kleszcz Ixodes ricinus został zarejestrowany w większości włoskich regionów, zwłaszcza w Termo-mezofilnych lasach i siedliskach krzewiastych, gdzie wilgotność względna pozwala kleszczowi ukończyć 3-letni cykl rozwojowy, zgodnie z przewidywaniami dla europejskich zakresów klimatycznych. Kleszcz ten działa zarówno jako wektor, jak i rezerwuar dla szeregu zoonotycznych patogenów dzikich zwierząt, zwłaszcza czynników chorób z boreliozy, kleszczowego zapalenia mózgu i Ehrlichiozy granulocytowej człowieka, które pojawiają się w większości Europy. Aby ocenić rozmieszczenie przestrzenne tych patogenów oraz ryzyko infekcji dla ludzi i zwierząt na terytorium prowincji Trydent, przeprowadziliśmy długoterminowe badanie z wykorzystaniem kombinacji badań ekologiczno-epidemiologicznych i modelowania matematycznego. Obszerna kolekcja kleszczy z analizą przydatności siedliskowej opartą na GIS pozwoliła nam zidentyfikować obszary, w których kleszcze występują w różnych gęstościach. W celu identyfikacji obszarów o podwyższonym ryzyku infekcji oszacowano wartości R0 dla Borrelia burgdorferi s. l., wirusa TBE i anaplasma phagocytophila w różnych warunkach ekologicznych. Oceniliśmy częstość występowania infekcji u wektorów i gatunków rezerwuarów przyrody, które odgrywają kluczową rolę w utrzymywaniu się tych infekcji, tj. małych ssaków A. flavicollis i C. glareolus. Rozważaliśmy również podwójny efekt sarny (Capreolus capreolus), która działa jako rezerwuar dla A. phagocytophila, ale jest niekompetentnym gospodarzem dla B. burgdorferi i wirusa TBE, zmniejszając tym samym częstość infekcji w kleszczach tych dwóch ostatnich patogenów. Częstość występowania zakażeń u B. burgdorferi i A. phagocytophila w wektorze oceniano za pomocą badania PCR 1212 I. ricinus nymphs zebranego przez przeciąganie w sześciu głównych obszarach badań w 2002 roku. Średnia częstość występowania zakażenia wynosiła 1,32% dla B. burgdorferi s. l. i 9,84% dla A. phagocytophila. Częstość występowania zakażeń u nimf z wirusem TBE, oceniana w poprzednim badaniu wynosiła 0,03%. Częstość występowania zakażeń u gryzoni oceniano za pomocą badań przesiewowych (ELISA i PCR) tkanek i próbek krwi pobranych od 367 osobników gryzoni uwięzionych w znacznym stopniu w 2002 r.w 6 głównych obszarach badań. Stwierdzono, że A. flavicollis (n=238) jest zakażony wszystkimi trzema badanymi patogenami, z częstością występowania infekcji wynoszącą od 3,3% dla wirusa TBE do 11,7% dla A. fagocytophila i 16,6% dla B. burgdorferi s.L. C. glareolus (N=108) wykazał częstość występowania infekcji wynoszącą 6,5% dla A. fagocytophila i 12.7% z B. burgdorferi s. l., podczas gdy żadna osoba nie była zakażona wirusem TBE. Zbadaliśmy również 98 próbek śledziony pobranych od sarny z PCR, co dało średnią częstość występowania zakażenia A. phagocytophila na poziomie 19,8%. Za pomocą modelu deterministycznego zbadaliśmy stan utrzymywania się chorób w różnych gęstościach gryzoni i saren. Wartości R0 dla B. burgdorferi s.l. w zdecydowanej większości obszarów sklasyfikowanych jako odpowiednie dla I. występowanie ricinusa w Trentino, podczas gdy warunek trwałości TBE wydaje się być bardziej ograniczony przez kombinację warunków klimatycznych i gęstości żywiciela.