hoewel de titel van het lied lijkt te zijn aangepast aan Jack Kerouac ‘ s thematisch gerelateerde roman ‘Visions of Gerard’, is er ook veel gemeen tussen het lied en T. S. Eliot ’s gedicht’Rhapsody on a Windy Night’.
In deze laatste loopt de verteller rond middernacht naar huis als hij verschillende dingen op een vervormde, maar schijnbaar inzichtelijke manier ziet als gevolg van trucs van het licht. De wereld lijkt dood of stervende. Hij ziet bijvoorbeeld een vrouw, misschien een prostituee, die arm en ouder is,’de rand van haar jurk … gescheurd en bevlekt met zand’. De onzieligheid van haar oog doet hem denken aan een dode tak, ‘alsof de wereld het geheim van zijn skelet opgaf’. Enige hoop op spirituele ontsnapping uit deze dood blijkt gewoon ‘The last twist of the knife’te zijn.
net als In ‘Rhapsody on a Windy Night’, is night-time de setting voor ‘Visions of Johanna’. En ook hier veroorzaakt het licht vervormingen die ervoor zorgen dat de wereld op een inzichtelijke manier wordt bekeken. De verteller ervaart bepaalde visies en deze lijken te zijn van een wereld die leeg is, ellendig en zonder fatsoenlijke vooruitzichten. De leegte wordt ook weergegeven door een radioprogramma zo verstoken van waarde dat het niet eens de moeite waard is om uit te schakelen. Het meisje Louise, eerder gepresenteerd als een gelukkige minnaar, wordt nu voorgesteld als botten bewoond door een ongelukkige geest – herinnert ons aan Eliot ‘ s skeletachtige beelden gebruikt om een wereld waarvan het geheim is dat het dood is presenteren. De buitenwereld lijkt niet beter. In veel beschreven als ‘leeg’, ‘dames’ hun toevlucht nemen tot het spelen van een kinderspel, en prostituees proberen te ontsnappen aan hun miserabele realiteit door zich over te geven aan escapistische Fantasie. Voor de nachtwaker lijkt de wereld zinloos-gek.
het gebrek aan hoop voor de toekomst wordt vertegenwoordigd door de lege musea (‘voices echo’) – vermoedelijk grote zalen die alleen lang dode dingen bevatten. De verteller ziet geen hoop in de hemel als een ontsnapping uit de leegte van deze wereld omdat de hemel (‘redding’) niet beter zal zijn dan een museum, een grote zaal voor dode mensen. Net als een museum, zou het bestaan in de hemel uiteindelijk saai lijken. De hoop voor de toekomst op aarde ontbreekt eveneens. Zelfs de Mona Lisa lijkt de verteller om de ellende van ons bestaan te vertegenwoordigen. En een ongedifferentieerd jong meisje, de ‘primitieve muurbloem’, bevriest – vermoedelijk in verschrikking – wanneer de verschijning van de geleigezichtige vrouwen haar doet beseffen wat de toekomst voor haar in petto heeft (als spiegels die haar toekomst reflecteren, zoals Louise een spiegel lijkt te zijn voor de verteller).
Als Johanna wordt gezien als de wereld zoals die is – de werkelijkheid-dan zijn de visioenen van Johanna de wereld zoals die nu voor de verteller verschijnt. Het lijkt erop dat het de visioenen zijn, eerder misschien dan de werkelijkheid zelf, die indruk maken op de verteller omdat ons wordt verteld ‘Johanna is niet hier’. De suggestie zou kunnen zijn dat de visioenen, althans gedeeltelijk, een valse voorstelling van de werkelijkheid zijn – letterlijk een resultaat van een truc van het licht. In feite is de kijk van de verteller overdreven pessimistisch . We krijgen te horen ‘Mona Lisa moet de highway blues gehad hebben / dat zie je aan de manier waarop ze lacht’. Een ding dat meestal wordt gezegd over de Mona Lisa is dat de glimlach is dubbelzinnig – het is niet duidelijk Gelukkig of verdrietig. Maar de verteller ziet alleen een weergave van verdriet.
het is niet alleen de verteller die ervoor kiest om de wereld op een negatieve manier te zien. Dat doet de luisteraar ook. Ons wordt verteld dat de’ primitieve muurbloem ‘ bevriest, maar het is de lezer in plaats van de verteller die beslist dat dit zo is. Dat komt omdat ook zij, net als Mona Lisa, de ‘highway blues’ heeft – wat een ellendige reis door het leven betekent. Een deel van de vaardigheid van de songwriter is om onze beslissingen te forceren.
