Melissa Camara Wilkins

spędzałam dużo czasu mówiąc ludziom, że mają ładne buty.

To była dobra rzecz do powiedzenia, kiedy musiałem coś powiedzieć. Spoglądałem w dół częściej niż Nie, więc to było coś, co zauważyłem.

Zobacz, kilka rzeczy w moim życiu zmieniło się w tym samym czasie.

przyjaciele się wyprowadzili, dzieci się rozrosły, Przeprowadzka, nowe grupy, nowi ludzie—i wydawało się, że najważniejsze jest znalezienie sposobów na akceptację w tych nowych miejscach. Być częścią grupy. Dowolna grupa.

więc byłem w rozmowach, w których rozmawiała druga osoba, a to, co chciałem powiedzieć—to, co miało dla mnie sens—brzmiało tak:

nie. Nie, Nie mogę tego zrobić. Nie, Nie zgadzam się. Nie, to nie jest dobry pomysł.
albo, to nie jest w porządku. To nie jest sposób. To nie pomaga.

lub, za wolność zostałeś uwolniony, pamiętasz? Nie musisz tak żyć. Jesteście stworzeni z prochu wszechświata i tchnienia życia. Masz wszystko, czego potrzebujesz, aby żyć w pełni.

a może puścimy to, co trzeba, co trzeba, co trzeba?

lub, wiesz, wszyscy jesteśmy tacy sami w środku. Wszyscy czasem cierpimy. Wszyscy jesteśmy pełni radości i miłości, a nawet piękna, ponieważ prawda jest pięknem. Twoje życie nie musi być idealne, żeby być piękne.

lub, to brzmi jak strach mówi, i nie musimy się bać siebie nawzajem. Dlaczego budujemy mury, a nie mosty? Dlaczego budujemy mniejsze pudełko zamiast większego stołu?

ale byłem całkiem pewien, że nie tak miała przebiegać rozmowa, więc zamiast tego powiedziałem: nic.

powiedziałbym: podobają mi się Twoje buty!

a potem mówiłem Duńczykowi lub mojej siostrze: „to się stało, a to, co naprawdę chciałem powiedzieć, To…” (Dane i moja siostra już utknęli ze mną, więc mogę im wszystko powiedzieć.)

słyszałem prawdę w moim sercu, a na zewnątrz słyszałem chirpy głos, a one nie pasowały.

to nie ja, myślałem. To milczenie, to nieużywanie mojego głosu, to mówienie właściwej rzeczy( to jest naprawdę zła rzecz): to nie jestem ja.

„za wolność zostałeś uwolniony.”

podobają mi się Twoje buty!”

nie są do końca takie same.

(to znaczy, nie kłamałem. Podobały mi się te buty. Po prostu troszczę się o buty o wiele mniej niż o to, żeby zobaczyć nas wszystkich, całych, żywych i żyjących w prawdzie, że miłość zawsze zwycięży.

gdzie ja byłem?

Dlaczego milczę i jestem mały? Dlaczego się ukrywałem? Jak mogłem stracić nić siebie?

wszystkie te słowa były we mnie uwięzione. Cała moja prawda, która nie wyszła na jaw – całe udawanie, że prawdziwe rzeczy nie mają znaczenia-doprowadzała mnie do szału.

czy byłam osobą, która nie mówi tego, w co wierzy? Dlaczego byłam tą osobą? Od kiedy?

myślałem, że milczenie jest drogą do społeczności i połączenia. Źle myślałem. Możesz być otoczony przez ludzi, ale jeśli udajesz kogoś, kim nie jesteś, nie możesz się z nimi połączyć.

droga do Wspólnoty, droga do połączenia, droga do miłości, zawsze zaczyna się od pokazania się jako ty sam.

A kim ja byłem?

jedynym sposobem na odpowiedź na to pytanie jest zatrzymanie ruchu. Zwolnić i posłuchać.

słuchaj swojego serca pytając, kim jestem? To nie ja. Co ja tu w ogóle robię? Jak się tu dostałem?

Posłuchaj cichego, małego głosu, który wzywa cię do siebie.

to nie jest tak, że jesteś na Księżycu.

dowiedziałem się, że to prostsze. Nie musisz szukać siebie, jakbyś szukał zagubionego szczeniaka. Nie musisz tworzyć siebie (wyobrażam sobie wonky LEGO tower). Nadal tam jesteś.

możesz być pochowany pod niekończącą się listą rzeczy do zrobienia lub harmonogramem zbyt wiele do zrobienia w zbyt małym czasie. Mogłeś zostać wepchnięty do szafy, jakby to było, ukrywając się za najlepszymi wyborami z zeszłego sezonu i najlepszymi planami na następny sezon. Ale ty gdzieś tam jesteś.

twoja jaźń jest tam, czekając na to, by być namawianym jak niespokojny kotek.

lub czekając, aż gruz zostanie podniesiony, abyś mógł wczołgać się w światło.

lub czekanie, aż wszystko inne—nie-ty części twojego życia—zostanie wyrzeźbione, aż to, co zostanie, stanie się esencją Ciebie.

to pociąga za sobą odnalezienie siebie? Telefon dzwoni z domu i nie musisz wychodzić na zewnątrz, żeby odebrać.

to dobra wiadomość.

Twoim zadaniem jest odkryć coś, co już tu jest (jak zsunięcie skórki z dojrzałej klementynki), a nie polować na coś, co może tam być lub nie (raczej jak obce formy życia).

jest też mniej bajeczna wiadomość.

zła wiadomość jest taka, że nie jest to łatwe, to odkrywanie twojego serca i zastanawianie się, jaką piosenkę chce zaśpiewać twoja dusza. Nie jest wygodne zadawanie pytań o to, jak i dlaczego się wymknąłeś.

tutaj przydaje się dziennik, bo można to wszystko spisać i zobaczyć. Znowu słucham wstydu. Słuchałam tego, co najlepsze dla innych, i ignorowałam to, co najlepsze dla mnie. Oh. Rozumiem.

ale można być odważnym.

odważnie jest zapytać, kim jesteś, zwłaszcza jeśli wiesz, że odpowiedzi mogą ci się nie podobać. To odważne przyznać, że nie wiesz, kim jesteś w tym czasie, w tym miejscu, nawet jeśli byłeś pewien, że wiedziałeś wczoraj.

a kiedy wiesz kim jesteś—bądź tą osobą.

musiałem być sobą, nawet jeśli wszyscy Piękni ludzie odchodzili. To było pudełko, w którym nie chciałem już mieszkać. Nie musisz tak żyć. Dopiero zacząłem mówić.

wypuść się z pudełka. Rzuć zbroję. Zadawaj pytania.

znajdź siebie. I uwolnij się.

—

też tam byłeś? Potrzebujesz odnaleźć siebie?

może to pomoże.

Zapraszam na darmowy Mini kurs znajdź siebie. Dostaniesz pięć małych lekcji o spowolnieniu, słuchaniu głosu w tobie i zastanawianiu się, jak pokazać się w swoim życiu jako własne ja. Zawsze za darmo i dostarczane prosto do skrzynki odbiorczej.

Zarejestruj się teraz: