the Limits of Authenticity

artikelen

Ben G. Yacobi vraagt of het mogelijk is om authentiek te leven.

ons wordt verteld: “Wees trouw aan jezelf!”Maar wat bedoelen we als we zeggen dat iemand een authentiek persoon is, of een heel oprecht persoon? Persoonlijke authenticiteit wordt vaak gedefinieerd als waar en eerlijk zijn tegenover zichzelf en anderen, een geloofwaardigheid hebben in iemands woorden en gedrag, en een afwezigheid van pretentie. De betekenis ervan wordt dan vaak verduidelijkt door het te vergelijken met onechtheid, zoals het vergelijken van licht met duisternis. Maar bij gebrek aan duidelijke criteria voor het beoordelen van authenticiteit, zijn de grenzen tussen authentiek en onecht zijn amorf en onzeker, en vaak poreus.de zoektocht naar authenticiteit houdt gedeeltelijk verband met het bereiken van een zekere mate van autonomie en vrijheid – met het verlangen om de architect van het eigen leven te zijn. Het streven naar persoonlijke authenticiteit biedt een tegengif voor conditionering van buitenaf en is tot op zekere hoogte een reactie op de onauthenticiteit die heerst in cultuur, religie, politiek en het dagelijks leven. Een verlangen naar authenticiteit is ook essentieel voor de ontdekking van de waarheid, en voor het vinden van vervulling in het leven, waardoor het zinvoller en begrijpelijker. In het algemeen kan een staat van onauthenticiteit een bron van diepe dissonantie zijn, waardoor mensen proberen authentieker te worden, in harmonie in hun innerlijke en uiterlijke leven.authentiek worden is een individuele missie, omdat elke persoon zijn eigen manier van mens zijn heeft, en bijgevolg zal wat authentiek is voor elk individu anders zijn. Bovendien is persoonlijke authenticiteit in hoge mate contextueel en afhankelijk van verschillende sociale, politieke, religieuze en culturele kenmerken. Maar de unieke aard van elk individu wordt het best gezien niet in wie hij is, maar in wie hij wordt, en authentiek worden is een continu proces, geen gebeurtenis. Het gaat niet alleen om het kennen van jezelf, maar ook om het herkennen van anderen en de wederzijdse invloed tussen individuen. Als de zoektocht naar persoonlijke authenticiteit alleen voor zelfvervulling is, dan is het individualistisch en ego-gebaseerd; maar als het gepaard gaat met het bewustzijn van anderen en de wijde wereld, dan kan het een waardevol doel zijn.het begrip authenticiteit is door de geschiedenis heen onderzocht door vele schrijvers, van Oudgriekse filosofen tot Verlichtingsauteurs, existentialisten en hedendaagse sociaal-theoretici. De sociale barrière voor het bereiken van authenticiteit (of zelfrealisatie) werd benadrukt door Jean-Jacques Rousseau (1712-78), die stelde dat persoonlijke authenticiteit wordt verminderd door de behoefte aan de achting van anderen in samenlevingen gekenmerkt door hiërarchie, ongelijkheid en onderlinge afhankelijkheid. Volgens Rousseau wordt authenticiteit afgeleid van het natuurlijke zelf, terwijl onauthenticiteit het gevolg is van invloeden van buitenaf.de existentiële filosoof Martin Heidegger (1889-1976) zei dat authenticiteit de aard van iemands bestaan en identiteit bepaalt. Hij koppelde authenticiteit ook aan een besef van sterfelijkheid, want alleen door de onvermijdelijke dood in gedachten te houden kan men een echt authentiek leven leiden. Zijn project van het realiseren van de identiteit in de context van een externe wereld met zijn invloeden, impliceert een complexe relatie tussen authenticiteit en onauthenticiteit, wat betekent dat ze moeten worden gezien niet als elkaar uitsluitende concepten, maar als complementair en onderling afhankelijk. Heidegger betoogde dat zowel authenticiteit als onauthenticiteit fundamentele vormen van zijn in de wereld zijn, en ze kunnen niet worden gescheiden.een andere existentialist, Jean-Paul Sartre (1905-80), betoogde dat er geen onveranderlijke essentie is aan het zelf, maar dat we een vrije wil hebben die ons volledige vrijheid geeft om ons leven te bepalen aan de hand van de beschikbare keuzes. Volgens Sartre gaat het bestaan vooraf aan de essentie: met andere woorden, de mens komt eerst tot bestaan en definieert zichzelf dan voortdurend, in plaats van tot bestaan te komen met een reeds gegeven natuur. Dus voor Sartre, authenticiteit vereist het nemen van volledige verantwoordelijkheid voor ons leven, keuzes en acties. Daarom is de angst of ‘angst’ die voortvloeit uit onze realisatie van onze eigen onontkoombare vrijheid een integraal onderdeel van het authentieke leven. Er moet echter worden benadrukt dat de Vrijheid van het individu wordt beperkt door de natuur en de samenleving, evenals door hun eigen beperkingen – wat Sartre hun ‘facticiteit’noemde.Albert Camus (1913-60) beweerde dat het bewustzijn dat we een universum bewonen dat niet om ons geeft en ons geen redding biedt, het individu dwingt te erkennen dat de enige weg naar vrijheid authentieke zelfverwerkelijking is. Om authentiek te zijn, moet men zich bewust zijn van de absurditeit van een wereld zonder objectieve moraal en doel, en zin creëren in het leven door rebellie tegen de absurditeit. Deze persoonlijke authenticiteit komt voort uit een minachting voor elke (niet-bestaande) externe troost, en impliceert dat het individu bestaat in een permanente verbanning, vervreemd van hun eigen leven, samenleving en het universum.

