Haubica M1A1 Pack była standardową haubicą dla amerykańskich sił zbrojnych w ii wojnie światowej. Konstrukcja plecaka w rzeczywistości sięga do rozwoju haubicy z Pierwszej Wojny Światowej, standaryzowanej w armii amerykańskiej po wojnie jako M1. M1A1 z II wojny światowej miał krótką lufę, mógł osiągnąć stałą szybkostrzelność od 3 do 6 pocisków na minutę z zdolną załogą i miał zasięg około 9610 jardów (8790 metrów). System został celowo zaprojektowany tak, aby był lekki, łatwy do transportu i obsługiwany przez niewielką załogę (która działała dobrze na korzyść lekkich dywizji, takich jak jednostki powietrzne, jak widać w wariancie M8 pakietu). Pocisk wybuchowy haubicy M1 Pack ważył 6,3 kilograma. System uzbrojenia mógł być używany do tłumienia, szturmu, obrony i ograniczonej służby przeciwpancernej. Dalsze zmiany umożliwiły lepszą mobilność w różnych krajach.
haubice Pack zyskały swoje oznaczenia „Pack” dzięki idei, że zwierzęta pack mogą holować lekki system (najczęściej w pierwszej wojnie światowej, ale nie rzadko w drugiej wojnie światowej dla obu stron). System został zaprojektowany tak, aby można go było łatwo rozebrać na kilka części (wózek M1 mógł zostać rozebrany do sześciu części, podczas gdy system działa mógł zostać rozebrany do dziewięciu części). M1A1 po raz pierwszy wykorzystał wspomniany wcześniej Wózek M1, który wyposażony był w drewniane koła szprychowe. Późniejsze wersje wprowadzone do dalszego wózka M8 wykorzystywały gumowe bieżniki na metalowych kołach.
M1A1 brał udział w walkach w Arnhem z Brytyjczykami, został zrzucony przez szybowiec w ramach operacji Market Garden. Wojska brytyjskie szkoliły również jugosłowiańskich partyzantów w posługiwaniu się systemem broni (widząc pewne sukcesy w roli górskiej). M1A1 brał udział w walkach w dalekowschodnich dżunglach Pacific Theater. Zdolność systemu do rozbicia sprawiła, że był on najbardziej korzystny w montowaniu desantów amfibijnych wymagających wsparcia artyleryjskiego natychmiast po wylądowaniu na plażach.
haubice M1A1 Pack były również testowane na podwoziu halftracka i również w tej roli były bardzo skuteczne. Ogólnie rzecz biorąc, M1A1 stał się klasycznym elementem amerykańskiej konstrukcji artyleryjskiej. Przenośny, mocny i bardzo wszechstronny, system ten przez wiele lat służył na linii frontu jako standardowy system lekkiej broni artyleryjskiej.