Privacy & Cookies
deze website maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan, gaat u akkoord met het gebruik ervan. Meer informatie, waaronder het beheren van cookies.
volgend jaar is Star Trek vijftig jaar oud. We hebben een aantal speciale dingen gepland voor dat, maar – in de tussentijd – we herzien alle van Star Trek: Enterprise dit jaar als iets van een prequel voor die verjaardag. In April doen we het tweede seizoen. Kom dagelijks terug voor de laatste beoordeling.hoewel het de tweede aflevering van het seizoen was, was Carbon Creek de eerste aflevering van het tweede seizoen.
hiervoor zijn verschillende redenen. Het feit dat het slechts drie primaire cast leden zou hebben betekend dat iedereen kreeg een beetje extra vakantie tijd. Met veel locatie opnames en een productie ontwerp buiten de Star Trek norm, was het waarschijnlijk zinvol om het eerst uit de weg. Vanuit een budgettering en productie standpunt, de show waarschijnlijk geprofiteerd van een beetje meer tijd dan afleveringen als Shockwave, Part II of Minefield.
echter, zelfs buiten deze pragmatische productie zorgen, Carbon Creek helpt om de toon te zetten voor het tweede seizoen van Star Trek: Enterprise. Het is een grotendeels nostalgische en romantische oefening, een vrij lichte stand-alone aflevering die voelt alsof het wentelt in de iconografie en conventies van Star Trek. De teleplay wordt toegeschreven aan Chris Black, de enige nieuwe schrijver die het vertrek van het schrijfpersoneel heeft overleefd.”
Black is in veel opzichten de eerste “native” Enterprise writer – de eerste schrijver die meer dan een seizoen meedeed die niet aan Star Trek: Voyager had gewerkt. Als zodanig lijkt het alleen maar gepast dat hij de toon zet voor het komende seizoen.
Vulcan hustle…
Carbon Creek is een zeer lichte episode. De plot is vrij standaard, de personages zijn vrij breed getekend, de inzet is vrij laag, en het tempo is ontspannen. Het is een aflevering die zijn tijd neemt om te komen waar het naartoe gaat, en het is gemakkelijk genoeg om de doelbestemming van tevoren te achterhalen. Zelfs het mijnongeval in het derde bedrijf voelt vreemd ontspannen-bestaande puur om enkele inzet in de episode te introduceren, het wordt efficiënt en zonder al te veel melodrama behandeld.
en toch, ondanks (of misschien zelfs vanwege) deze aspecten, werkt Carbon Creek opmerkelijk goed. Het productieontwerp, het ijsberen, het acteren, het ontwerp, het verhaal en de moraal zijn allemaal typisch Star Trek. En ze worden allemaal met aanzienlijke vaardigheid uitgevoerd. Het is een troostende aflevering, een doordrenkt van nostalgie niet alleen voor de jaren vijftig, maar voor de franchise als geheel.
” We hebben het seizoen overleefd!”
Buiten Carbon Creek zou deze nostalgie een probleem worden voor het seizoen. Het tweede seizoen van Enterprise zou worden veel te comfortabel uitvoeren van archetypische Star Trek percelen in een zeer rote manier. Er waren uitzonderlijke afleveringen in de klassieke Star Trek schimmel – Cogenitor is een van de beste shows de serie ooit deed – maar er waren heel veel middelmatige afleveringen die voelde als “Star Trek door de nummers.”Achteraf gezien lijkt Carbon Creek deze toon te zetten voor het komende jaar.
Het eerste seizoen van de onderneming was een zeer lastige en moeilijke ervaring. Er waren twee concurrerende driften in het spel. Aan de ene kant was er een duidelijk verlangen om iets nieuws, provocerend en opwindend te doen met Star Trek. Dit leidde tot episodes als het breken van het ijs of Shuttlepod One. Echter, er was ook een zeer sterke drang trekken Enterprise terug naar de traditionele Star Trek schimmel. Dit leidde tot algemene avonturen zoals beschaving of slapende honden. Met het tweede seizoen leek het alsof de trek naar vertrouwdheid had gewonnen.