Niettemin heeft de wereld geen specifieke neiging voor goed of kwaad: het is wat het is. Er kan geen waardeoordeel aan worden gehecht, zelfs als het leven vanuit een menselijk perspectief niet zinvol is.

deze filosofische opvattingen over persoonlijke authenticiteit variëren, maar er is een gemeenschappelijk thema van persoonlijke authenticiteit als een dynamisch proces van eindeloos worden in een veranderende samenleving en wereld, in plaats van een vaste staat van zijn. En authenticiteit en onauthenticiteit moeten niet worden beschouwd als elkaar uitsluitende Staten, maar eerder als wederzijds afhankelijke begrippen.

sommige basiskwalificaties

het begrip “authenticiteit” is een menselijke constructie, en als zodanig heeft het geen realiteit die onafhankelijk is van de geest. Maar is authenticiteit mogelijk, of zelfs wenselijk? De vraag is mogelijk misleidend omdat het een absoluut ja of nee antwoord impliceert, en niet verwijst naar enige mogelijkheid van ‘gedeeltelijke authenticiteit’. Dit leidt ons naar een interpretatie van het begrip authenticiteit als een absoluut, maar in het algemeen is het zoeken naar absoluten vruchteloos. Laten we een paar dingen overwegen die de absolute authenticiteit kunnen beperken.

