Lothair I
jako cesarz: 817-855;
jako król Włoch: 822-855
jako Król środkowej Francji: 843-855
przez ojca: 817, Akwizgran;
przez papieża paschala i: 5 kwietnia 823, Rzym
Ludwik pobożny
Ludwik II
29 września 855 (w wieku 59-60 lat)
Prüm
Prüm
ermengarde z tours
Ludwik II
lothair II
Karol prowansalski
Carloman (zm. 853)
Hiltrude
Berta
Gisela
Rotrude
Dynastia Karolingów
Ludwik pobożny
Ermengarde z Hesbaye
Lothair i lub Lothar i (niderlandzki i średniowieczny łaciński: Lotharius, Niemiecki: Lothar, Francuski: Lothaire, włoski: Lotario) (795 – 29 września 855)-Święty cesarz rzymski (817-855, współrządził z ojcem do 840), gubernator Bawarii (815-817), Król Włoch (818-855) i środkowej Francji (840-855).
Lothair był najstarszym synem cesarza Karolingów Ludwika Pobożnego i jego żony Ermengarde z Hesbaye, córki Ingermana księcia Hesbaye. Kilkakrotnie lothair poprowadził swoich pełnoprawnych braci Pepina i Akwitańskiego i Ludwika niemieckiego do buntu przeciwko ich ojcu, aby zaprotestować przeciwko próbom uczynienia ich przyrodniego brata Karola Łysego współdziedzicem domen frankijskich. Po śmierci ojca Karol I Ludwik połączyli siły przeciwko Lothairowi w trzyletniej wojnie domowej (840-843). Walki między braćmi doprowadziły bezpośrednio do rozpadu cesarstwa Franków, które zgromadził ich dziadek Karol Wielki, i położyły podwaliny pod rozwój nowoczesnej Francji i Niemiec.
Wczesne życie i panowanie
Lothair urodził się w 795 roku jako syn Ludwika Pobożnego i Emengarde.z hebsbaye. Jego ojciec był synem panującego cesarza Karola Wielkiego. Niewiele wiadomo o wczesnym życiu Lothaira, które miało miejsce prawdopodobnie na dworze jego dziadka Karola Wielkiego. W 814 roku zmarł starszy Karol Wielki i pozostawił swojemu synowi Ludwikowi Pobożnemu rozległe imperium. W następnym roku Lothair, już dorosły, został wysłany do rządzenia Bawarią w 815 roku dla swojego ojca nowego cesarza Ludwika Pobożnego. W 817 Ludwik pobożny sporządził jego Ordinatio Imperii. Ludwik wyznaczył Lothaira jako swojego głównego spadkobiercę i nakazał, aby Lothair był władcą młodszych synów Ludwika, Pippina z Akwitanii (który miał 20 lat) i Ludwika niemieckiego (który miał 13 lat), a także jego bratanka (Lothair kuzyn) Bernarda z Włoch. Lothair odziedziczyłby ich ziemie, gdyby mieli umrzeć bezdzietnie. Lothair, w wieku 22 lat, został następnie koronowany przez swojego ojca na cesarza w Akwizgranie. Jednocześnie Akwitanię i Bawarię przyznano odpowiednio jego braciom Pippinowi i Ludwikowi jako Królestwa pomocnicze. Po śmierci Bernarda przez Ludwika Pobożnego Lothair otrzymał także Królestwo Italii. W 821 roku Lothair poślubił Ermengarde (zm. 851), córkę Hugh hrabiego Tours.
w 822 objął rządy w Italii, a na Wielkanoc, 5 kwietnia 823, został ponownie koronowany na cesarza przez Papieża Paschala i, tym razem w Rzymie. W listopadzie 824 Lothair ogłosił statut, Constitutio Romana, dotyczący stosunków papieża i cesarza, który zastrzegł najwyższą władzę świeckiemu potentatowi, a następnie wydał różne Rozporządzenia dla dobrego rządu Włoch.
Po powrocie Lothaira na dwór ojca, jego macocha Judyta uzyskała zgodę na jej plan zabezpieczenia Królestwa dla syna Karola, który został przeprowadzony w 829 roku, kiedy młody książę otrzymał Alemannię jako króla. Lothair jednak wkrótce zmienił swoje nastawienie i spędził kolejną dekadę w ciągłych sporach o podział imperium ze swoim ojcem. Był on na przemian władcą imperium, wygnany i ograniczony do Italii, w jednym czasie biorąc broń w sojuszu ze swoimi braćmi, a w innym walcząc przeciwko nim, podczas gdy granice wyznaczonego przez niego królestwa zostały z kolei rozszerzone i zmniejszone.
