Andy Warhol, het popicoon dat ons soepblikken en Superstars gaf, was misschien verlegen en teruggetrokken van aard, maar hij had zijn muzen net als de volgende art bro. Zijn meest bekende invloeden waren de Marilyns en Mao ’s van de wereld, maar de verlegen illustrator-geworden-schilder hield gezelschap met de meest oogverblindende jonge vrouwen van zijn tijd op zijn favoriete New York City spoken als Max’ s Kansas City en, natuurlijk, The Factory.
veel van deze stunners verschenen niet alleen op Andy ‘ s arm, maar ook in zijn underground films, De beroemdste zijn Chelsea Girls, waardoor ze de bijnaam “Andy’ s Superstars.”Hoewel ze het best bekend staan om hun tijd in Warhol’ s binnenste cirkel, sommige werden iconen door vereniging, hadden deze vrouwen levens en carrières voor en na de hoogtijdagen van de Fabrieksscene, dus om een licht op hen te schijnen, hebben we een rooster samengesteld van de Who ‘ s-who van de fabriek.
voordat er Edie was, was er Baby Jane,” Girl of the Year “en Andy’ s eerste superster. Jane Holzer was een zelfbenoemde verveelde Park Avenue huisvrouw en socialite toen ze liep in Warhol op Lexington Avenue. “Wil je in de film?”, vroeg hij, en inderdaad, dat deed ze. Twee dagen later begonnen ze met het filmen van Soap.
Jane liep niet zoveel met de sociale scene van de fabriek als de latere supersterren, afgeschrikt door hun excentriciteit en drugsgebruik. Maar ondanks dit (of misschien daardoor), haar vriendschap met Warhol was een van de meest stabiele en langdurige van alle vrouwen in zijn leven, blijvende tot op hoge leeftijd.haar acteercarrière voorbij Andy was van korte duur; in 1979 maakte Jane een verschijning in een musical genaamd Got Tu Go Disco, die slechts vijf dagen liep. Maar dat wil niet zeggen dat haar werk in de film begon en eindigde met Warhol—ze ging op om verschillende films te produceren, meest recent Harmony Korine ‘ s Spring Breakers.als eerbetoon aan haar Fabrieksdagen opende Jane in 1984 een ijssalon genaamd Sweet Baby Jane ‘ s in Palm Beach, Florida, en Andy zelf sierde de opening. Helaas, de ijsjes waren niet voor haar, en vandaag, brengt Jane Holzer haar dagen door in haar weelderige Upper East Side appartement, gevuld met Warhols, natuurlijk.
misschien wel de meest iconische van de supersterren, en veruit de beroemdste in de mainstream, Edie Sedgwick werd de jaren 60 It Girl.door haar relatie met Warhol. Maar laat je niet voor de gek houden: Andy maakte haar niet tot wie ze was; hij opende gewoon voor haar een nieuwe wereld—en een nieuw podium.Edie groeide op aan de westkust en verruilde de Cambridge collegiate scene voor downtown, vastbesloten om de grootste ster van New York te worden. Haar gespannen relatie met haar familie had een diepgaande invloed op haar korte maar briljante leven.toen ze op de scène aankwam, was Edie charmant, met een magnetisch uiterlijk dat iedereen die ze tegenkwam overrompelde, hongerig naar roem en genegenheid. Al snel ontmoette ze een man op een feestje die haar beide beloofde: Andy Warhol. Het was maart 1965, en Andy was net begonnen met underground filmmaken, op zoek naar het perfecte nieuwe gezicht om zijn volgende ster te maken. Toen hij Edie een rol in een van zijn films aanbood, zag ze haar kans om te worden wat ze altijd al wilde: een bohemien icoon, het tegenovergestelde van alles waar haar achtergrond voor stond. Ze nam hem op het aanbod, te zien zijn in een aantal van zijn films in de komende jaren, met inbegrip van Vinyl, paard, Poor Little Rich Girl, een film geschreven rond haar leven, Keuken, Beauty No.2, Outer and Inner Space, gevangenis, Lupe en Chelsea Girls. Het duurde niet lang, iedereen in New York was buiten adem over de mod Marilyn.Edie en Andy waren een legendarisch duo, niet in het minst omdat ze hadden wat de ander wilde: ze schoonheid, geld en high-society