sommigen beweren dat authenticiteit onmogelijk te bereiken is als een voortdurende staat van zijn, omdat elke echte authenticiteit van voorbijgaande aard is en onmogelijk voor onbepaalde tijd te behouden is. En net als identiteit kan authenticiteit niet voldoende worden gedefinieerd of gemeten, omdat veel kenmerken van een individu voortdurend veranderen, zonder vaste referentiepunten. Individuen ondergaan veranderingen gedurende het leven met de stortvloed van observaties en interpretaties, dus de menselijke identiteit is multidimensionaal en dynamisch; het is een werk in uitvoering in plaats van een vaste staat. Daarom is het bereiken van een bepaalde mate van persoonlijke authenticiteit een levenslang project dat misschien nooit volledig zal worden bereikt. Persoonlijke authenticiteit omvat principes en idealen die voortdurend worden bijgesteld door zelfonderzoek en sociale interactie, dus wie moet beoordelen of iemand anders authentiek is of niet? De kernvraag is: hoe kunnen we onderscheid maken tussen echte authenticiteit en een louter vertoon van authenticiteit? Als iemands ‘authenticiteit’ wordt gepromoot, benadrukt of tentoongesteld, dan is het geen echte authenticiteit. Authenticiteit kan niet worden verklaard, bekendgemaakt, geïnstrueerd, op de markt gebracht of geruild als een soort handelswaar. Het moet ingetogen en pretentieloos zijn.waar en eerlijk zijn tegenover zichzelf en anderen is relationeel, en verbonden met de buitenwereld en met iemands innerlijk leven. Om anderen echter niet te verergeren, moet men de noodzaak in acht nemen om de uitdrukking van iemands authenticiteit in specifieke situaties te beperken. Men kan dus onderscheid maken tussen’ interne authenticiteit ‘en’externe authenticiteit’. Om te voorkomen dat we anderen belasten met onze persoonlijke problemen, kunnen we vaak geneigd zijn om onze ware gevoelens te verbergen. Ware authenticiteit gaat niet over het uiten van je innerlijke zelf met zijn volledige scala aan verschuivende emoties in alle situaties. Onpartijdig zelfbewustzijn in het huidige moment is van groot belang, omdat het de helderheid van iemands innerlijke dialoog kan vergroten en het bereik van het ego kan verminderen.

maar waar en eerlijk zijn is niet genoeg. Er zijn bepaalde eigenschappen zonder welke het begrip ‘persoonlijke authenticiteit’ een lege huls zou blijven, dubbelzinnig gedefinieerd en slecht begrepen, en zonder welke de zoektocht naar authenticiteit in feite schadelijk kan worden voor de interpersoonlijke relaties en voor de samenleving. Deze kenmerken die nodig zijn voor authenticiteit omvatten capaciteiten voor onpartijdig zelfonderzoek en accurate zelfkennis; reflectief oordeel; persoonlijke verantwoordelijkheid; nederigheid; empathie voor en begrip van de ander , evenals een bereidheid om te luisteren naar feedback van anderen. Het bereiken van persoonlijke authenticiteit wordt bemoeilijkt door de aanwezigheid van illusies en vooroordelen, waaronder zelfbedrog, wishful thinking en de neiging om zich anders te gedragen terwijl ze worden geobserveerd.het is een paradox dat men een bepaalde mate van persoonlijke authenticiteit kan ontdekken, niet door de buitenwereld te vermijden, alleen door zich erin onder te dompelen; en toch wordt authenticiteit bereikt door weerstand te bieden aan invloeden van buitenaf in iemands zelfrealisatie. Bovendien, omdat mensenlevens werken met onzekerheden, authenticiteit kan alleen worden ontdekt in onzekerheid. Een andere paradox is dus dat het authentieke alleen bereikt kan worden door een onderdompeling in onzekerheid, maar onzekerheid belemmert de ontdekking van het ware zelf, zonder welke kennis authenticiteit niet bereikt kan worden. Bovendien is elke objectieve ontdekking van het zelf alleen mogelijk zonder vooroordelen en vooroordelen – maar we hebben allemaal vooroordelen en vooroordelen. Daarom kan geen zelfonderzoek, hoe lang en gedetailleerd ook, ooit volledig iemands ware identiteit onthullen, en dus wat authentiek zijn werkelijk inhoudt. En moeilijke omstandigheden kunnen ook leiden tot zelftwijfel en onzekerheid; echte zelfkennis moet hier rekening mee houden.

