zoals mijn vriend en collega Peter Biskind zegt, Blue Jasmine is de eerste Woody Allen film in een tijdje die niet voelt als een veelbelovend ontwerp dat zou kunnen hebben geprofiteerd van een andere run door de typemachine. Integendeel, Ik denk dat de schrijver-regisseur precies heeft bereikt wat hij deze keer wilde bereiken. Ik weet niet zeker hoe goed ik het resultaat vond. Het ligt niet aan jou, Woody, het ligt aan mij.Blue Jasmine zou Allens wreedste film ooit kunnen zijn, wat iets zegt, aangezien dit een regisseur is die nooit erg gul is geweest voor zijn personages. Maar het is ook een van Allen ‘ s meest menselijke films. Milde spoiler alert: dit is een film die diep trekt uit de put van een tram Named Desire. Cate Blanchett, die Blanche du Bois heeft gespeeld op het podium, is hier gecast als een bijgewerkte versie van Tennessee Williams ‘anti-heldin, Blanche’ s mijmeringen over een vervaagde Zuidelijke aristocratie vervangen door hedendaagse waanideeën gekweekt door het leven zoals geleefd onder de 1 procent in Manhattan en de Hamptons. De film begint met Jasmine (geboren Jeanette) arriveert in San Francisco, Blut maar nog steeds vliegen first class, het verdwaasde slachtoffer van een financieel schandaal waarbij haar ex-man. Nu dakloos, wordt ze gedwongen om te vertrouwen op het comfort van haar vervreemde zus, Ginger, die romantisch betrokken is met een blauwe-boorden lug genaamd Chili. (Hoewel we Chili zien in een wife-slaater, hij onthoudt zich van schreeuwen, Hey, Ginnnnn-gerrrrrr!!!!)
net als de tram is blauwe Jasmijn het verhaal van Jasmine ‘ s verdere nederigheid, van de upper-class pretentie die tegen de rots van de arbeidersaard botst; net als Streetcar, Allen ’s werk deelt haar heldin’ s snobisme, de regisseur zo ontzet als Jasmine door Chili ’s en Ginger’ s gaucheries, hun gebrek aan interesse in hoge cultuur, hun aspiratie leegte. Een scène waarin Chili en Ginger proberen om Jasmine op te zetten, nog steeds vastklampen aan haar Chanel tas, met een slubby, vet-aap vriend van Chili ‘ s is krimp-inducing, hoewel meer vanwege de neerbuigende houding van de schrijver-regisseur naar zijn arbeidersklasse personages dan voor hun cluelessness als koppelaars. Dat gezegd hebbende, Allen geeft Chili en Ginger goede harten, en als regisseur heeft hij zijn soms toon-dove script verhoogd door het casten van Bobby Cannavale en Sally Hawkins, beide uitstekend hier.ik was blij om te zien hoe Allen probeerde uit zijn gebruikelijke filmuniversum te breken, dat hermetische Upper East Side fantasyland (dat zich uitstrekt tot Europa) waar geld bijna nooit een probleem is en zelfs tieners naar de opera gaan en Sidney Bechet opgraven. Blue Jasmine houdt zich bezig met hedendaagse cultuur en sociale politiek in een mate die Allens films zelden of nooit zijn geweest sinds misschien Manhattan. (Hoewel ik denk dat in 2013 zelfs een kosseted Park Avenue vrouw zou weten hoe je een computer te gebruiken.) En heeft hij ooit echt klasse aangepakt, afgezien van Matchpoint, die net zo goed had kunnen plaatsvinden in Balzac ‘ s Parijs? De nieuwe film betekent een post-crash fable te zijn, en het feit dat we Jasmine zo blind en waanvoorstellingen als we haar vonden is, misschien, een mooie satirische punt (een Elizabeth Warren zou kunnen waarderen). Maar als menselijk drama is het allemaal een beetje wreed. Jasmine, zie je, is niet alleen blind en waanvoorstellingen—ze is ook alcoholist en geestesziek, en keek naar een manier waarop de film is een seriële vernedering van een vrouw die, het maakt niet uit hoe verschrikkelijk en pretentieus en medeplichtig-of-niet in de misdaden van haar man ze mag zijn, we komen te hebben genegenheid voor. Dit is voor een groot deel te danken aan Blanchett, die ons in staat stelt om een glimp op te vangen van de angst, paniek en kwetsbaarheid onder Jasmine ‘ s oppervlak, zelfs op zijn meest gelakte. De performance is als het kijken naar een prachtige vaas zal zichzelf te houden van verbrijzelen als het vloerwaarts valt.
Allen is wreed geweest voor vele andere personages, het meest memorabel in misdaden en misdrijven, en hij heeft ook vele andere personages achtergelaten als gevangenen van hun eigen stasis en waanideeën—de paarse roos van Caïro en Vicky Cristina Barcelona komen bij me op. Maar ik weet niet zeker of een van die andere personages zo volledig gerealiseerd was als Jasmine, wat natuurlijk een eerbetoon is aan Allen en Blanchett en hun alchemie samen, maar het maakte de film ook moeilijk voor mij. (Een minderheidsstandpunt gezien de recensies die ik heb gelezen. Ik zag Sadisme erin, voorbij de gebruikelijke misantropie. (Liefde misantropie!) Of, anders gezegd, Blue Jasmine voelt als tragedie zonder catharsis – een interessant ding om uit te trekken, maar niet bijzonder ontroerend of misschien zelfs bewonderenswaardig.