een van de eerste toepassingen van flutter-tonguing was door Pjotr Iljitsj Tsjaikovski in zijn ballet De Notenkraker. In de opening van de Slotakte, Tsjaikovski maakt de fluiten fladderen-tong om de trapsgewijze rivier van rozenolie zien als Clara en de Notenkraker worden verwelkomd in het koninkrijk van Confiturembourg: hij noemde het effect frullato, net als de fluitist die hem voor het eerst introduceerde in de techniek, Alexander Chimichenko.
het effect is sindsdien gevraagd in veel klassieke composities, waar het meestal wordt gebruikt op fluiten, blokfluiten, fagotten, trompetten en trombones, maar kan ook worden gebruikt op andere koper-en houtblazers instrumenten. De techniek werd vrij algemeen in de 20e eeuw, met name in de muziek van Schoenberg en Sjostakovitsj, waar het een nightmarish of sarcastisch effect kan hebben, of omgekeerd door Benjamin Britten die het effect op de blokfluit in Noye ‘ s Fludde gebruikt om het koeren van een duif na te bootsen, of in Curlew River op solo fluit om zowel de mentale toestand van de krankzinnige als ook de wulp waarmee ze zich identificeert te suggereren.zowel Gustav Mahler als Richard Strauss gebruikten het effect ook. In Don Quichot imiteert Strauss het Verre geblaat van schapen met flutter-tong noten in de hoorns. In deze passage uit Variation II gebruikt hij met name de aanduiding “zungenschlag”. elders in de partituur gebruikte hij de traditionele Duitse”Flatterzunge”. Mahler gebruikte deze traditionele markering ook, maar hij week er ook van af in de finale van zijn tweede symfonie, waar hij de markering “zungenstoss” (tongstoten) gebruikt. Op aanhoudende hele noten, de tong duwt Mahler vereist hebben het effect van een flutter tong.
Flutter-tonguing komt ook vaak voor in jazzmuziek, in het bijzonder dat wat geassocieerd wordt met New Orleans of Vaudeville stijl. Cootie Williams was een meester in het combineren van een plunger mute met de flutter tong om een conversationeel effect te creëren.