aan de jonge volwassenen die een ouder verloren hebben, deze is voor jou. Je hebt een groot verlies meegemaakt en je bent nog zo jong, met zoveel leven voor je. Je vraagt je vaak af hoe je de rest van je leven kunt overleven zonder de ouder die er niet meer is. Ik zie je worstelen.
aan de buitenkant houdt u het bij elkaar. Je houdt een glimlach en houdt je hoofd omhoog; je wilt het opnemen tegen de wereld en het leven omarmen. Je ontmoet nieuwe mensen en wilt ze je verhaal vertellen, omdat ze het misschien begrijpen. Misschien weten ze hoe het voelt. Je houdt een glimlach op je gezicht.
elke dag is een goede dag totdat een herinnering je treft. En het gebeurt zo snel. Je zou een normale dag kunnen hebben tot er iets gebeurt. Iets activeert je geheugen. Het kan een liedje zijn. Het kan een foto zijn. Het kan een moment zijn, een snelle glimp van een herinnering die je dood in je sporen stopt en je ademloos achterlaat. Je sluit je ogen, haalt diep adem en herinnert je de herinnering. Want dat is alles wat je nu hebt, herinneringen.
soms, vooral in het begin, rollen tranen over je gezicht. En dan kunnen die kleine tranen veranderen in een paar minuten snikken. Nu moet je gaan zitten, want de herinneringen, je emoties, zijn gewoon te veel voor je om je overeind te houden. Je vraagt je af wanneer het makkelijker wordt. Je vraagt je af wanneer een Tom Petty liedje of een witte Ford pick-up je hart niet pijn doet. Je vraagt je af of het ooit makkelijker zal worden. Omdat je hoorde dat het makkelijker wordt. Je hebt gehoord dat het diepe hartzeer zal veranderen in een doffe pijn. Het zal niet zo triest zijn. Zo erg zal het niet zijn. Het wordt nog beter. Op een dag…
mensen hebben je verteld dat de herinneringen je niet altijd zullen laten huilen, je niet altijd zo verdrietig zullen laten voelen. Op een dag zal het je laten lachen in plaats van huilen. Toch ervaar je nog steeds het hartzeer en de dagelijkse herinnering dat je ouder niet langer hier op aarde is. En het valt je op: het kan zijn dat je je telefoon opneemt om ze te bellen, en het plotselinge besef dat je dat niet kunt, is niet eerlijk. Of je wilt misschien geweldig nieuws delen, zoals je een huis hebt gekocht of dat je zwanger bent. En nogmaals, het is niet eerlijk. Het is niet eerlijk dat al deze nieuwe en opwindende gebeurtenissen in je leven je ook verdriet in je hart laten voelen.
u voelt verdriet omdat ze hier niet zijn om het te zien. Ze zijn hier niet om erover te praten, om het met jou te leven. Misschien is het om je over het afstudeerstadium te zien lopen of om hun eerste kleinkind vast te houden, wat het ook mag zijn, ze zijn hier niet, en de bitterheid die je voelt over dat soms overweldigt en verteert je. Je probeert zoveel als je kunt om je beste leven te leiden, omdat mensen je blijven vertellen “dat is wat ze zouden willen.”Maar het is moeilijk. Ik weet dat dit zo moeilijk is.
je begrijpt niet waarom deze mensen dit zeggen, want normaal gesproken zijn het die mensen die geen idee hebben hoe het voelt. Geen. Als je jong bent en een ouder verliest, is het een verlies als geen ander. Het is niet zoals het verliezen van een grootouder die een lang en mooi leven leidde. Het is een bitter verlies. Een oneerlijk verlies. Je bent nog zo jong, je hebt je ouders nog nodig. Het is een verlies dat je neemt voor alles wat je hebt en laat je verblind door pijn. Het is een verlies dat je laat twijfelen aan het leven, aan dingen die je had kunnen — moeten — doen. Ik had meer moeten bellen. Ik had meer moeten bezoeken. Ik wou dat ik anders was. Ik had kunnen helpen.
het is een verlies dat je deze gedachten laat denken. Het zijn wrede gedachten, die constant door je hersenen rollen als een hamster op een wiel. Het kan je opvreten als je het toelaat. Laat het niet gebeuren. Het is een verlies dat niet iedereen begrijpt totdat ze er doorheen gaan. Iemand Ontmoeten die een ouder heeft verloren voelt rustgevend, bijna alsof je de sluizen kunt openen en uren kunt praten over gevoelens, herinneringen en het verleden.
u kent misschien een paar van deze mensen en u houdt ze dicht bij u. Je bent nu helaas lid van een onuitgesproken club en we moeten bij elkaar blijven. En dan komen de verjaardagen. Je hebt de hele dag gewenst dat je ze kon bellen op hun verjaardag. Je hebt tijd besteed aan wensen dat je al die voorgaande jaren had gebeld. Je denkt de hele dag aan ze. Je kunt hun graf bezoeken of een plek waar ze graag waren terwijl ze hier op aarde zijn. Je kunt naar foto ‘ s kijken, naar oude voicemail luisteren, of iets aardigs doen voor een vreemde ter ere van hen. Wat het ook mag zijn, deze dag is moeilijk voor je. Hun verjaardag is weer een constante herinnering dat ze hier niet bij jou zijn. En dan komt de verjaardag van hun dood.
Het wordt nooit gemakkelijker.
Het kan één jaar zijn; het kan tien jaar zijn. Het is nog steeds moeilijk. In plaats van er een trieste dag van te maken, wil je lachen, dus misschien doe je iets aardigs voor een vreemde. Misschien plant je wat bloemen, bezoek je een vriend, of zit je gewoon op je bank te huilen. Dat is ook prima. Je mag vandaag huilen. Gewoon huilen. Je kunt nog steeds rouwen; het hoeft geen vers verlies te zijn, je kunt rouwen zolang als nodig is.
dat laat me met een laatste gedachte, mijn vriend. Je hebt geen tijdslimiet voor je verdriet. U kunt dit proces zo lang als je nodig hebt. Het kost tijd. Je komt er misschien nooit overheen. Het is iets meer dan twee jaar voor mij geweest en ik ben nog steeds aan het rouwen. Ik huil niet elke dag, maar ik rouw nog steeds op mijn eigen manier. En dat is prima. Er kan altijd een stukje van je hart gebroken zijn door dit verlies. Ik wil dat je weet dat het goed is. Ik hoop dat je iets vindt dat dat gebroken stuk repareert. Ik geloof echt dat mijn zonen op deze aarde zijn geplaatst om mijn gebroken stuk te vullen.
mijn verlies doet nog steeds pijn. Ik rouw op mijn eigen manier, en jij kan dat ook. Het maakt je niet zwak. Het maakt je menselijk. Ik sluit deze brief af met een laatste afscheid. Ik wil je vertellen, mijn vriend, dat ik weet hoe het is. – Alles. Het hartzeer, hartverscheurend verdriet, verdriet, “wat-als” en schuld. Ik weet het maar al te goed.
u bent hier nooit alleen in. En ik wou dat ik je kon vertellen dat het beter wordt, maar daar wacht ik zelf nog steeds op.