banden, hij kunstwereld invloed, downtown world en avant-garde ideeën. Maar zoals goede dingen zo vaak doen, hun relatie brandde snel en helder en begon toen net zo snel af te brokkelen, deels onder de druk van haar drugsgebruik, dat uit de hand liep. Nadat ze eindelijk brak met de fabriek, Edie verhuisde naar het Chelsea Hotel, de stad bohemian roost, waar ze viel in de ban van Bob Dylan. Niemand mag ooit weten wat er echt tussen hen—Dylan stiekem trouwde zijn vriendin terwijl ze elkaar kenden, maar net als een vrouw en luipaard-huid pil-doos hoed zijn bijna zeker over Edie-maar wat zeker is dat Dylan later ontkende de affaire die haar hart verwoest—
zelfs zonder Andy, bleef ze werken aan haar acteercarrière, het doel altijd mainstream roem, maar ondanks het gesprek over het filmen van een film met Dylan, Ciao! Manhattan bleek haar enige niet-fabrieksmatige film te zijn. Toen haar gezondheid en drugsgebruik van kwaad tot erger gingen, verliet Edie Manhattan om te herstellen op haar familie ranch in Californië. Na een lange periode van nuchterheid, waarin ze trouwde met Michael Post, een medepatiënt in Cottage Hospital, in 1970, begon Edie weer drugs en alcohol te gebruiken toen ze pijnstillers kreeg voorgeschreven voor een lichamelijke ziekte. Ze stierf aan een onverwachte overdosis op een avond na het drinken op een feest in Santa Barbara. Ze was 28. Tegen die tijd, Edie had zo ‘ n cultfaam bereikt dat ze blijft popcultuur en kunst referenties inspireren, met name George Hickenlooper 2006 film, Factory Girl, een verfraaid verslag van haar korte en tumultueuze leven.
Nico, geboren Christa Paggen in Keulen, Duitsland, kruiste het pad van Andy Warhol begin 1966, toen ze in New York aankwam om een modellencarrière en zangcarrière. In de jaren ’50, Ze maakte naam voor zichzelf in Parijs (letterlijk, ze nam de alias Nico naar de Franse minnaar van een vriend) door modelleren en verschijnen in verschillende acteerrollen, de meest bekende in Fellini’ s La Dolce Vita. Ze kreeg een zoon van een man die Alain Delon was of een Alain Delon look-alike, een jongen genaamd Ari die later zou verschijnen naast zijn moeder in Warhol ‘ s Chelsea Girls. meer dan voor haar rollen in Andy ‘ s films, is Nico vooral bekend van haar tijd bij The Velvet Underground. Verbluffend mooi, ze keek elk beetje de frontvrouw ze zochten; Lou Reed zou niet doen voor het gezicht van de band, zowel zijn zang en persoonlijkheid enigszins ontbreken. Hoewel haar stem in het begin te hard en “Duits” werd geacht, verscheen Nico op veel van de beroemdste nummers van The Velvets op hun album The Velvet Underground and Nico (Warhol produceerde het album en ontwierp de cover, inspirerend voor menig t-shirt en college dorm poster).Nico wilde altijd al bekend staan als een serieuze artiest in haar eigen recht, dus verliet ze al snel de Velvets om haar eigen muziek te maken en toerde uitgebreid door Europa en zelfs Japan. Toch blijft ze vooral bekend voor tracks als “Sunday Morning” en “Heroin,” die ze overigens gebruikte en misbruikte voor een groot deel van haar latere leven. Zelfs haar drugsgewoonte die haar uiterlijk vernietigde, maakte haar niet bang—mooi genoemd worden had haar altijd verkeerd ingesmeerd, en ze omarmde haar door heroïne geteisterde gezicht als onderdeel van haar artistieke persona.in de jaren 70 en 80 nam Nico zes soloalbums op, Chelsea Girl, The Marble Index, Desertshore, the End…, Drama of Exile en Camera Obscura, samen met de meest illustere namen van rock N’ roll van de dag, zoals John Cale van The Velvet Underground en Brian Eno van Roxy Music. Hoewel haar focus bleef op haar solo act, speelde ze verschillende reünie concerten met The Velvets. Verder te dabble in acteren, ze verscheen ook in verschillende films van de Franse regisseur Philippe Garrel, met wie ze had een relatie in de jaren 70.