Louise duikt op een aantal plaatsen op en wordt op verschillende manieren gepresenteerd. Over het algemeen kan ze worden genomen om goed gevoel, liefde, begrip en vriendelijkheid vertegenwoordigen. Voor het eerste is ze een bron van verstandige aanmoediging voor de verteller om te weigeren zijn toevlucht te nemen tot (’trotseren’) drugs (‘een handvol regen’) als een middel om de verschrikking te overwinnen van het ‘gestrand’ zijn – niet in staat om aan ons lot te ontsnappen. Dan is ze een minnaar, dan de verteller zelf (‘ze lijkt op de spiegel’), misschien omdat hij zijn lot in het hare herkent. Later toont ze begrip wanneer ze kritiek levert op de cynische verkoper – de drugleverancier, die een valse ontsnapping uit de werkelijkheid voorstelt. En ze vertegenwoordigt vrijgevigheid in dat ze’ bereidt ‘ voor hem, in plaats van zich te onderwerpen aan een schijn van zorg als de gravin. Pas als ze een van de mogelijk misleidende visies van de verteller vormt, wordt ze op een negatieve manier gepresenteerd (‘bones’, ‘ghost’, ‘howling’) – een manier die misschien, in overeenstemming met de visies in het algemeen, de werkelijkheid niet op zijn slechtst vertegenwoordigt.
net als in ‘Rhapsody on a Windy Night’ is er een suggestie van hoop, zo ook kan er hier enige hoop zijn. De glimlach van de Mona Lisa kan net zo goed tevredenheid voorstellen als de ‘highway blues’. De ‘ Little boy lost ‘schept niet alleen op over zijn ellende, wat suggereert dat het misschien geen echte ellende is, maar zal (volgens Blake van wie de uitdrukking’ little boy lost ‘is weggenomen) Een’ little boy found ‘zijn – door God. Madonna, als genomen als een representatie van Christus in plaats van Maria, kan ook worden genomen om hoop te vertegenwoordigen. Haar cape die ooit ‘stroomde’ is het bloed van Christus dat ooit stroomde om de wereld te redden. Christus ‘ wederkomst wordt nog steeds verwacht ondanks dat zijn (Madonna ‘s) nog niet’getoond’ heeft. Net als in’ Rhapsody ‘ is hoop echter niet de laatste suggestie. De leegte van het bestaan, een wereld die zichzelf destructief ‘corrodeert’, gaat verder. En het feit dat het bloed van Christus ‘ooit vloeide’ suggereert dat het dat niet meer doet. En het niet ‘laten zien’ zou kunnen suggereren om niet te laten zien.
even open voor tegenstrijdige interpretatie is de fiddler ‘ s ‘everything’s been returned which was poid’. Dit kan verwijzen naar Christus ‘ succesvolle verlossing van de wereld, maar kan ook een aanmatiging van de kant van de viool zijn. De suggestie is dan dat onze schuld zowel door ons als door Christus moet worden betaald, en dat ons Deel nog steeds moet worden betaald. Omdat de vis een symbool is van het christendom, Christus is een visser van de mensen, zou ook de vis in de viswagen als Christenen kunnen worden beschouwd op de weg naar hun rechtvaardige beloning, omdat hun schuld aan God is betaald door Christus. Maar ook omdat de vissen in een vrachtwagen waarschijnlijk dood zijn, kunnen ze worden gezien als de zinloosheid van het bestaan (of een bepaald type van bestaan).het is merkwaardig dat wanneer de fiddler op de viswagen schrijft dat ‘alles is teruggegeven wat verschuldigd was’ het geweten van de verteller explodeert. Het lijkt erop dat ofwel de verteller is de fiddler, of is iemand die op zijn minst ziet zichzelf weerspiegeld in de fiddler. En dat suggereert op zijn beurt dat het geweten van de verteller rebelleert tegen zijn vermoeden. Uiteindelijk accepteert hij het niet omdat zijn negatieve visies ‘alles zijn wat overblijft’. Net als’ Rhapsody on a Windy Night ‘ eindigt het nummer op een pessimistische noot.