eerste contact volgens het boek…
Carbon Creek is een typisch Star Trek plot. Een stel personages bestuderen en buitenaardse cultuur en worden geconfronteerd met een vreemd nieuw perspectief. De aflevering eindigt de personages leren om verschillende perspectieven te accepteren en verschillen te omarmen. Carbon Creek zet de geringste draai aan het uitgangspunt. De mensen die de cultuur bestuderen zijn Vulcans, en de cultuur is de aarde van de twintigste eeuw.”het is jammer dat je deze mensen verlaat zonder iets te ervaren wat ze te bieden hebben,” klaagt Mestral aan zijn Vulcan collega ‘ s. “Zoals alcohol, bevroren vissticks, de constante dreiging van nucleaire vernietiging?”Stron antwoordt sarcastisch. Mestral benadrukt: “er is veel meer aan de hand. Je weigert het gewoon te zien.”Het is een prachtige oprechte uitdrukking van Star Trek’ s humanisme. Later, voegt hij eraan toe, ” ze staan op de rand van talloze sociale en technologische vooruitgang.”Hij besluit te blijven. “Er is nog meer te leren over deze mensen.”
” je bedoelt dat ze in de toekomst geen ritsen zullen hebben…?”
zo veel als de aflevering een nostalgische reis terug naar de jaren vijftig vertegenwoordigt, vertegenwoordigt het een reis terug naar de eigen geschiedenis van de franchise. Mestral ‘ s kenmerkende vermomming roept de pet op die Spock droeg in de stad aan de rand van Forever. Zijn hustling de inboorlingen door zijn beheersing van de wiskunde roept op tot de geest van data ’s poker hustling In Time’ s Arrow, deel I. Zelfs t ‘ Mir ’s beslissing om toekomstige tech te onthullen aan een lokale ondernemer met weinig aandacht voor de gevolgen roept McCoy en Scotty’ s bemoeizucht Star Trek IV: The Voyage Home.
het tempo is ook erg ontspannen. Dit is iets dat was duidelijk, zelfs in het eerste seizoen van de show – afleveringen als Fight or Flight of Strange New World waren tempo in een bijna ontspannen manier. Samen met de grotendeels episodische structuur van de show, dit ontspannen tempo maakte Enterprise voelen een beetje verouderd in de snel veranderende televisie landschap van de eenentwintigste eeuw. De beste afleveringen van dat seizoen – zoals Breaking the Ice, Cold Front en Dear Doctor – vonden een manier om de ruimte te vullen met wereldopbouw en karakterontwikkeling.
Strangers on a train…
in het audiocommentaar voor de aflevering geeft Chris Black dit toe en legt uit dat het tempo vandaag veel meer opvalt dan toen de show oorspronkelijk werd uitgezonden:
Ik denk dat televisie in het algemeen – en films in het algemeen – jaren geleden iets rustiger tempo hadden. Of het nu de aandacht van mensen is of ze praten over de MTV-generatie of … wat het ook mag zijn. Shows zijn nu een stuk sneller. Je nam toen veel tijd om een verhaal te vertellen. Ik kijk zelfs naar oude films – in Bullett, de oude Steve McQueen film, is er een hele scène waarin hij zijn auto parkeert. Nu zou je hem zomaar binnenlaten. Maar ik denk dat het deels de manier is waarop shows werden gedaan. Ik denk dat er een poging is om een bepaald Star Trek gevoel na te bootsen, op een manier waarop de shows zijn gestructureerd en geschoten en ingelijst. Een Star Trek aflevering lijkt op een Star Trek aflevering.
ten goede of ten kwade, JJ Abrams’ Star Trek en Star Trek Into Darkness waren een stuk agressiever verlopen; het is waarschijnlijk dat elke terugkeer naar de televisie zal zien dat de franchise moet verscherpen zijn tempo aanzienlijk.
“We komen van buiten de stad…”
en toch is Carbon Creek verrassend geruststellend. Er is iets heel vriendelijk en gastvrij over nostalgie. Het is geen verrassing dat Carbon Creek een Hugo nominatie kreeg. (De andere keuze uit het tweede seizoen – een nacht in de ziekenboeg-is wat moeilijker uit te leggen.) De Hugo nominatie is nogal een big deal. Het is de eerste aflevering van Star Trek die een nominatie ontvangt sinds Trials en Tribble-ations. Maar misschien is dat wel het punt. De Hugos zijn beschuldigd van ” schaamteloze toegeven aan SF nostalgie.”Carbon Creek is zowel Amerikaanse als Star Trek nostalgie vorm gegeven.
natuurlijk is het belangrijk om dit alles in context te plaatsen. In de beginjaren van de eenentwintigste eeuw was er een enorme zwaai naar nostalgie. Het leek alsof Hollywood sprong groothandel op de” sequel en reboot ” trein, enthousiast herkenbare personages terug te brengen naar het grote scherm. Klassieke shows als Starsky & Hutch, Get Smart, 21 Jump Street, Transformers en Teenage Mutant Ninja Turtles maakten allemaal de overstap naar het grote scherm, in de hoop op een golf van nostalgie. Zelfs Star Trek zou profiteren van de trend in 2009.