Het laatste jaar van Nico ‘ s leven wordt gedramatiseerd in de biopic Nico, 1988. Na haar 50ste ging ze nog een laatste keer op pad voor een comeback tour door Europa, eindigend met een vakantie met haar zoon in Ibiza om te rusten en bij te komen. Op de fiets naar de stad om wat wiet te kopen, kreeg ze een hartaanval en stootte haar hoofd bij de val, die avond stervende in een ziekenhuis. In een trieste en ironische wending van het lot, tegen die tijd, had ze haar heroïneverslaving geschopt en deed een poging om een gezonde levensstijl te leiden.
Warhol and co. ik vond Ingrid Von Scheflin in een bar om Edie een lesje te leren. Ingrid, een kantoor uitzendkracht uit Jersey, kwam uit een bescheiden, arbeidersachtergrond, een off-brand Edie bedacht, gestyled en gedoopt “Ingrid Superstar, “”gewoon een uitvinding om Edie zich verschrikkelijk te laten voelen,” in de woorden van de fabriek scene dichter en kunstenaar Rene Ricard.
en hoewel Edie zich vreselijk voelde, was het ook niet leuk voor Ingrid om bekend te staan als” The ugly Edie”. Toch, ze ging op een lange carrière in Warhol ‘ s films, verschijnen in Chelsea Girls, I, Man, Hedy, sinds, The Nude Restaurant, Vier Sterren, de vierentwintig uur film, San Diego Surf en de Mind Blowers.twee decennia na de piek van de Fabrieksscène woonde Ingrid in Kingston, New York, waar volgens Ultra Violet ” tot bijna tweehonderd pond was opgeblazen, in en uit prostitutie en drugshandel dreef, en op een gegeven moment mentaal gehandicapt werd bevonden.”Op een ochtend in 1987, ging ze sigaretten kopen, liet haar valse tanden en bontjas thuis, en kwam nooit meer thuis. Haar verdwijning blijft tot op de dag van vandaag een mysterie.
Een andere dochter van een rijke New Yorkse familie, Brigid was het zwarte schaap van de Berlijnse clan, een zelfverklaarde “overgewicht onruststoker” toen al haar moeder wilde was voor haar om een “slanke respectabele socialite.”Bekend om haar pugs en, in echte Fabrieksmode, haar overvloedige drugsgebruik (een arts gaf Brigid haar eerste speed pillen toen ze pas 11 was), ze viel in met Andy en de fabriek menigte terwijl ze woonde in het Chelsea Hotel. De twee zouden uren aan de telefoon praten, en Bridig verscheen in een indrukwekkend aantal van zijn films: Chelsea Girls, Bike Boy, Imitation Of Christ, Four Stars, The Loves of Ondine, The Nude Restaurant, Tub Girls, Phoney, Fight en Andy Warhol ‘ s Bad, evenals Ciao! Manhattan met Edie Sedgwick.maar Berlijn had een aantal avant-garde kunstprojecten van haar eigen, haar signature double-exposed Polaroids (ze beweert dat ze de selfie heeft uitgevonden) bijna zo iconisch als haar hanenboek en haar tiet schilderijen. Geïnspireerd door de” reisboeken ” die alle woede waren in de hoogtijdagen van acid, Brigid maakte een van haar eigen—maar met een twist. Het resulterende cock boek werd een collectieve inspanning; ze zou het naar Max ‘ s Kansas City of the Factory brengen, waar enkele van de meest illustere bijdragen waren Leonard Cohen, Richard Avedon, Jasper Johns en Robert Rauschenberg. Haar tietschilderijen waren ook een hele sensatie. De techniek was eenvoudig: Brigid deed eenvoudig en zonder pardon haar topje af, doopte haar borsten in verf en drukte ze op het doek.vandaag de dag woont Berlijn nog steeds in New York met haar twee mopshonden, India en Afrika. Haar collectie Polaroids werd gepubliceerd in 2015 door Reel Art Press, en de Strand bookstore in New York hield een lezing ter ere van de publicatie.
