to pierwszy z nieokreślonej liczby winiet o tym, jak to jest być kobietą. Chcę, żebyś był we mnie. Niektóre z nich zostaną zabrane z mojego życia. Niektóre z nich zostaną wzięte od innych. Będą uczucia. Będą przekleństwa. Będzie też krew-szczególnie w tym. Może Ci się nie spodobać i to jest fajne-i tak cię lubię.
przychodzę do biura o 8:28, z siłowni. Każdy mój krok jest obciążony oburzającym, wrzeszczącym ciężarem nienarodzonych dzieci, które nawet teraz gromadzą się w silikonowym kubku staranowanym o moją szyjkę macicy. Jeśli to brzmi dramatycznie, to dlatego, że tak jest i dzieje się to co dwadzieścia siedem dni przez ponad połowę mojego życia. Pompki, rozstania, pieczenie ciast, Prośba o podwyżki-większość rzeczy, nawet tych nieprzyjemnych i niezręcznych, staje się łatwiejsza dzięki powtarzaniu. Ten jest jednak inny. Za każdym razem jest nowy, i za każdym razem, to agonia.
” i dlaczego zawsze musi to być takie bolesne?”pyta moja koleżanka, Laura. Potu po treningu rośnie tandetnie na moim obojczyku, zastanawiam się nad tym.
fizjologicznie Rozumiem: kawałki mojej ściany macicy, prawdopodobnie wściekłe na odmowę zapłodnionego jaja, na które zasługują, wyrywają się z moich wnętrzności jak małe języczki tapet szponiaste przez wściekłego psa. Delikatnie mówiąc, ból ma sens.
Dlaczego okres nie może być trochę mniej upiorny? W końcu ewoluowaliśmy, aby robić inne niewygodne rzeczy wygodnie. Nasi przodkowie nie mogli spędzić 16-godzinnych dni włócząc się po świecie, świeżo wyprostowani na dwóch podkolanowanych nogach. Ale dzisiaj, jeśli nie urodzisz się z jakąś deformacją, bycie wyprostowanym jest całkiem w porządku przez większość czasu, chyba że skaleczysz palec u nogi. Myślę, że możemy to nazwać triumfem ewolucji.
a jednak miliony lat po zupie pierwotnej, oto kobieta, wciąż zwinięta w płód i bawiąca się dużą łyżką do naszych poduszek grzewczych. Dlaczego to zawsze musi być takie bolesne? I dlaczego zawsze musimy udawać, że tak nie jest?
ten głęboko odkrywający czas po treningu jest zabawną, brudną chwilą, aby zauważyć, że cały ranek byłem na schodach czytając i myśląc o kobiecości-także o oczekiwaniach kultury wobec kobiet i, co istotne, naszych oczekiwaniach wobec nas samych. Przykład: nie jest jeszcze 9 rano, a ja już zapakowałem sobie zdrowy lunch, ćwiczyłem, dogoniłem czytanie, podniosłem ciężary i dotarłem do pracy pięć minut przed harmonogramem. Na spacerze z siłowni zapisałem sobie zarys historii, którą mam nadzieję napisać po powrocie do domu. Następnie wezmę prysznic, ubiorę się w strój, który spakowałam poprzedniej nocy (mam nadzieję, że pamiętałam biustonosz i skarpetki) i nałożę płaszcz makijażu, który, jeśli zrobię to dobrze, rzuci iluzję, że spałam dłużej niż sześć godzin. Od teraz do czasu pisania jest dziewięciogodzinny dzień pracy wypełniony spotkaniami i transakcjami społecznymi, podczas których będę musiał wywierać całą moją wolę, aby być umiarkowanie przyjemnym i udawać, że wszystko jest w porządku. Bo tego oczekuje społeczeństwo.
przejrzyjmy:
- kawałki mojego ciała wyrywają się z innych, większych kawałków mojego ciała w niesubtelnym proteście pro-life
- stracę kilka kieliszków pełnych krwi dziennie, przez mniej więcej następne pięć dni — znany również jako reszta tego tygodnia pracy. To dużo krwi. To dużo pracy.
- mam uporczywy ból głowy z osobowością Piosenki Slayera
- i mam też zachowywać się tak, jakby wszystko było w porządku
może dlatego to boli.
pomimo tego całego myślenia, pomiędzy Laurą i pytaniem, Dlaczego zawsze musi to być takie bolesne, minęły zaledwie sekundy. i teraz.
„Cóż, myślę, że ból jest ważnym narzędziem”, mówię.
” Och?”mówi Laura, wyginając brwi i obracając się w fotelu biurkowym, aby zmierzyć się ze mną.
” co robisz, gdy widzisz kogoś, kogo kochasz w bólu?”Pytam, choć nie potrzebuję, żeby Laura odpowiadała, żeby wiedzieć. Laura jest rodzajem kobiety, do której dążyłabym, gdybym myślała, że mam siłę woli, by być lepszą niż jestem(spoilery: nie mam). Gdyby Laura zobaczyła kogoś, kogo kochała w bólu, zatrzymałaby świat, aby się do niego zbliżył i w swoim miodowym kontralcie delikatnie zapytała, dopóki nie wskoczyła na właściwą drogę, aby pomóc.
