(Translation by/ tłumaczenie Matteo Nicoli)
Ferdinand „Jelly Roll Morton” Lamoth (1890) był pianistą Creole black (ale bardzo jasna skóra), który wyróżnia się jako pierwszy wielki kompozytor jazzu; mieszać style bluesa i ragtime: fuzja, która prawdopodobnie lepiej reprezentuje początki jazzu.niż cokolwiek innego. Jego Jerry Roll Blues (wrzesień 1915) był pierwszym utworem jazzowym, który został wydany. Morton opuszcza Nowy Orlean w 1908 roku, gra w Kalifornii w latach 1917-1922, a następnie w Chicago, a następnie przenosi się do Nowego Jorku w 1928 roku.
dowiedział się od reklamy Walter Melrose, Morton został uruchomiony w sekstet prowadzony przez róg, klarnet, puzon i saksofon, z których wygrawerowany Big Foot Ham (czerwiec 1923) and Muddy water Blues (czerwiec 1923), a w połączeniu z New Orleans Rhythm Kings, grając trzy jego części (pierwszy dysk jazz wielonarodowy): Mr Jelly Lord, London Blue i Milenberg Joys (lipiec 1923). Obie płyty pokazują umiejętności Mortona w opracowywaniu dużej liczby rozwiązań tonalnych i dynamicznych.
kładąc podwaliny pod jego zespół Muscat z garstką pereł wczesne, Większość na piętrze tylko jako Wolverine Blues (opublikowany w lutym 1923, tylko wersja zarejestrowana w lipcu), a wiele części podobne-Ragtime: The Pearls (lipiec 1923), Kansas City Stomp (lipiec 1923), King Porter Stomp (lipiec 1923), Shreveport Stomp (czerwiec 1924), żaba więcej (maj 1924), później przemianowany shoe Shiner ’ s Drag (1928) na wersję „band”. Symbolicznie również King Porter Stomp (grudzień 1924) we współpracy z King Oliver, jeden z pierwszych duetów fortepian trąbka. W 1999 roku Morton nagrał swój styl w „anarchistycznym Chicago”, nagrywając wraz ze swoim zespołem Red Hot Peppers, stworzonym wyłącznie dla nagrań studyjnych przez mizicystów (różnych grup etnicznych), którzy znali Nowy Styl „hot” W Nowym Orleanie (niektórzy z Dreamland Syncopators Louisa Armstronga), takich jak trębacz Edward „Kid” Ori i klarnecista Johnny Dodds. Black Bottom Stomp (wrzesień 1926), jego arcydzieło, które składa się z trzech zagadnień, dwa razy i siedem instrumentów; wzruszające Dead Man Blues (wrzesień 1926), kolejny występ polifonii jazz (z trio klarnetów), Sidewalk Blues (wrzesień 1926), który jest przepisanie jego Fish Tail Blues (1924), Steamboat Stomp (wrzesień 1926), dziadek, s Spells (november 1926), Jungle Blues (Lipiec 1927), mournful Serenade (lipiec 1928) w celu kwartet składający się z fortepianu, klarnetu, puzonu i perkusji, itp. Styl grupy był w dużej mierze zorganizowany przez ragtime, choć był bogaty w” dekoracje ” (odmiany tonalne, kreatywna dynamika). Równie Twórczy był Shreveport (czerwiec 1928), jeden z pierwszych duetów fortepianowych-klarnet.
podczas pobytu w Nowym Jorku udał się do rodzenia wpływowych kawałków, takich jak Freakish (lipiec 1929), jeden z jego tylko najodważniejszych części planu, a zarówno-z Red Hot Peppers-Mint Julep (listopad 1929), Ponchartrain (marzec 1930) i Fickle Fay pełzanie (październik 1930).
W zasadzie Morton uwolnił Ragtime od własnego limitu: nieporęczna geometria melodii i rytmu. Syncopy ragtime mogły być używane tylko do niektórych tematów, a Syncopy Mortona mogły być stosowane do prawie wszystkiego. Sekretem była nieograniczona kreatywność rytmiczna, z reminiscencjami od bluesa przez Marsz, Kadryl po tańce latynoamerykańskie. Jednak sztuka Mortona działała jak zegar, w tym sensie, że występy były starannie zaplanowane i niewiele pozostało miejsca na improwizację. Jego orkiestra była praktycznie kontynuacją fortepianu. Żadna inna Orkiestra tamtych czasów nie osiągnęła takiego poziomu rytmicznego i dźwiękowego wyrafinowania. Aranżacje jego zespół stworzył stereotyp Trident Jazz (waltornia, klarnet i puzon), jak na ironię, mimo sukcesu takiego systemu wiązało się w strategii obliczonej w studiu.Morton był także muzykiem, który zmienił cele muzyki jazzowej. Jego muzyka narodziła się jako muzyka jazzowa do grawerowania i była reklamowana jako taka. Stąd nacisk na architekturę części grupowych i Solo. Stąd zastrzeżenia do improwizacji: Morton chciał nagrać ten konkretny dźwięk, a nie niuans, który mogła wytworzyć tylko improwizacja. Stąd jego zespół studyjny, który praktycznie nie istniał na zewnątrz. Były co najmniej dwa powody, dla których Morton wolał nagranie od występu na żywo. Pierwszym był Walter Melrose, jeden z pierwszych białych biznesmenów, który zdał sobie sprawę, że takie rekordy mają swój własny rynek. Drugi miał problemy Morton z przestępczością w Chicago: jego zespół istniał tylko w studiu, ponieważ nie był mile widzianym gościem w klubach obywateli.
zmarł w 1941 roku.