik leuk vond om te lezen was “Words, Sweet Words” van Jacqueline Guidry. De verdeling die plaatsvond tussen de Franse en de Amerikaanse engels sprekers in Louisiana was interessant en enigszins vreemd voor mij. Een ding dat de auteur geïllustreerd dat was verontrustend was de codeafhankelijkheid tussen cultuur en taal. Het leek alsof je het een niet kon hebben zonder het ander. Betekent het verlies van één het verlies van beide? De verteller lijkt dit te impliceren wanneer ze zegt: “Maar Dan ben ik slechts een oude vrouw die Frans hoort in haar dromen en verlangt om het te horen van haar kinderen en hun kinderen en hun kinderen te volgen, een lange ononderbroken stroom van zachte, rollende geluiden” (Guidry, 6). Ze laat ons zien dat met het verlies van haar kinderen van haar mooie taal, haar cultuur en zelfs haar geluk verloren gaan. Als eerste generatie Cubaans-Puerto Ricaanse Amerikaan is dit triest voor mij om te lezen, want hoewel mijn ouders beide Spaans spreken ben ik niet vloeiend in het en zelden spreken. Soms vraag ik me af of mijn ouders verlangen om de taal van hun jeugd in mijn stem te horen. Een ding dat interessant was, was het vooroordeel dat duidelijk was tussen de vader van de verteller en de kleine Amerikaanse verkoper (Guidry, 6). Onmiddellijk negatief oordeel was duidelijk. Toen ik opgroeide in New York, stonden de mensen waarmee ik me omringde heel open voor verschillende talen en verwelkomden ze. Het is interessant om te zien dat vooroordelen er daadwerkelijk toe kunnen leiden dat iemand een hele taal niet mag.
bij het lezen van “The Scarlet Letter” heb ik inspiratie opgedaan bij het personage Pearl, een personage dat ook beïnvloed lijkt te zijn door vooroordelen. Het is ongelooflijk dat de tegenslag die ze heeft meegemaakt haar tot een sterke, onbevreesde en onafhankelijke vrouw maakt. De vervreemding van haar moeder van de samenleving en dus van haar eigen, heeft haar in staat gesteld om vrij te zijn van de beperkingen van de samenleving en vrij om te geloven wat ze wil. Dit idee wordt geïllustreerd wanneer de verteller verklaart: “in alle, Echter, er was een eigenschap van en als, in alle veranderingen, ze was zwakker of bleker geworden, ze zou hebben opgehouden zichzelf te zijn-het zou niet langer Pearl zijn geweest” (Hawthorne, 85). Haar isolement van de maatschappij heeft Pearl in staat gesteld zichzelf te zijn zonder de invloed van anderen die idealen opleggen. Het is duidelijk dat de samenleving waar Hester en Pearle zich in bevinden een twijfelachtige morele code heeft, dat het idee van de samenleving van wat goed en wat verkeerd is scheef is. Dit wordt geïllustreerd in hoofdstuk 5 wanneer Hester liefdadigheidswerk doet om de minder bedeelden te helpen en nog steeds voortdurend belachelijk wordt gemaakt voor haar Scarlet Letter (Hawthorne, 79). Hiermee laat Hawthorne ons zien dat de collectieve kennis van een samenleving soms mensen kan veranderen en zelfs corrupt kan maken; het is intrinsiek om te geloven dat iemand die liefdadig is, ongeacht de fouten die ze in het verleden heeft gemaakt, moet worden gerespecteerd. Ik denk dat Hij ons laat zien dat we ons soms, al is het maar mentaal, uit de samenleving moeten verwijderen en ons geloof in twijfel moeten trekken om ons ware zelf te zijn, net zoals Pearl in staat is geweest om haar ware zelf te zijn.
fictie is een proces en er zijn vele manieren om een enkel verhaal te interpreteren. Veel van wat we weten en geloven als mensen wordt ons geleerd door middel van fictieve verhalen. Mensen hebben altijd lessen geleerd en zichzelf uitgedrukt door middel van fictie. Of het nu rond een brand was na een jacht, of in een boek van 400 pagina ‘ s in een bibliotheek, auteurs hebben hun publiek altijd het voorrecht gegeven om de verhalen die in hun hoofd zitten te verteren. Wij als publiek moeten hiervan profiteren en proberen oprecht te leren van fictie.