de vraag is, hoe weet u echt of u authentiek bent of niet? Men overweegt niet bewust of men gedurende het dagelijks leven authentiek is. Maar aan de andere kant is volledige zelfkennis onmogelijk: men kan onmogelijk het gehele labyrint van het menselijk bewustzijn verkennen. En voor een groot deel zijn cognitieve processen, zoals perceptie en redeneren en veel van de inhoud van het geheugen, ontoegankelijk voor bewust bewustzijn. De neiging is om de kloof tussen het bekende en het onbekende te vullen met de bekende feiten en gedachten over zichzelf, om zo een samenhangende weergave te bieden. Als gevolg hiervan kan zelfonderzoek leiden tot een onjuiste zelfafbeelding. Het vermogen van de menselijke geest om grote hoeveelheden informatie of meerdere aspecten van een bepaald onderwerp te onderzoeken is beperkt, wat verder leidt tot een onvolledig begrip of een onjuiste voorstelling van wat wordt waargenomen of ervaren. De menselijke kennis blijft altijd onvolledig en voorlopig, maar zonder volledig bewustzijn is er geen volledige authenticiteit haalbaar, dus op elk moment kan authenticiteit slechts gedeeltelijk zijn.

bovendien zullen er in één individuele meervoudige identiteiten naast elkaar bestaan, afhankelijk van de rollen die het individu in de samenleving vervult, waaronder persoonlijke, beroepsmatige, culturele, etnische, nationale, politieke en religieuze identiteiten. De dynamiek van identiteitsveranderingen kan net zo complex en onvoorspelbaar zijn als veranderingen in de maatschappij, economie en politiek. Deze factoren maken elke ondubbelzinnige ontdekking van persoonlijke identiteit een moeilijke uitdaging, vooral omdat de analyse meestal wordt vereenvoudigd, en de ingewikkelde onderlinge afhankelijkheid van de verschillende elementen wordt meestal over het hoofd gezien. Dit kan resulteren in de illusie van het begrijpen van de persoonlijke identiteit, en dus een illusoir ideaal van authenticiteit.menselijke oordelen en houdingen zijn gebaseerd op de interpretatie van percepties van de werkelijkheid in plaats van op de interpretatie van de werkelijkheid zelf. De grenzen van de menselijke perceptie, gedachte en zelfkennis, zijn enkele van de belangrijkste hindernissen voor persoonlijke authenticiteit. Men kan nooit komen tot volledige zelfkennis, die voortdurend wordt gedefinieerd en verfijnd op basis van nieuwe inzichten tegen de achtergrond van de wereld en haar eisen.

een andere beperking in de zoektocht naar authenticiteit is gerelateerd aan de gebruikte taal, die vatbaar is voor verkeerde interpretatie, en woorden en taal zijn onvoldoende om het volledige spectrum van iemands gedachten en gevoelens uit te drukken. Allegorieën, connotaties en metaforen zijn de belangrijkste bronnen van misverstanden. Bovendien zijn woorden en zinnen vaak dubbelzinnig en hebben ze meer dan één mogelijke betekenis. Een volledig heldere taal met een directe en duidelijke correspondentie tussen ervaringen en woorden bestaat niet. En de veranderende gedachten en percepties van het individu over zichzelf kunnen niet altijd begrijpelijk zijn, dus de uitdrukking van hen door middel van taal kan niet consistent zijn. Ook de taal om authenticiteit te beschrijven kan zelf willekeurig en onduidelijk zijn, vaak met behulp van dubbelzinnige woorden zoals ‘waar’, ‘echt’, ‘origineel’, ‘echt’, ‘zelf’ of ‘natuurlijk’.authentieke communicatie hangt af van het vermogen van individuen om te herkennen wat waar is voor zichzelf, en van de geschiktheid van taal om hun gedachten uit te drukken, zodat de grenzen aan taal, interpretatie en expressie hun authentieke relaties met elkaar belemmeren. In dergelijke communicatie is het niet altijd duidelijk of de authenticiteit of onauthenticiteit van interacties te wijten is aan de omstandigheden, of de taal, of het onderwerp, of de deelnemers en hun percepties en interpretaties.

