Periorbitale allergische contactdermatitis-de meest voorkomende allergenen in Tsjechië

beoogt

1) de werkelijke frequentie van sensibilisatie voor de meest voorkomende contactallergenen aanwezig in oogheelkundige producten te bepalen. 2) om de klinische relevantie van de resultaten te beoordelen en bronnen van sensibilisatie op te sporen.

methoden

een totaal aantal van 1881 patiënten (gemiddelde leeftijd 46,5 jaar, 357 mannen, 1524 vrouwen) met periorbitale dermatitis onderging een patchtest tussen 2001 en 2016 en werden retrospectief opgenomen in onze studie.

resultaten

conclusie

de belangrijkste allergenen in oftalmologische producten in onze studie waren neomycinesulfaat gevolgd door benzalkoniumchloride.

bij elk geval van periorbitale dermatitis moeten pleistertests worden overwogen, niet alleen met commerciële testallergenen, maar ook met de werkelijke oftalmische preparaten van de patiënt.

trefwoorden

periorbitale dermatitis, Patch tests, contactallergenen

Inleiding

periorbitale dermatitis is een veel voorkomend probleem in de dermatologie en ook in de oogheelkunde. Het kan van allergische of niet-allergische oorsprong zijn. Niet allergische ziekten omvatten irriterende contactdermatitis, atopische dermatitis (figuur 1), en seborrheic dermatitis. Periorbitale allergische contactdermatitis kan worden veroorzaakt door cosmetische producten, nagellakken, Haarkleurmiddelen, bepaalde contactallergenen in de lucht (planten, epoxide en andere harsen) of door oftalmologische preparaten . De klinische verschijning van allergische contactdermatitis in de periorbitale regio omvat roodheid, vaak met ooglidzwelling (Figuur 2), in acute fase soms met sijpelen vormende korsten, in subacute en chronische fase met minder prominet roodheid en zwelling, maar met meer prominente scaling. De differentiatie van allergische van niet-allergische dermatitis evenals de identificatie van de oorzaak van de allergie moet door zogenaamde flardtests worden gedaan. Het identificeren van oftalmologic drugs als de oorzaak van periorbitale dermatitis kan soms zeer moeilijk zijn omdat patiënten vaak afwisselend gebruik van vele verschillende oftalmologic producten. Verder is er geen gestandaardiseerde oftalmische flardtestreeks en zijn er geen zuivere samenstellingen voor flard het testen . Tussen de jaren 2001 en 2016 hebben we een retrospectieve studie uitgevoerd onder patiënten met periorbitale dermatitis die patch getest werden in de Dermatovenereology clinic van de St. Anne s Faculty Hospital in Brno, Tsjechië, met als doel de werkelijke frequentie van sensibilisatie te bepalen voor de meest voorkomende contactallergenen die aanwezig zijn in oogheelkundige producten.