Ik zie uw inzet en raiset u een wenkbrauw …
er zijn een heleboel redenen voor dit. Popcultuur analisten zijn snel te credit 9/11 voor het aanwakkeren van de superheld en nostalgie booms in de populaire cultuur, met het argument dat deze verhalen nodigen de kijker om terug te keren naar een eenvoudiger tijd. Superman is inderdaad een populair personage geweest voor dit soort nostalgische benadering. Smallville debuteerde in oktober 2001 en nam het publiek mee terug naar Clark Kent ‘ s vormende jaren in small-town America. Bryan Singer ‘ s big-budget Superman Returns was een gigantische (en onhandige) liefdesbrief aan de klassieke Richard Donner films.hoe verleidelijk het ook is om de fascinatie voor nostalgie van de eenentwintigste eeuw toe te schrijven aan de gruwelijke gebeurtenissen van 9/11, en daar is een duidelijk aspect van, Opgemerkt moet worden dat de trend al in beweging was voor de terroristische aanslagen. Smallville mag dan kort na de aanvallen in première zijn gegaan, maar het was al eerder in productie geweest. Enterprise is misschien een ander voorbeeld. Dit is om niets te zeggen van de vroege films van de superheld boom. Bryan Singer ’s X-Men werd uitgebracht voor de aanvallen, en Sam Raimi’ s Spider-Man was bijna compleet toen ze plaatsvonden.
Het is mogelijk om te stellen dat deze nostalgie al in volle gang was tegen het begin van de eeuw, met de spraakmakende films uit de Tweede Wereldoorlog die het nostalgische verlangen van een samenleving weerspiegelden in duizendjarige angsten. Aan de andere kant, nostalgie is altijd een deel van het populaire bewustzijn geweest – een aanzienlijke hoeveelheid van Billy Joel ‘ s back catalogus is gewijd aan het verkennen van dat sentiment. Toch, ongeacht welke andere factoren een rol hebben gespeeld, het lijkt erop dat nostalgie zag zijn aandeel aanzienlijk stijgen in de nasleep van 9/11.
en Enterprise was een show die grotendeels werd gedefinieerd door 9/11. Nog voor de terroristische aanslagen leek het een show die zich bewust modelleerde voor het conservatieve Bush presidentschap. De cast was grotendeels blank en Amerikaans. De hoofdrolspeler was geen wetenschapper of diplomaat, maar een stoere mannelijke All-American explorer uit om zijn stempel te drukken op het universum. Na de gebeurtenissen van 9/11 probeerde de show zich aan te passen. Shadows of P ‘ Jem en Detained werden duidelijk beïnvloed door de gebeurtenissen, maar de directe reactie van de show was om zich terug te trekken in vertrouwdheid.
Dit zou, wat, de tweede” stenen messen en berenhuiden ” grap in zoveel dagen zijn?
onmiddellijk na 9/11, leek het alsof Enterprise probeerde terug te vallen in de vertrouwde Star Trek routine, dapper proberend om “business as usual” te doen.”Een belangrijk deel van het tweede seizoen is generieke Star Trek, met veel van de afleveringen het gevoel alsof ze had kunnen worden gedaan op de andere spin-offs met slechts een paar oppervlakkige veranderingen. Afgezien van het post-apocalyptische landschap in Shockwave, was er weinig aanwijzing dat er iets was veranderd.
Er was een duidelijke drang om gewoon door te gaan en te doen alsof er niets was gebeurd. Dus het tweede seizoen gaf ons nog meer vertrouwde plots en bekende aliens. De Romulanen kwamen voor het eerst. De Klingons hebben hun eigen subplot. De Suliban werden naar de achtergrond geduwd. De show zou uiteindelijk aanpakken 9/11 frontaal in de Expanse en in het derde seizoen, maar het tweede seizoen leek heel veel over het proberen om de meest nostalgische en archetypische Star Trek mogelijk te doen.
