moslimgeleerden.
De term ulama betekent letterlijk degenen die kennis (ilm) bezitten, in het bijzonder van de Islam. De ulama ontstond als de eerste vertolkers van de Quranan en transmitters van de hadieth, de woorden en daden van de profeet Mohammed. Deze geleerden waren ook de eerste die de basisprincipes van de islamitische wet (shariʿa) schetsten en uitwerken. De ulama stonden centraal in het islamitische onderwijs in het premoderne Midden-Oosten. Ze regelden onderwijs op alle niveaus en waren instrumenteel in het proces van het opleiden van Islamitische geleerden in madrasa ‘ s (residentiële colleges), die werden opgericht door de elfde eeuw. Deze middeleeuwse instellingen ontwikkelden een rigoureus curriculum rond instructie in de wet, het opleiden van toekomstige juristen, theologen en staatsfunctionarissen. Dit systeem van hoger onderwijs was de eerste in een reeks succesvolle pogingen om de ulama te koppelen aan politieke autoriteit in de islamitische wereld. Leden van de ulama kunnen ook deelnemen aan de islamitische mystiek als leden—zelfs leiders—van georganiseerde soefi broederschappen.
De ulama ‘ s worden vaak gedefinieerd als een klasse, terwijl in feite de sociaaleconomische status van hun lidmaatschap zeer uiteenlopend bleef. Advocaten en rechters waren belangrijke leden van de ulama ; hun juridische vaardigheden waren van cruciaal belang voor de regulering van de islamitische samenleving in sociale en commerciële zaken zoals testamenten, huwelijk en handel. De ulama omvatte ook theologen, gebedsleiders en leraren, van wie velen nog steeds deelnamen aan de economie als handelaren of ambachtslieden. Tot het midden van de negentiende eeuw werkten staatsbureaucratieën in het Midden-Oosten leden van de ulama als belastingontvangers, schriftgeleerden, secretarissen en marktinspecteurs. De ulama vormden een culturele elite en behielden de bewondering en het respect van de Moslimmassa ‘ s omdat zij, niet de heersers, werden gezien als de ware bewakers en vertolkers van het islamitische geloof. Zolang de ulama onafhankelijk bleef van staatscontrole, bleven ze een basis vormen van potentiële steun of oppositie tegen heersende elites.de opkomst van secularisme en nationalisme in het Midden-Oosten wekte het verzet van de ulama, die in toenemende mate werden gezien als obstakels voor modernisme en hervorming. De traditionele macht van de soennitische ulama over recht, onderwijs en bureaucratie werd in de negentiende eeuw in het Ottomaanse Rijk en in Egypte weggenomen. De confiscatie van Waqf-eigendommen, de traditionele manier van economische ondersteuning van de ulama, verhoogde hun afhankelijkheid van overheidsgezag voor economisch onderhoud en diende om de onafhankelijke religieuze en politieke invloed van de groep in gevaar te brengen. In de late negentiende eeuw richtten individuele leden van de oelama, zoals Mohammed Abduh, hun invloed op educatieve en religieuze hervormingen via Egypte ‘ s beroemde soennitische theologische centrum alAzhar. Meer recente twintigste-eeuwse islamitische politieke bewegingen in Egypte, zoals de Moslimbroederschap, met succes omzeild wat werd gezien als het gecompromitteerde model van de traditionele ulama.
het probleem voor de hedendaagse Sunni ulama ligt in de definitie en reikwijdte van hun autoriteit. De enige soennitische juridische autoriteit van alAzhar is opgeëist in Saoedi-Arabië met zijn door de staat gesponsorde permanente Raad voor Wetenschappelijk Onderzoek en juridische adviezen. Hanbali juristen die fatawa uitgeven (sing.: fatwa ) via dit medium in staat zijn om een groot deel van de Arabisch-sprekende wereld te beïnvloeden door de kracht van elektronische communicatie. De neiging tot dergelijke autoritaire discoursen in de Soennitische wereld is uitgedaagd door individuen die de egalitaire mogelijkheden van een toegankelijker ulama willen doen gelden. De Soedanese President Hasan alTurabi heeft betoogd dat de ulama moet bestaan uit alle toegewijde, opgeleide Moslims, niet alleen degenen die strikt opgeleid zijn in juridische en theologische zaken. Dergelijke populistische beweringen ondermijnen premoderne precedenten en onderstrepen de diepe kloof binnen de soennitische Moslimmaatschappij van vandaag over de definitie van religieuze en juridische autoriteit. De aanhoudende macht en legitimiteit van de ulama als leiders voor de soennitische moslimmeerderheid wereldwijd blijft een kwestie van verhit debat.de rol van de ulama in het sjiitische Iran heeft daarentegen sinds de Iraanse Revolutie van 1979 nieuwe hoogten van politieke en religieuze autoriteit bereikt. Onder de zwakke Safaviden en Qajar dynastieën nam de sterkte van de ulama toe. Vanaf 1925, ondanks de pogingen van het Pahlavi-regime tot seculiere regering en het onder staatscontrole brengen van de ulama, bleven de geleerden een potentieel krachtige bron van oppositie. De ulama nam het leiderschap over in het georganiseerde verzet tegen de sjah, wat culmineerde in de revolutie van 1979 en de vorming van de Islamitische Republiek Iran. De shiiteitische ulama in Iran gebruikten met succes hun religieuze prestige als de enige legitieme vertolkers van de Islam als een revolutionair wapen tegen een moderne seculiere regering.zie alsoabduh, muhammad; azhar, al -; iranian revolution (1979); muslim brotherhood;Shariaa;shiʿism;soennitische islam; waqf.
Bibliografie
Abou el Fadl, Khaled. Spreken in Gods naam: Islamitische wet, autoriteit en vrouwen. London: Oneworld Press, 2001.Mottahedeh, Roy P. The Mantle of the Prophet: Religion and Politics in Iran. New York: Pantheon, 1985.
Zaman, Muhammad Qasim. De Ulama in de hedendaagse Islam: bewaarders van verandering. Princeton, NJ: Princeton University Press, 2002.
denise a. spellberg