materiaal en methoden

tussen de jaren 2001 en 2016 1881 patiënten (gemiddelde leeftijd 46.5 jaar) met periorbitale dermatitis werden opgenomen in onze studie. Onder hen waren 357 mannen (gemiddelde leeftijd 43,9 jaar) en 1524 Vrouwen (gemiddelde leeftijd 47,0 jaar). Alle patiënten werden getest op de pleister en er werden klinische en anamnestische gegevens geregistreerd voordat de tests werden uitgevoerd. Een patch test (epicutaneous) is een diagnostische methode die wordt gebruikt om de oorzaak van allergische contactdermatitis (een vertraagd type allergie) te identificeren. Het principe van flard tests is om een klein gebied van de huid (meestal op de rug) bloot te stellen aan het vermoedelijke allergeen in een gestandaardiseerde hoeveelheid, concentratie, en voertuig. De patch kan een klein stukje filterflard, plastic kamer, aluminium kamer of zelfs een gel eerder geïmpregneerd met een allergeen (zogenaamde TRUE tests). Het allergeen wordt op de pleister gelegd en vervolgens op de bovenrughuid van de patiënten geplaatst, waar de pleisters met stroken plakband op hun plaats worden gehouden en normaal gesproken gedurende 48 uur ongestoord blijven (Figuur 3). Patches worden vervolgens verwijderd, en in het geval van allergie is een eczemateuze reactie (papules, papulovesicles) zichtbaar in het geteste gebied. De ernst van de reactie wordt gekenmerkt door + tekens. De beoordeling wordt de volgende dag (72 uur na toediening), de volgende dag (na 96 uur) en in sommige gevallen (bijvoorbeeld het testen van corticosteroïden) zelfs één week na toediening uitgevoerd. Deze herhaalde lezing is noodzakelijk, omdat in gevallen van echte allergie de reactie toeneemt gedurende opeenvolgende dagen, terwijl in geval van irriterende (niet-allergische) reactie, het meestal afneemt (de sterkste reactie die optreedt op de dag tests worden verwijderd, op welk moment de reactie begint te vervagen). Patch tests methodologie is gestandaardiseerd door de International Contact Dermatitis Research Group (ICDRG) en we strikt volgen deze regels bij patch testen van onze patiënten. Bij onze patch tests hebben we contactallergenen van Chemotechnique Company en Lohmann & Rauscher Curatest strips gebruikt. Patch tests zijn gecontra-indiceerd in gevallen van acute dermatitis, of wanneer een uitslag aanwezig is in het testgebied, en wanneer het testgebied huid is zwaar gebruind. Giftige of giftige stoffen of stoffen met een extreem hoge of lage pH mogen niet worden getest. De tests zijn problematisch bij patiënten die gelijktijdig een immunosuppressieve behandeling krijgen (kan vals-negatieve resultaten veroorzaken, afhankelijk van de dosis immunosuppressiva). De zogenaamde Europese basislijnseries (Tabel 1) van contactallergenen werd getest bij al onze patiënten samen met extra vermoede contactallergenen, afhankelijk van de voorgeschiedenis van de patiënten. Retrospectief werd de frequentie van sensibilisatie voor de meest voorkomende contactallergenen die aanwezig zijn in de oftalmische producten (thimerosal, benzalkoniumchloride, neomycine en parabenenmix) beoordeeld.

resultaten

frequentie van contactsensibilisatie voor geselecteerde allergenen, die aanwezig zijn in oftalmische producten wordt weergegeven in Tabel 2. De hoogste frequentie van sensibilisatie werd gevonden met thimerosal (9,7% van de patiënten), maar bij deze patiënten werd slechts 1 geval van allergie veroorzaakt door het gebruik van een oftalmisch product met thimerosal. De op een na hoogste frequentie werd geregistreerd met neomycinesulfaat (2.6%), waarbij 22 gesensibiliseerde patiënten eerder een oftalmisch product met neomycinesulfaat hadden gebruikt. De op twee na hoogste allergische Sensibilisatie was afkomstig van benzalkoniumchloride (1,3%), en onder patiënten die allergisch waren voor benzalkoniumchloride, hadden 3 patiënten eerder ooggeneesmiddelen gebruikt die het allergeen bevatten (Figuur 4). De minst voorkomende was sensibilisatie voor parabenen (0,6%), waarbij geen van de patiënten een oftalmisch product had gebruikt dat parabenen bevatte (Figuur 5 en Figuur 6).