Minecraft …
dus een aflevering uit de nostalgische jaren vijftig was perfect. De jaren vijftig hebben “een bijna mythische greep op de Amerikaanse psyche”, en de show werd nog steeds dicht genoeg uitgezonden om te vallen binnen de vaak geciteerde” veertig jaar jeuk ” van nostalgie. Het is duidelijk waarom de jaren vijftig zo ‘ n beroep instellen. Ze volgden de Tweede Wereldoorlog, het conflict dat “de Amerikaanse eeuw.”Ondanks enige ontberingen in de onmiddellijke nasleep van het conflict, waren de jaren vijftig economisch welvarend.zeker, de dreiging van nucleaire holocaust dreigde groot, de McCarthy heksenjachten waren in volle gang, en de Koude Oorlog sudderde weg, maar in ieder geval dachten mensen dat ze wisten wie de vijand was. De jaren vijftig waren een veel stabieler en consistenter decennium, een decennium dat kwam voor het tumult van de jaren zestig. De dingen waren vredig; of, tenminste, ze leken vredig. Er was geen seksuele bevrijding. Vrouwen waren nog steeds grotendeels beperkt tot het huis. Minderheden moesten hun rechten nog volledig doen gelden. Deze feiten hebben de neiging om glossed over wanneer mensen denken over het beste decennium waarin om kinderen op te voeden.
als zodanig waren de jaren 1950 het eerste decennium dat zichzelf op een massaschaal presenteerde door middel van een visueel massamedium. Terwijl de cinema ramen bood op andere werelden, over hoe’ andere ‘mensen leefden, weerspiegelde de televisie naar verluidt haar publiek terug naar zichzelf door de representatie van de’ gewone’,’ gemiddelde ‘ Amerikaanse familie. Natuurlijk was deze familie eng gedefinieerd als blank, middenklasse, meestal voorstedelijk, godvrezend (typisch Protestant), patriottisch en enthousiast kapitalistisch.
de jaren vijftig waren misschien een geweldige tijd om te leven en kinderen op te voeden, maar alleen als je blank en middenklasse was. Zelfs dan is er een gevoel dat het populaire beeld van de jaren vijftig niet de realiteit weerspiegelt.
Het is veelzeggend dat de Vulcans en de bewoners van Carbon Creek allemaal blank zijn, met zeer weinig verwijzingen naar de problemen die weg zouden borrelen onder het oppervlak van fifties American. Niet alleen is Carbon Creek volledig gastvrij voor vreemden en toch helemaal blank, maar er wordt geen melding gemaakt van communisme of angst voor de sociale orde. Het dichtst dat Carbon Creek komt tot het erkennen van het verschil tussen het populaire imago van de jaren vijftig en de realiteit is met het karakter van Maggie en haar zoon Jack.
Maggie is een alleenstaande moeder die moeite heeft om een kind alleen op te voeden, met zeer weinig steun. Er is een gevoel dat niemand er echt over praat, tot het punt waar haar bekentenis aan Mestral wordt geschilderd als een groot moment – een zeer diepe en persoonlijke bekentenis. “Hij is lang geleden vertrokken,” vertelt Maggie. Jack kreeg af en toe brieven van hem. We hoorden dat hij naar Phoenix was verhuisd. Ik hoopte dat hij Jack zou helpen, maar we staan er alleen voor. Ik begrijp waarom hij niets met mij te maken wil hebben, maar … “
toen ik jong was, leek het leven zo logisch …
De episode verkent nooit echt de implicaties van deze plot thread. Er is geen suggestie dat Maggie een sociaal stigma zou krijgen als alleenstaande moeder die een kind opvoedt. Buiten deze scène is er geen spoor van frustratie bij een cultuur die zo onverschillig zou kunnen zijn voor dit soort verlatenheid. Het is een mooi moment, en een die slim illustreert hoe de Vulcans zo perfect gemengd in de Gemeenschap – “Het spijt me,” Maggie bekent, “Ik ben meestal beter in het houden van een deksel op mijn emoties…” – maar het voelt alsof Carbon Creek nooit echt verkent de jaren vijftig zoals ze daadwerkelijk bestaan.