een ander dilemma met persoonlijke authenticiteit is gerelateerd aan het feit dat de meeste persoonlijke attributen veranderen met de tijd, maar van persoonlijke authenticiteit wordt verwacht dat ze enige mate van consistentie aantonen. Deze schijnbare tegenstrijdigheid vereist zowel verandering als bestendigheid. Met andere woorden, als de identiteit van een individu voortdurend evolueert, Hoe kan men dan de Betekenis van persoonlijke authenticiteit gedurende een leven herkennen of ontdekken? Misschien ligt de waarde van authenticiteit niet in zijn standvastigheid, maar eerder in zijn consistente evolutie gedurende de levensduur van het individu.

verdere beperkingen van authenticiteit

andere factoren die de ontwikkeling van persoonlijke authenticiteit kunnen belemmeren zijn een gebrek aan begrip van authenticiteit, iemands eerdere programmering, De angst voor afwijzing en falen, en sociale druk om te conformeren (en dus onauthentisch te leven). In de laatste gevallen proberen individuen meestal hun beste gezichten te tonen en uit te drukken wat er van hen wordt verwacht, zodat ze in een goed licht worden waargenomen. In veel situaties kan de behoefte aan samenwerking met anderen enige aanpassing vereisen, dat wil zeggen een onecht compromis.

voortdurend geobserveerd en gecontroleerd worden remt in het beste geval de authenticiteit en maakt het in het slechtste geval bijna onmogelijk. Politici kunnen dus niet authentiek zijn, omdat ze altijd zelfverzekerd en bijna onberispelijk moeten lijken in plaats van eerlijke twijfel of kwetsbaarheid te tonen. De politici staan op het podium van het theater van het leven, waar ze hun kunst moeten uitvoeren van het overtuigen en plezieren van groepen mensen met verschillende waarden, aspiraties, overtuigingen, dromen en behoeften. Dus in de politiek is authenticiteit op zijn minst moeilijk in stand te houden, hoewel een politicus een goed ontwikkeld vermogen tot zelfreflectie kan hebben en de wens om consistentie tussen hun acties en waarden te verzekeren, en dus in staat kan zijn authenticiteit te bereiken in sommige situaties. Toch verwacht het publiek van politici dat ze hun beloften nakomen, en de bottom line is altijd welvaart, banen en veiligheid, dus in deze context komt authenticiteit op de tweede plaats na andere zorgen.de poging om persoonlijke authenticiteit te bereiken wordt ook verergerd door steeds voortschrijdende technologieën die iemands perceptie van de werkelijkheid overspoelen met illusies, zoals televisie. Een andere technologie is virtual reality. Het alomtegenwoordig gebruik van virtuele realiteit kan uiteindelijk leiden tot moeilijkheden om een onderscheid te maken tussen virtuele en echte ervaringen, waardoor de eindeloze menselijke neiging tot zelfbedrog en zelfbedrog toeneemt. Over het algemeen is de toekomst van de menselijke ervaring gerelateerd aan opkomende verbeteringstechnologieën, waaronder geheugen-en cognitieve verbeteringstechnieken. Het samengaan van mens en machine kan nieuwe definities van wat een mens is noodzakelijk maken, en nieuwe problemen met betrekking tot de menselijke natuur en identiteit, de aard van de samenleving, en de betekenissen van het bestaan en de menselijke authenticiteit veroorzaken.

als het leven een kunst is, zoals in elke kunstvorm, kan men perfectie benaderen, maar kan men nooit komen. Wat persoonlijke authenticiteit betreft, sommigen maken zich er nooit druk om, sommigen ontdekken het in bepaalde handelingen, sommigen streven ernaar om het zowel in het leven als in de kunst te benaderen, maar zeer weinigen komen er ooit aan.