discussie

Thimerosal (merthiolaat of Thiomersalaat) of natriumethylkwik salicylaat is een organische kwikverbinding die wordt gebruikt als conserveermiddel en ontsmettingsmiddel in contactlenzen, oogoplossingen, vaccins en tattoo-inkten. Thimerosal bestaat uit twee radicalen: een organische mercurial en een thiosalicylaat. Hoewel beide componenten allergische reacties kunnen veroorzaken, werkt het aandeel ethylkwik in thimerosal over het algemeen als de allergische determinant . Thimerosale overgevoeligheid betekent niet noodzakelijk een allergie voor kwik . Meldingen van kruisreacties tussen thimerosale en andere kwikcomponenten komen zelden voor . Wat de incidentie van thimerosale allergieën betreft, is er een significante geografische variabiliteit. In de VS is de incidentie van thimerosale allergieën maar liefst 15%, terwijl de overeenkomstige percentages in Zweden en Denemarken ongeveer 3 tot 4% bedragen . Dergelijke verschillen zijn het gevolg van verschillen in de beschikbaarheid en het gebruik van thimerosal bevattende producten in elk land. De klinische relevantie van thimerosale reacties is vaak controversieel. Een studie uitgevoerd door de Noord-Amerikaanse contactdermatitis Groep (Nacdg) vond de prevalentie en klinische relevantie van thimerosale reacties variëren van 10,9% tot 16,8%, bij de 4.087 beoordeelde personen . De hoge prevalentie van thimerosale reacties in de bevolking resulteerde in de American Contact Dermatitis Society identificeren van de stof “allergeen van het jaar” in 2002. In hetzelfde jaar publiceerde Belsito echter een artikel waarin thimerosal werd uitgeroepen tot” niet-allergeen van het jaar”, vanwege een gebrek aan klinische relevantie van dergelijke reacties en adviseerde het uit te sluiten van de Amerikaanse huidtestbatterij . Een groep uit Santa Casa van Belo Horizonte vond dat 14,7% van de 1.406 geteste patiënten tussen 2003 en 2010 positieve thimerosal had. Niettemin werd in het rapport niet ingegaan op de klinische relevantie van de reacties . Herbst, et al. bevestigde allergieën voor thimerosal in een groep patiënten met periorbitale dermatitis in 10.2% van de patiënten, maar zonder commentaar met betrekking tot relevantie . Landeck, et al. een retrospectieve analyse uitgevoerd van gegevens van patiëntenpatch getest in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland (IVDK-netwerk) tussen januari 2001 en December 2010 en vond de frequentie van contactsensibilisatie voor thimerosal op 5,8% . Wijnmaalen, et al. een retrospectieve studie uitgevoerd bij 90 patiënten met vermoedelijke allergie voor oftalmische medicatie, en zij ontdekten een contactallergie voor thimerosal in 7% van de patiënten . De frequentie van contactsensibilisatie aan thimerosal in een cohort van 4.055 patiënten met chronisch eczeem Getest tussen de jaren 2001 en 2016 in onze afdeling bleek zo hoog als 9.89%. In deze studie vonden we de frequentie van contactsensibilisatie voor thimerosal bij patiënten met periorbitale dermatitis 9,7%, maar met een zeer lage klinische relevantie (slechts één patiënt van 182). Het gebruik van thimerosal-bevattende oculaire preparaten kan ook leiden tot conjunctivitis, die gelijktijdig kan optreden met ooglid eczeem, evenals corneale infiltratie, epitheliale punctaat keratitis en cornea pseudodendrites . Hoewel thimerosal aanwezig is in hepatitis -, tetanus-en meningoencephalitis-vaccins, zijn significante bijwerkingen van deze stoffen zeldzaam. Slechts 10% van de thimerosal-gevoelige patiënten meldt bijwerkingen op deze vaccins. Deze reacties zijn echter meestal licht tot matig van aard en zijn vaak beperkt tot toegenomen pijn rond de injectieplaats .

neomycine is een antibacterieel middel dat op grote schaal wordt gebruikt in topische crèmes, zalven, lotions, oogpreparaten en oordruppels . Het wordt ook vaak gevonden in gecombineerde preparaten met andere antibacteriële middelen en corticosteroïden. Deze receptplichtige en niet-receptplichtige preparaten worden gebruikt voor de behandeling van een verscheidenheid aan huid -, oog-en uitwendige ooraandoeningen die zijn geïnfecteerd en ontstoken. Het wordt ook gebruikt als conserveermiddel in sommige vaccins. Allergische contactdermatitis van neomycine werd voor het eerst beschreven in 1952 . Prystowsky, et al. bepaalde de frequentie van neomycine-allergie in de algemene populatie op 1,1% . In 10 Europese centra varieerden de sensibilisatiepercentages van 1,1 do 3,8% . Amerikaanse Contact Dermatitis groep toonde Sensibilisatie tot 11,6% . Neomycine is daarom de vijfde meest voorkomende allergeen in Noord-Amerika, grotendeels omdat dit antibioticum is wijd beschikbaar in verschillende over-the-counter preparaten in de VS. Er kan een kruisgevoeligheid zijn met andere antibacteriële middelen van de aminoglycoside-groep die chemisch gerelateerd zijn, waaronder framycetine, gentamicine, kanamycine, streptomycine, tobramycine, spectinomycine, paromomycine . In Tsjechië was de algemene frequentie van sensibilisatie voor neomycinesulfaat 1,2% in 2014 en 1,7% in 2016 onder patch-geteste patiënten (gegevens van de dermatoallergologische sectie van de Tsjechische dermatovenerologische Vereniging). Herbst, et al. bewezen allergie voor neomycinesulfaat in een groep patiënten met periorbitale dermatitis bij 3,8% . Landeck, et al. voerde tussen januari 2001 en December 2010 een retrospectieve analyse uit van gegevens van patiëntenpatch die in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland (IVDK-netwerk) werden getest en bepaalde de frequentie van contactsensibilisatie voor neomycine op 5,9% . Wijnmaalen, et al. uitgevoerd een retrospectieve studie van 90 patiënten met vermoedelijke allergie voor oftalmische medicatie, en zij ontdekten een contactallergie voor neomycinesulfaat in 8% van de patiënten . In onze studie, hebben wij zeer gelijkaardige frequentie van contactsensibilisatie aan neomycinesulfaat gevonden (2.6%) met een aanzienlijke klinische relevantie (20 van de 48 patiënten).