het punt van nostalgie is echter niet om inzichtelijke kritiek of doordachte verkenning van een bepaald tijdperk aan te bieden. “Nostalgie is nooit een terugkeer naar de werkelijke tijd,” Molly Brown heeft betoogd. “Het is een specifieke reconstructie van het verleden, een herschrijven ervan, om de huidige angsten te kalmeren.”Dat is misschien wel het hele punt van Carbon Creek, de eerste aflevering van het tweede seizoen biedt een metaforische terugkeer naar een zeer traditionele vorm van Star Trek terwijl het aanbieden van een letterlijke terugkeer naar de jaren vijftig.
het herstellen van de schade die ze aan deze cultuur hebben toegebracht…
Chris Black ‘ S script is briljant zelfbewust. Het script zit vol met verschillende referenties en grappen die suggereren dat het meer geïnteresseerd is in het zijn van een feestelijke en nostalgische stuk van de televisie dan een diepgaande verkenning van een ander tijdperk. Het is ingelijst als een verhaal verteld door T ‘ Pol aan Archer en Trip tijdens het diner, gedurfde aandacht voor zijn artificialness en het introduceren van lagen van fictionaliteit. T ‘ Pol plaagt dat ze gewoon de hele zaak zou kunnen hebben verzonnen, hoewel de afsluitende afbeelding onthult dat het net zo echt (en zo fictief) als iets anders featured op Star Trek.
Er is iets vrij brutaal over de premisse van Carbon Creek. De originele Star Trek was een product van de jaren zestig, en onverbiddelijk verbonden met het tijdperk. Toen Kirk en Spock terug reisden in de tijd naar de aarde op de show – in afleveringen als Tomorrow is Yesterday of opdracht: Earth – het was typisch naar de jaren zestig. (De stad aan de rand van Forever is de voor de hand liggende uitzondering. Gezien het feit dat Enterprise is een prequel aan die klassieke Star Trek, het is slim om de show een verbinding met het decennium voorafgaand aan de jaren vijftig.
” Playing fast and Lucy with the truth…”
(in sommige opzichten kan dit worden gelezen als een potentiële kritiek op Enterprise. Een van de meer frequente – en legitieme – kritiek op de show suggereert dat de raciale en seksuele politiek regressief zijn in vergelijking met de andere Star Trek spin-offs. Hoshi en Travis zijn de twee niet-blanke leden van het ensemble, en zijn de twee minst ontwikkelde leden van de primaire cast. De wereld van de onderneming voelt merkbaar minder divers dan de drie shows geproduceerd voor het, waardoor het voelt als iets van een throwback.)
constante verwijzingen worden gemaakt naar popcultuur, maar vooral naar popcultuur in relatie tot Star Trek zelf. Mestral motiveert zijn beslissing om overdag naar buiten te gaan: “ik moet nu gaan. I Love Lucy is op tv vanavond.”Natuurlijk was I Love Lucy het geesteskind van het echtpaar Desi Arnaz en Lucille Ball, die Desilu Productions oprichtten om de show te ontwikkelen. Desilu was verantwoordelijk voor de productie van de klassieke Star Trek TV-show. In Inside Star Trek, Herbert Solow en Robert Justman beweren dat Ball was op de set voor het filmen van een aantal Star Trek shows.
culturele artefacten…
op een ander punt onderbreekt Trip T ‘ Pol ‘ s verhaal met wat sluw commentaar. “Twee Vulcans lopen een bar binnen, spelen een paar spelletjes van het zwembad en lopen naar buiten met een armlading van tv-diners?”hij eist. “Het klinkt als een oude aflevering van de Twilight Zone.”The Twilight Zone had een spoor voor Gene Roddenberry’ s Star Trek, maar het is vermeldenswaard dat UPN kort nieuw leven ingeblazen de Twilight Zone in 2002. Geproduceerd door Star Trek: Deep Space Nine veteraan Ira Steven Behr, ging de show in première direct na Shockwave, Deel II. Archer en Trip spelen ook de rol van muggenziften als T ‘ Pol haar verhaal vertelt. Af en toe onderbreken van het verhaal om hun eigen kritiek te bieden of wijzen op opvallende plot gaten. “Waarom hielden de Vulcans dit geheim?”Archer vraagt. Duidelijk niet aandacht besteed in het eerste seizoen, Trip vraagt, ” wacht even. T ‘ Mir was je overgrootmoeder? Ik zou de laatste zijn die je wiskunde in twijfel trekt, maar mis je niet een paar generaties? Spoetnik was tweehonderd jaar geleden.”
