het duurt niet lang voordat “Brimstone” de belofte — en dreiging — die in zijn titel impliciet is, waarmaakt. Een westerse horrorshow met een niet aflatende oude en Nieuwe Testament kick, het opent op een ambigue scène die al snel plaats maakt voor een wereld van verschrikkingen, veel met kinderen en ouders. In een scène steekt een foetale hand uit de baarmoeder; in een andere, een man wordt ontdaan van ingewanden en zijn ingewanden worden gedrapeerd over zijn nog steeds ademend lichaam. Het is een harde, lelijke wereld, zo blijft de Nederlandse schrijver en regisseur Martin Koolhoven 149 afmattende minuten volhouden.
het bloedbad duwt je weg (en put je uit), zelfs als het genre, de vlijtige cast, prachtige landschappen en grimmige, vaak opvallende visuals je naar binnen trekken. Dakota Fanning speelt Liz, een frontiersvrouw in Amerika die op haar familieboerderij woont en dient als vroedvrouw voor de lokale bevolking. Een doofstomme, Liz communiceert met haar man en kinderen met haar expressieve ogen en handgebaren, met behulp van haar jongste als een kanaal naar de grotere wereld. Het ziet eruit als een zoet stukje hemel tot de komst van een nieuwe predikant, een grim reaper met een gekartelde litteken en slechte vibe die iedereen de dominee (Guy Pearce) noemt maar recht uit de hel lijkt.
Liz en The Reverend delen de geschiedenis, die de Heer Koolhoven langzaam openbaart in flashbacks die progressief surrealistisch scheeftrekken. Als het ene wrede hoofdstuk van haar leven in het volgende glijdt, wordt God aangeroepen door naam en bespot door het voorbeeld, en Liz leert veel lessen, allemaal verschrikkelijk. Ze doodt een varken( in een afschuwelijke, nodeloos lange scène); verliest haar ouders; verliest haar enige vriend; verliest haar tong; verliest zichzelf, vindt geluk, maar verliest dat ook. Net als de heldin van een serie uit het stille Tijdperk of een slasherfilm uit de jaren 70, neemt ze een lik en blijft maar tikken.terwijl Liz van de ene kant van deze film naar de andere loopt, ontwijkend en blijvend gevaar, lijkt de Heer Koolhoven iets te proberen te zeggen over God en mannelijke dominantie, vrouwenhaat en vrouwelijke veerkracht. Of misschien houdt hij van Cormac McCarthy (of Lars von Trier). Het is moeilijk om te weten, want veel te vaak in” Brimstone ” kun je het signaal niet horen voor de vallende messen, snappende nek, tuimelende lichamen en donderende geweerschoten. Gezien zijn bloeddorst zou “Brimstone” beter zijn geweest als de Heer Koolhoven het verhaal meer (en niet alleen zijn heldin) had afgeraffeld en volledig was uitgebuit. Er zit hier ergens een leuk, smerig filmpje in.