„zatrzymaj się i zrób wszystko, co trzeba, aby było lepiej”, mówię.
Co robisz, gdy widzisz kogoś, kogo kochasz w bólu? Zatrzymujesz się i robisz wszystko, by było lepiej.
Laura uśmiecha się i przytakuje powoli. Mam to świtne uczucie dziwnej i ostrożnej koleżeństwa, które robi się, gdy zdaje sobie sprawę, że ona i jej rozmówca dochodzą do tego samego wniosku w tym samym czasie i żadna z nich nie jest pewna, że jej się to podoba. Oto, co sobie razem uświadomiliśmy: zrobilibyśmy to dla kogoś, kogo kochamy, ale nie robimy tego regularnie dla siebie.
kobiety wiele znoszą. Przypomniało mi się o tym dzisiaj czytając ten artykuł. Dwudziestu mężczyzn w badaniu klinicznym wypróbowało środek antykoncepcyjny, który sprawił, że poczuli się nieswojo, po czym wydali władczy (i prawowity!) „Take it back! I nie przynoś mi więcej tej bzdurnej nauki, dopóki nie poczujesz się jak masowana przez tysiąc doświadczonych seksualnie konkubin z opuszkami palców ze złota!”
tymczasem moja sestra I ja od dziesięcioleci wprowadzamy to do naszego ciała. Potem zatrzymujemy się na chwilę i rodzimy dzieci. Może nigdy się nie zatrzymujemy, a zamiast tego dostajemy kariery i robimy z nich nasze potomstwo. Robimy naleśniki. Piszemy powieści, dostajemy promocje, robimy dziwne drag show w wolnym czasie i piszemy wiersze lub piosenki. Dostajemy wyższe stopnie w nadziei, że zarobimy więcej niż 78 centów do dolara. Piszemy i wydajemy całe popowe albumy. Zaczynamy blogi o jedzeniu. Otwieramy galerie, uczymy się nowych języków, piszemy programy i wspinamy się po górach. Uczymy się 5 języków, podróżujemy do Afryki, a następnie zostajemy bibliotekarzami referencyjnymi na Wydziale Biologii na jakimś uniwersytecie na Środkowym Zachodzie. Robimy burleskę przez chwilę, dopóki nie uświadomimy sobie, że bolą nas kostki i nie urodziliśmy się z „falistym” ustawieniem i może to jest w porządku. Dostajemy doktoraty i wpływamy na politykę edukacyjną. Zamykamy się i uśmiechamy, abyśmy mogli odnieść sukces i żyć zgodnie z tym, czego oczekuje od nas świat. Abyśmy mogli spełnić to, czego od nas oczekujemy.
oto, co myślę: ból jest narzędziem, dzięki któremu zwracamy uwagę.
okresy mają na celu pominięcie naturalnego zwyczaju organizmu, jakim jest sprzątanie sklepu ze wszystkich przestarzałych towarów. Być może ból jest superinteligencją kobiecej formy: przypomnieniem, aby zatrzymać się i słuchać naszych ciał, ponieważ naprawdę wiedzą najlepiej. Myślę, że okresy, mimo że są funkcjami biologicznymi, są uporczywym, comiesięcznym przypomnieniem, że mamy tylko jeden sprzęt, za pomocą którego możemy przetworzyć to życie, i musimy od czasu do czasu wykonywać defragmentację i troskliwą konserwację.
okres jest rodzajem pierwotnego pozwolenia na chwilę, aby poświęcić chwilę i owinąć się w wygodne ubranie (tylko elastyczne paski) i, jeśli nie zastanawiać się nad świętą kobiecością, przynajmniej obejrzeć coś, co lubimy na Netflixie i dać sobie kurwa spokój na dzisiaj.
Drżę i myślę o prysznicu, którego potrzebuję i całym życiu, w którym żyłem przez trzy godziny przed postawieniem stopy w tym biurze. Myślę o pracy, która jest na mojej liście dzisiaj i jak zrobić to dobrze i jak zrobić ładne, mimo przewrotu moje narządy rozrodcze są obecnie inscenizacji. To wszystko jest dość trudne i wciąż mnie boli, ale rozmowa z Laurą pomogła.
„okresy są przypomnieniem, aby zadbać o siebie”, mówię.
„i dbać o siebie nawzajem” – odpowiada Laura. „Poczuj się lepiej, kochanie.”
jako interpunkcja, faktycznie mnie całuje. Dmucham jej jeden w zamian i idę pod prysznic.
przedstawienie musi trwać. Ale dzisiaj wrócę do domu trochę wcześniej, ugotuję sobie coś miłego i zrobię, co muszę, żeby było lepiej.
może ból jest cechą, a nie błędem.