“and here’ s to Malcolm, Phlox, Hoshi and Travis having the week off…”
zelfs nadat het verhaal is afgesloten, lijkt Trip enigszins sceptisch. “Een alien is achtergelaten op aarde in de jaren 1950, leeft door, wat, dertig Presidenten?”hij vat het samen. “Reist de wereld rond, en niemand merkt hem op? En wat gebeurde er toen hij eindelijk de emmer deed? Haalde de begrafenisondernemer zijn schouders op en negeerde hij zijn oren?”De toon van Archer en Trip’ s commentaar kan het niet helpen, maar roepen het soort van muggenziften gedaan door online fandom, waarvan het productieteam was scherp op de hoogte.
Dit voelt als een ander voorbeeld van Black ‘ S script dat glibberig zelfbewust is. Archer en Trip vallen zelfs in de vertrouwde “Enterprise continuity nitpicks” routine – klinkend als Star Trek fans meer geïnteresseerd in hoe dit past met een grotere continuïteit dan het verhaal wordt verteld. Wanneer T ‘ Pol het heeft over een bezoek aan “de plek van het eerste contact tussen mensen en Vulcans”, worden Archer en Trip zelfvoldaan neerbuigend. “Dan was je ongeveer drieduizend kilometer verwijderd,” Boogschutter grapt.
” mijn onderzoek geeft aan dat onze kapsels op zijn minst redelijk geschikt zijn voor een bepaalde periode.”
Trip verduidelijkt, ” elk schoolkind weet dat Zephram Cochrane de Vulcans ontmoette in Bozeman, Montana, op 5 April 2063.”Hij weerstaat de drang om zijn Star Trek continuity merit badge te laten zien. Echter, er is iets gewoon een beetje brutaal over het doen van een aflevering die het “echte” eerste contact tussen mensen en Vulcans toont, net zoals er iets brutaal was over het opnemen van de Ferengi in acquisitie en de Borg in regeneratie. Er is een gevoel dat Enterprise is een beetje speels tweaken de neus van de continuïteit obsessieven.
continuïteit is iets zeer onhandig, vooral als het gaat om Star Trek. Meer dan zevenhonderd oneven episodes, er zijn gebonden aan fouten. Het is onmogelijk om elk feit recht te houden terwijl het produceren van zesentwintig afleveringen van televisie per jaar. In combinatie met de continuïteitshoofdpijnen die in de originele show zelf zijn geïntroduceerd, is het een wonder dat het universum op coherente wijze aan elkaar hangt. In het licht daarvan, is het makkelijk om zaken te vergeven zoals het ontwerp van de Enterprise … of het feit dat Romulanen mantels hebben in mijnenveld.
He shoots …
over het algemeen was Enterprise vrij goed in het vasthouden aan de letter van Star Trek continuity. Producer Brannon Braga was er zo zeker van dat hij opschepte dat de show nooit de continuïteit van Star Trek in de kloof tussen het tweede en derde seizoen schond:
“I totally and completely disagree. Het is de domste opmerking in de wereld en ik ben zo moe om het te horen, ” Hij zegt sterk wanneer hem van dichtbij wordt gevraagd over snel en los spelen met TREK continuity…. “Wat hebben we gedaan? Geef me een goed voorbeeld. Er zijn een aantal picayune dingen die we hebben gekozen om te doen. We hebben de regels niet overtreden, maar we hebben de regels Verbogen. Maar er is niets zo belangrijk. We hebben niet gezegd dat Kirk nooit heeft bestaan. Wat hebben we gedaan?”
Braga vervolgt, en daagt fans uit om te wijzen op legitieme inbreuken in Star TREK continuïteit.
