Żadna piosenka nie jest Bezpieczna od nas

od Hanako Yamaguchi, dyrektora muzycznego Lincoln Center (świetni wykonawcy, głównie Festiwal Mozartowski, Festiwal białego światła):

To niesamowite, jak ta prosta, płaczliwa melodia, która zaczyna się od nuty materializującej się z niczego, zawieszonej w przestrzeni, nigdy nie przestaje głęboko na mnie oddziaływać. Ilekroć słyszę arię Jerzego Fryderyka Haendla „Ombra Mai fu”, jestem przemieniony. Utwór jest przykładem ogromnej mocy, jaką muzyka ma do podnoszenia i poruszania ducha.

w tej arii z opery Serse Händla, wykonanej po raz pierwszy w 1738 roku, król Perski śpiewa do ukochanego Platana, chwaląc jego piękno. Poprzedza go krótki recytator („Frondi tenere e belle”), który delikatnie wprowadza w pasterski nastrój. Razem trwają nieco ponad trzy minuty i w tym krótkim czasie przenosisz się do innego świata. Piosenka jest prostą odą do drzewa, ale jest w niej wszystko—chwila niezgłębionej łaski i prawie 300-letni przykład tego, jak uważność może ujawnić to, co niezwykłe w tym, co zwyczajne.

doskonale pamiętam, kiedy po raz pierwszy usłyszałem żywą i porywającą relację z utworu na Festiwalu Mostly Mozart w 1998 roku francuskiego kontraltu Nathalie Stutzmann i Concerto Köln. Od tego czasu było tak wiele wspaniałych występów. Jednak dwa, które mnie wyróżniają, to kontratenor Andreas Scholl i późny mezzosopran Lorraine Hunt Lieberson-Andreas, za jego czyste i anielskie dostarczenie, i Lorraine za ucieleśnienie całej ludzkości w jej bogatym, ziemistym i uduchowionym uścisku. Posłuchaj, a śmiem cię nie ruszać.

Andreas Scholl, Akademie für Alte Musik Berlin, 1999 (dla najlepszej jakości proponuję nagranie Harmonia Mundi.)

Lorraine Hunt Lieberson, Harry Bicket, Orchestra of The Age of Enlightenment, 2004