benzalkoniumchloride behoort tot kwartammoniumbasen. Het wordt gebruikt als conserveermiddel van cosmetica en op grote schaal ook in de farmaceutische industrie, bijvoorbeeld voor het behoud van oogdruppels en zalven en in oplossingen voor het behoud van contactlenzen. In oogdruppels varieert de concentratie van 0,004 tot 0,025% . Als microbicide is benzalkoniumchloride zeer giftig op een tijd – en dosisafhankelijke manier . Maar contactsensibilisatie wordt verondersteld relatief zeldzaam te zijn , bijvoorbeeld Goosens meldt dat het 0 is.02%, maar bij geselecteerde patiënten (met periorbitale dermatitis) lijkt de frequentie hoger – Wijnmaalen, et al. ontdekte een contactallergie voor benzalkoniumchloride bij 4% van de patiënten, en Herbst, et al. vond een allergie voor dit conserveermiddel in 1,9% van de patiënten . Landeck, et al. een retrospectieve analyse uitgevoerd van gegevens van patiëntenpatch getest in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland (IVDK-netwerk) tussen januari 2001 en December 2010 en bevestigde een frequentie van contactsensibilisatie voor benzalkoniumchloride op 1,6% . De frequentie van contactsensibilisatie voor benzalkoniumchloride werd vastgesteld op 1,2% in een cohort van 2.400 patiënten met chronisch eczeem Getest tussen de jaren 2001 en 2009 in onze afdeling en 1,85% onder 4.055 patiënten met dezelfde diagnose Getest van 2001 tot 2016 ook in onze afdeling. Ook bij onze studie patiënten met periorbitale dermatitis de frequentie van contactsensibilisatie overschreden 1% (1,32%) met een klinische relevantie zijn 3 van de 25 patiënten.

Parabenen zijn derivaten van P-hydroxybenzoëzuur. Methyl -, ethyl-, propyl-, butyl-, isobutyl-en isopropylester worden gebruikt voor de conservering van dermatologische en cosmetische producten. Sensibilisatie in Tsjechië is de laatste jaren afgenomen met de werkelijke frequentie van sensibilisatie tot 0,8% in 2016 (gegevens van de dermatoallergologische sectie van de Tsjechische dermatovenerologische Vereniging). Het sensibilisatiepotentieel van parabenen is relatief laag, wanneer het overwegen van toepassing op lange termijn. In 1999-2000 was in 11 Europese landen de frequentie van sensibilisatie 0,5%, in 2004-2005 in Groot-Brittannië onder 6.958 patiënten; Sensibilisatie was 0,8% . Onder onze patiënten met periorbitale dermatitis was de sensibilisatie 0,6%, echter zonder klinische relevantie (geen van de patiënten had een oogheelkundig product gebruikt dat parabenen bevat).

conclusie

het onderzoek heeft aangetoond dat sensibilisatie voor de hulpstoffen van oftalmologische topische preparaten bij patiënten met periorbitale dermatitis vrij significant is. Het meest frequent gedetecteerde allergeen was thimerosaal, zij het met een zeer lage klinische relevantie, gevolgd door neomycinesulfaat (omgekeerd met duidelijk significante klinische relevantie), benzalkoniumchloride (relatief lage klinische relevantie) en parabenen (geen klinische relevantie). Wat de klinische relevantie betreft, is neomycine, gevolgd door benzalkoniumchloride, het belangrijkste allergeen in ooggeneesmiddelen.in elk geval van periorbitale dermatitis moet het testen van de pleister worden overwogen, en niet alleen bij in de handel verkrijgbare allergenen, maar ook bij de daadwerkelijke oftalmische preparaten van de patiënt.

Auteursbijdragen

Nečas en Dastychová voerden patchtests uit, Nečas berekende de sensibilisatiefrequentie en schreef dit artikel, Dastychová beoordeelde en controleerde het artikel.

verklaring van concurrerende belangen

De auteurs stellen dat er geen concurrerende belangen zijn.

erkenningen

technische bijstand werd verleend door Verpleegkundige Pospíšilová en laborant Licková met hun bereiding van allergenen en toepassing van patchtests.