“In feite zijn we erg slaafs voor de continuïteit,” legt hij uit. “Ik heb mensen in het personeel die niets anders doen dan de continuïteit controleren. We zijn ons er voortdurend van bewust en we gebruiken het. We zijn ons ervan bewust. Ik vind het zelfs leuk om de continuïteit uit te zoeken. Eén van de redenen dat ik nooit iets met de Romulanen heb gedaan, behalve het feit dat de mensen niet echt in hen geïnteresseerd leken te zijn in Nemesis, is dat we niets konden doen met de Romulanen. Er was gezegd dat niemand ze eerder had gezien. Dus wat zouden we gaan doen? Heb je de hele tijd mannen in helmen? We zijn ons zeer bewust. Als de lezers mij voorbeelden kunnen geven van belangrijke inbreuken in de continuïteit, doe dat dan.”
hoewel er een gevoel is dat Braga te defensief en misschien zelfs vijandig is – er waren een paar breuken, maar niets seismisch – heeft hij een geldig punt. De enige aflevering van Star Trek die zijn continuïteit legitiem heeft “gebroken” door iets wat er gebeurde op de Enterprise is Pegasus, en de oplossing voor dat probleem is om dit te negeren zijn de reizen. Dat is toch een goed advies.
Vulcan love songs…
met Carbon Creek heeft de show een beetje plezier. Net als bij de weergave van de Vulcans in het eerste seizoen, is er een duidelijk gevoel dat de show is naast elkaar wat de franchise daadwerkelijk aantoonbaar bewezen in vergelijking met de continuïteit die fans hebben geprobeerd te divine uit wat werd gezien op het scherm. Het eerste contact met de Vulcans verscheen alleen in Star Trek: First Contact. Er was genoeg dubbelzinnigheid in Star Trek continuïteit op dat punt dat Diane Duane kon suggereren dat de mensheid ontmoette de Andorians voor de Vulcans in Spock ‘ s World in 1989.
evenzo is het uitgangspunt van Carbon Creek niets nieuws. Schrijfster Margaret Wander Bonanno kon in 1987 haar eigen versie schrijven van een geheim twintigste-eeuws eerste contact tussen mensen en Vulcans in Strangers from the Sky. Dus er is een lange geschiedenis van Star Trek schrijvers spelen met dit soort geschiedenis, het erkennen van de Vrijheid geboden door een letterlijke interpretatie van de Star Trek canon, zelfs (of misschien zelfs vooral) wanneer dat in strijd is met de verwachtingen van Star Trek fans.
She ‘S got faith … (she’ s got) (she ‘ s got) faith of the heart!!!
Het is interessant om je af te vragen waarom Star Trek fans zo sterk reageren op vermeende schendingen van continuïteit, zelfs als dergelijke overtredingen geen letterlijke inbreuken zijn. In Fanculturen suggereert Matthew Hills dat het een kwestie van vertrouwen is:
deze overkoepelende complexiteit van het cultvertalend vertoont typisch zo ’n samenhang en continuïteit dat het door de kijker kan worden vertrouwd, wat de basis vormt voor’ ontologische veiligheid.’Kwesties van fan trust die centraal staan in de creatie en het onderhoud van de cultus. Als men de fan beschouwt als’ spelend ‘met het cultobject … dan wordt een reden voor zo’ n bezorgdheid over continuïteit duidelijk. De fan-viewer behandelt de hyperdiegetische wereld als een ruimte waardoor het beheer van de identiteit kan worden uitgevoerd, een dergelijk proces wordt alleen mogelijk wanneer een relatie van veiligheid is gevestigd door de fantasie van de vernietiging van het object, het deze processen ongedeerd en onveranderd heeft overleefd. Inbreuken in de continuïteit bedreigen de veiligheid van de viewer-tekst spel relatie.gezien bijna vijftig jaar Star Trek-meer dan zevenhonderd afleveringen en tien speelfilms – is het gemakkelijk te begrijpen waarom JJ Abrams voor een zachte herstart van de continuïteit koos toen hij de franchise in 2009 herstartte. Met de vrijheid die wordt geboden door de premisse van de show om zijn eigen continuïteit te wissen, stelt men zich voor dat Berman en Braga jaloers zijn op Russell T. Davies’ 2005 reboot van Doctor Who.
de bijzondere competentie van de fans is hun intieme en gedetailleerde kennis van de show; bijgevolg is elke producent of script editor die onnodig de continuïteit en samenhang van die kennis schendt, ‘hun intelligentie beledigen.’Veel fans genieten vooral van afleveringen die die kennis oproepen en ze dus direct aanspreken als fans.
deze genegenheid voor continuïteit verklaart waarom het vierde seizoen van Enterprise zo geliefd is bij fans, en verklaart misschien de vijandigheid van fans ten opzichte van Enterprise als concept.
in sommige opzichten lijkt het alsof de producenten van Enterprise gevangen zitten tussen een rots en een harde plaats. Aan de ene kant is er de behoefte om nieuwe verhalen te vertellen en nieuwe wendingen aan te bieden en de franchise vooruit te duwen. Aan de andere kant is er Fandom ‘ s ongemak met alles wat afwijkt van hun eigen interpretatie van continuïteit. Het is vermeldenswaard dat – zelfs als de kijkcijfers van de show waren in dalende-deze hardcore Star Trek fans waren een statistische minderheid van de kijkers. Echter, ze maakten een onevenredig groot deel van de online chatter.
