Elke springen vaak Anthony Tommasini, muziek-criticus van de New York Times, roert de spreekwoordelijke pot door het opsluiten van het artikel suggereert dat het voor de pianist mogelijk stoppen met het afspelen uit het geheugen optredens al.
voorspelbaar, dit creëert een oproer, met pianisten aan beide zijden nemen hun hooivorken (stemvorken?) en het bestormen van de wallen. Sommigen dringen memorisatie is een noodzakelijke maatregel van pianistische vermogen. Anderen zeggen dat het een nietszeggende last is.
gelukkig kunnen beide partijen overeenstemming vinden in Tommasini ‘ s bewering dat “wat ertoe doet, of zou moeten doen, is de kwaliteit van het maken van muziek, niet de middelen waarmee een artiest een mooie performance maakt.”
honderd procent. Toch is de cultus van het geheugen sterk. Hoe vaak heb je je hart uitgestort op het podium om daarna iemand te laten komen en te razen: “Hoe heb je dat allemaal onthouden?!”
uiteindelijk ben ik het eens met Tommasini dat hoeveel je besluit om te onthouden jouw keuze moet zijn. Maar het kan helpen om een reden te hebben om te onthouden, anders dan dat het er flitsend uitziet, of dat je denkt dat je dat moet doen.
vandaag stel ik voor dat je moet weten hoe je het moet onthouden, omdat het je leven beter zal maken. Gedurfde uitspraak? Misschien, maar luister naar me. Hier is waarom:
- het onthouden van een stuk betekent dat je het zo goed hebt leren kennen dat je het niet kunt vergeten.
- wanneer je het niet kunt vergeten, wordt het je geleefde werkelijkheid.
- uw geleefde werkelijkheden zijn de blijvende momenten van uw leven.
Wat bedoel ik met levende werkelijkheid? Ik kan het het beste illustreren door je te vragen me je levensverhaal te vertellen. Zonder notities kon je plaatsen, data, mensen en gebeurtenissen aframmelen omdat je er was en die dingen iets voor je betekenden. Je zou zelfs in staat zijn om het verhaal te vertellen van iemand anders die je goed kent, zoals je favoriete oom of beste vriend, omdat hun geleefde realiteit kruist met de jouwe.
daarentegen, denk terug aan je laatste schoolpresentatie op een historische figuur, laten we zeggen Abraham Lincoln. Heb je een bedevaart gemaakt naar Springfield, Illinois? Mediteren op zijn toespraken? Of heb je notities gebruikt?
hetzelfde geldt voor muziek. Als ik het verhaal van de muziek niet kan vertellen (bijvoorbeeld hoe de thema ‘ s zich doorheen een sonate ontwikkelen), dan is het stuk nog niet mijn werkelijkheid. Als ik het aangeboren karakter van elk deel van het stuk niet ken, dan moet ik misschien vertrouwen op partituurmarkeringen.
Lived reality is zonder twijfel een zeer hoge lat. Maar het is ook enorm de moeite waard. Persoonlijk vind ik dat mijn meest verheugende werk aan een stuk begint nadat ik het meeste ervan uit mijn hoofd heb geleerd, wanneer het zich in mijn hoofd heeft gevestigd. Alleen dan kan ik er iets van mezelf van maken, en als het er eenmaal is, gaat het nooit meer weg.
nogmaals, ik zeg niet dat je dit moet doen om een groot pianist te zijn. Als je, zoals de artiesten die Tommasini citeert, de score wilt volgen in een voorstelling, want dat brengt je visuele vreugde, ga je gang. Als je besluit dat het niet de moeite waard is om een bepaald stuk te onthouden, doe het dan niet. veel van ‘ s werelds grootste pianisten spelen met partituren tot nul nadeel.
maar ik zeg dat je moet weten hoe je dit moet doen, kiezen wanneer je wilt, en de vruchten plukken.
Er zijn weinig vreugden als pianist groter dan het maken van bepaalde geliefde stukken je levenslange vrienden en oud worden met hen, hen zo goed kennen en toch steeds nieuwe dingen ontdekken.
denk er eens over na. En laat de Heer Tommasini (of mij) weten wat je denkt.
P. S. Stay tuned voor een post met tips voor het onthouden!