Breaking kingdom
pierwszy bunt rozpoczął się w 830 roku. Wszyscy trzej bracia walczyli ze swoim ojcem, którego zdetronizowali. W 831 r. ich ojciec został przywrócony, a on pozbawił Lotara tytułu cesarskiego i nadał Italię Karolowi. Druga rebelia została wywołana przez Angilberta II, arcybiskupa Mediolanu, w 833, A ponownie Ludwik został obalony w 834. Lothair, dzięki lojalności lombardów i późniejszym pojednaniom, zachował Italię i pozycję cesarską poprzez wszystkie pozostałe podziały Cesarstwa przez swojego ojca.
Kiedy Ludwik pobożny umierał w 840, wysłał insygnia cesarskie lothairowi, który, pomijając różne rozbiory, przejął całe imperium. Miał 45 lat, gdy zmarł jego ojciec. Po negocjacjach z bratem Ludwikiem Niemcem i przyrodnim bratem Karolem, którzy sprzeciwili się temu roszczeniu, doszło do sojuszu młodszych braci przeciwko Lothairowi. Decydująca bitwa miała miejsce 25 czerwca 841 roku pod Fontenay-en-Puisaye, kiedy to, mimo osobistej galanterii Pepina II Akwitańskiego, Lothair został pokonany i uciekł do Akwizgranu. Ze świeżymi żołnierzami rozpoczął wojnę grabieży, ale siły jego braci były zbyt silne i zabierając ze sobą taki skarb, jaki mógł zebrać, porzucił dla nich stolicę. Spotkał się z przywódcami Stellingi w Speyer i obiecał im swoje poparcie w zamian za nich, ale Ludwik i następnie rodzima szlachta Saska odłożyli stellingę w następnych latach.
rozpoczęły się negocjacje pokojowe i w czerwcu 842 bracia spotkali się na wyspie w Saonie. Zgodzili się na układ, który po wielu trudach i opóźnieniach rozwinął się w Traktat z Verdun, podpisany w sierpniu 843 roku. Dzięki temu Lothair otrzymał tytuł cesarski, a także północne Włochy i długi odcinek terytorium od Morza Północnego do Morza Śródziemnego, zasadniczo wzdłuż dolin Renu i Rodanu; terytorium to obejmuje regiony Lotaryngii, Alzacji, Burgundii i Prowansji. Wkrótce przekazał Italię swojemu najstarszemu synowi, Ludwikowi, i pozostał w swoim nowym królestwie, angażując się w naprzemienne kłótnie i pojednania z braćmi oraz w daremne wysiłki w obronie swoich ziem przed atakami Wikingów (jak Wikingowie byli znani w pismach frankijskich) i Saracenów (jak ci lojalni wobec różnych Fatymidów, Umajjadów i Abbasydów są znani w pismach frankijskich).
w 845 r.hrabia Arles, Fulcrad, stanął na czele buntu w Prowansji. Cesarz odłożył go i hrabia przyłączył się do niego w wyprawie przeciwko Saracenom we Włoszech w 846 roku.
śmierć i następstwa
w 855 poważnie zachorował i zrozpaczony odzyskaniem tronu zrzekł się tronu, podzielił swoje ziemie między swoich trzech synów i 23 września wstąpił do klasztoru w Prüm, gdzie zmarł sześć dni później. Został pochowany w Prüm, gdzie w 1860 roku odnaleziono jego szczątki. To właśnie w Prüm Lothair został najbardziej upamiętniony.
w tym samym roku Królestwo Lothaira zostało podzielone między jego trzech synów w układzie zwanym Traktatem pruskim: najstarszy, Ludwik II, otrzymał Italię i tytuł cesarza; drugi, Lothair II, otrzymał Lotharingię; najmłodszy, Karol, otrzymał Prowansję.
Rodzina
ożenił się w 821 roku z Ermengarde z Tours, która zmarła w 851 roku.
- Ludwik II (825-875) koronowany na króla Włoch w 844 przez Papieża Sergiusza II. koronowany na cesarza w 850. Ożenił Się Z Engelbergą.
- Hiltrude (826-865) poślubiła Berengara ze Spoleto.
- Ermengarda (ok. 825-849) Imię czasami nadane nienazwanej córce porwanej i poślubionej przez Gilberta, hrabiego Maasgau
- Berthę (ok. 830-852) poślubioną nieznanemu mężczyźnie, ale późniejszej opacie Avenay.
- Gisela (ok. 830-856) przełożona San Salvatore w Brescii
- Lothair II (835-869) zastąpił swojego ojca. Poślubił Teutbergę, córkę Boso starszego, hrabiego Arles.
- Rotrude (ok. 840) poślubiła Lamberta III z Nantes.
- Karol (845-863) zainwestował w Prowansję, Lyon i Burgundię Transjurską.