Er kan een redelijk argument worden aangevoerd dat dit probleem geheel door de onderneming zelf is veroorzaakt. Het produceren van een prequel serie in een universum dat al een uitgebreide continuïteit heeft geconstrueerd zou altijd dansen tussen regendruppels zijn. Proberen om een meeslepend verhaal te vertellen, terwijl het hebben van alles uit te spelen zoals iedereen verwacht was onvermijdelijk gaan problemen veroorzaken. Elke Star Trek spin-off kwam vastgeketend aan de geschiedenis van de franchise. Enterprise had vrijwillig haar eigen toekomst aan die geschiedenis vastgeketend.
” wacht, bedoel je dat ik de enige ben die een volledige week werk doet?”
in sommige opzichten lijkt de terughoudendheid van de onderneming om de franchise te herstarten – of op zijn minst expliciet en onmiddellijk afwijkingen van de gevestigde geschiedenis af te schrijven als een bijwerking van de temporele Koude Oorlog – het te hebben gevangen. Hoewel de JJ Abrams’ reboot misschien een aantal van de meer hardcore segmenten van Star Trek fandom heeft vervreemd, werkte het erg hard om niet-fans in de franchise te verwelkomen.gezien al het gezeur over Enterprise ‘ s continuïteit, is er iets grimmigs hilarisch aan het feit dat de show de enige Star Trek show is die expliciet “in continuïteit” blijft na de herstart van JJ Abrams’ Star Trek – Star Trek bevat een verwijzing naar “Admiral Archer”, terwijl Into Darkness een model van het schip in het kantoor van Admiraal Marcus heeft. Het is een prachtig stukje ironie, een glib karmische waarschuwing voor die eigenaardige subgroep van fans die “in continuïteit” zou vermengen met “van objectieve kwaliteit” en Enterprise op die gronden had ontslagen.
“You are just very lucky we didn’ t land in a hippie commune…”
Blalock is de enige reguliere featured zwaar hier, en ze doet een mooie job. Hoewel ze niet het sterkste lid van het ensemble was, kreeg ze in de loop van de show een aantal vreselijke scripts en wist ze er over het algemeen iets van te redden. Frequente Star Trek gastster J. Paul Boehmer krijgt een veel showier rol als Mestral, de Vulcan verleid door de menselijke levensstijl. Boehmer ‘ s uitgesproken theatrale stijl werkt zeer goed in de context van de aflevering.
Carbon Creek is een aangename kleine episode, een beslist ouderwets en zeer conventioneel stuk van Star Trek. Het is beslist nostalgisch en aanhankelijk in de behandeling van het verleden, zelfs als Chris Black ‘ S script slim de aandacht vestigt op de kunstmatigheid van dit alles. Carbon Creek zorgt voor een vertederende aflevering – en een waardige Hugo genomineerde. Het grootste probleem met Carbon Creek bestaat buiten de aflevering zelf. Carbon Creek zorgt voor een onbevredigend template voor het tweede seizoen van een show die vreemde nieuwe werelden zou moeten verkennen.
u bent misschien geïnteresseerd in onze andere recensies van het tweede seizoen van Star Trek: Enterprise:
- Shockwave, Deel II
- Carbon Creek
- Mijnenveld
- Dead Stop
- Een Nacht in de Ziekenboeg
- Marauders
- De Zevende
- De Communicator
- Singulariteit
- Vanishing Point
- Kostbare Lading
- De Catwalk
- Dawn
- Stigma
- Staakt-het-Vuren
- toekomende tijd
- Canamar
- De Kruising
- Beslissing
- Horizon.
- De Schending
- Cogenitor
- Regeneratie
- Eerste Vlucht
- Premie
- De Uitgestrektheid
Advertenties