Susan Hoffman groeide op in New York in een conservatieve familie—ze overwoog zelfs non te worden, maar werd in plaats daarvan de eerste niet-anonieme actrice om seks te hebben voor de camera. Viva, zoals Warhol haar doopte, lanceerde haar acteercarrière bij Ciao! Manhattan, en later benaderde Andy over het feit dat in een van zijn films. Hij stemde toe, zolang ze akkoord ging om haar blouse uit te doen. Viva verscheen in verschillende van Andy ‘ s films, waaronder Tub Girls, Bike Boy, The Nude Restaurant, Lonesome Cowboys en Blue Movie, De film die luidde in “porno chic.”Tussen de geïmproviseerde dialoog tussen Viva en Louis Waldon over Nixon en de Vietnam Oorlog, de twee uitgevoerd seksuele handelingen op camera, waardoor veel schandaal en het aantrekken van obsceniteit beschuldigingen.na haar relatie met Warhol fizzled (ze bleef in nauw contact met zijn moeder, terwijl hij werd opgenomen in het ziekenhuis van Valerie Solanas ‘ Pistool wond, waardoor hij haar beschuldigde van het proberen om haar te bespioneren), Viva ging op te treden in films van onder meer Agnès Varda en Woody Allen. Ze schreef ook twee boeken, Superstar, an insider ‘ s account of life In The Factory, en The Baby, en droeg bij aan publicaties als The Village Voice en New York Woman. Haar videowerk plaatst haar in de gelederen met videokunst pioniers van de dag (Viva studeerde kunst aan de universiteit en was een schilder voordat ze een actrice was). Uiteindelijk verliet ze New York om zich te vestigen in Californië met haar man, en ze woont in Palm Springs vandaag, het schilderen van landschappen.
net als Viva groeide Ultra Violet op in een zeer conservatieve omgeving, maar aan de overkant van de vijver in Frankrijk. Geboren Isabelle Collin Dufresne, ging ze naar de katholieke school voordat ze kunst studeerde en eindigde in New York. Voordat hij Andy en de Fabrieksscène ontmoette, was Dufresne de muze, vertrouweling en minnaar van niemand minder dan de surrealistische Gigant Salvador Dalí. In de jaren 60 begon ze zich te richten op de opkomende popartscene en werd ze door Dalí zelf aan Warhol voorgesteld. Net als de andere supersterren, Ultra Violet, zo genoemd door Warhol naar de schaduw van haar handtekening paarse kapsel, verscheen in haar eerlijk deel van de underground films (Ik, Man en vier sterren, onder anderen), maar net als Baby Jane, hield ze een veilige afstand van de hard-feesten levensstijl van de core Factory menigte. Een bijna-doodervaring zond haar zelfs een zoektocht naar geestelijke groei af die culmineerde in haar doop tot de Kerk van de Heiligen der Laatste Dagen. Ze zette haar eigen kunstpraktijk in de loop van haar leven voort en stierf in 2014 aan kanker op de rijpe leeftijd van 78. Haar memoires, beroemd voor vijftien minuten, vertelt haar tijd met de Warhol scene.
Candy werd geboren in Queens als James Lawrence Slattery, maar haar vroege aantrekkingskracht op filmsterren, dameskleding en homobars werd al snel groter.het is haar en iedereen om haar heen duidelijk dat een man zijn niet haar ding was. Genadeloos gepest op school, ze vond toevlucht met de downtown Manhattan scene gecentreerd rond Greenwich Village, waar ze al snel werd een trans icoon. Ze begon met het nemen van hormooninjecties en, na het fietsen door verschillende nieuwe namen, landde op Candy Darling, een eerbetoon aan haar liefde voor snoep en een knipoog naar een vriend die haar altijd “darling” noemde.”Ze ontmoette Warhol terwijl de hoofdrol in een toneelstuk van Jackie Curtis, en ging op te treden in vlees en vrouwen in opstand. Hoewel ze verscheen in veel meer onafhankelijke films, ze nooit succesvol ging mainstream, hoewel ze erin geslaagd om de Velvet Underground boeien, die schreef Een lied, “Candy Says,” over haar. Ze stierf toen ze nog maar 29 was aan lymfoom en beweerde dat ze zich” dood verveelde ” van het leven.
tekst door Katya Lopatko
afbeeldingen via AnOther Mag, Morrison Hotel Gallery, YouTube, Pinterest, The Cut, Revolver Gallery en Maureen Paley