1. Herbst RA, Maibach HI (1997) Allergic contact dermatitis from ophthalmics: update 1997. Contact Dermatitis 37: 252-253.
2. Rietschel R, Fowler JF (2008) Fisher ‘ s Contact Dermatitis. (6th edn), Hamilton, BC Deckerinc, Canada.
3. Van ‘ t Veen AJ, van Joost T (1994). Contact Dermatitis 31: 293-298.
4. Rodrigues DF, Neves DR, Pinto JM, Alves MF, Fulgêncio AC (2012) Results of patchtests from santa casa De belo horizonte dermatology clinic, belo horizonte, brazil, from 2003 to 2010. Een Arm Dermatol 87: 800-803.
5. Moriearty P, Pereira C, Guimarães NA (1978) contact dermatitis in salvador, Brazil. Contact Dermatitis 4: 185-189.
6. Belsito DV (2002)Thimerosal: contact (niet) allergeen van het jaar. Am J Contact Dermat 13: 1-2.
7. Herbst RA, Uter W, Pirker C, Geier J, Frosch PJ (2004) Allergic and non-allergic periorbital dermatitis: patch test results of the information network of the Departments of Dermatology during a 5-year period. Contact Dermatitis 51: 13-19.
8. Landeck l, John SM, Geier J (2014) Topical oftalmic agents as allergens in periorbital dermatitis. Br J Ophthalmol 98: 259-262.
9. Wijnmaalen AL, Van Zuuren EJ, de Keizer RJ, Jager MJ (2009) Cutaneous allergy testing in patients suspected of an allergic reaction to eye medicatie. Oogheelkundig Res 41: 225-229.
10. Möller H (1994) al deze positieve tests op thimerosal. Contact Dermatitis 31: 209-213.
11. Stingeni L, Lapomarda V, Lisi P (1996) What risk of piroxicam photodermatitis in thimerosal-positive patients? Contact Dermatitis 34: 60-61.
12. Breithaupt A, Jacob SE (2008) Thimerosal and the relevance of patch-test reactions in children. Dermatitis 19: 275-277.
13. Sasseville D (2010) Neomycin. Dermatitis 21: 3-7.
14. Baer R, Ludwig JS (1952) Allergic eczematous sensitization to neomycin. Ann Allergy 10: 136-137.
15. Prystowsky SD, Nonomura JH, Smith RW, Allen AM (1979) Allergic hypersensitivity to neomycin. Relationship between patch test reactions and ‘use’ tests. Arch Dermatol 115: 713-715.
16. Uter W, Rämsch C, Aberer W, Ayala F, Balato A, et al. (2009) the European baseline series in 10 European Countries, 2005/2006–results of the European Surveillance System on Contact Allergies (ESSCA). Contact Dermatitis 61: 31-38.
17. Zug KA, Warshaw EM, Fowler JF Jr, Maibach HI, Belsito DL, et al. (2009) Patch-Testresultaten Van De Noord-Amerikaanse Contact Dermatitis Groep 2005-2006. Dermatitis 20: 149-160.
18. Baudouin C, Labbé A, Liang H, Pauly a, Brignole-Baudouin F (2010) conserveermiddelen in oogdruppels: de goede, de slechte en de lelijke. Prog Retin Oog Res 29: 312-334.
19. Goossens A, Claes L, Drieghe J, Put E (1997) antimicrobiële stoffen: conserveermiddelen, antiseptica en ontsmettingsmiddelen. Contact Dermatitis 39: 133-134.
20. Pecquet C, Bayrou O, Leynadier F (2002) Prevalence of positive patch tests with conserveers. Contact Dermatitis 58: 73.
21. Dastychová E, Necas m (2010) Kontaktní precitlivelost na pomocné Látky prípravku kosmetických a farmaceutických u ekzematiku. Ces-Slov Derm 85: 78-90.
22. Wilkinson JD, Shaw s, Andersen KE, Brandao FM, Bruynzeel DP, et al. (2002) Monitoring levels of conserveermiddel sensitivity in Europe. Een overzicht over tien jaar (1991-2000). Contact Dermatitis 46: 207-210.
23. Jong CT, Statham BN, Green CM, King CM, Gawkrodger DJ, et al. (2007) Contactgevoeligheid voor conserveermiddelen in het Verenigd Koninkrijk, 2004-2005: resultaten van multicentre studie. Contact Dermatitis 57: 165-168.