ta notatka została napisana w dniu 1 kwietnia – Prima Aprilis ‐ 2020, kiedy wszyscy gwałtownie pragnęliśmy, aby globalna pandemia COVID‐19 mogła zostać zapomniana jako zły żart. Podałem datę, bo w tym momencie wydaje się, że nikt nie wie, dokąd zmierzamy w ciągu najbliższych kilku tygodni i miesięcy, a to jest ciekawe, aby napisać w centrum pandemii. Zazwyczaj Nota badawcza dla naszego czasopisma ma obejmować „aktualny problem i / lub problem, który został w jakiś sposób zaniedbany, określając priorytety badawcze”. Nie jest to forma, która była często używana w ostatnich latach, ale z pewnością nie sądzę, aby COVID‐19 był lub prawdopodobnie zostanie zaniedbany. Nie chcę też przede wszystkim wyznaczać priorytetów badawczych dla innych socjologów. Część z nich odbywa się za pośrednictwem blogów ‐ na przykład Discover Society1 lub Cost of Living2 wspieranych przez British Sociological Association – a socjologowie są znani w mediach społecznościowych, oferując szybkie reakcje na kryzys z różnych punktów widzenia. Podczas gdy wielu widzi w COVID‐19 dowody na znaczenie Solidarności lub ochrony socjalnej i zagrożenia dla nich wynikające z praktyk neoliberalnych, ogromna ilość innych obaw i pojęć w socjologii zdrowia i choroby również wydaje się pilnie istotna. Chcę jednak zacząć od nalegania na prawo, aby nie spieszyć się z formułowaniem nowych badań lub wyciąganiem wniosków. Wybraliśmy jako dziennik, aby nie zabiegać o nowe materiały na tym stosunkowo wczesnym etapie pandemii COVID‐19. Bez wątpienia zostaną przeprowadzone liczne badania, ale badania mogą również zająć trochę czasu. Sugerujemy, aby nasi autorzy i czytelnicy „oddychali”, kiedy mogą, i badali, kiedy czują się dobrze.
nasze obecne doświadczenie pandemii dotyczy tylko oddechu. Rozprzestrzenianie się COVID – 19 stworzyło ryzyko w prostym akcie oddychania i trudności dla tych, którzy źle cierpią z wirusem. Artykuł, który towarzyszy tej notatce, analizuje złożoność tego, co autorzy nazywają „aerografią” dla osób o podwyższonym ryzyku przed COVID‐19. Pisząc przed tym kryzysem, Brown, Buse, Lewis, Martin i Nettleton badają wyzwania związane z minimalizacją zakażeń u osób żyjących z mukowiscydozą oraz sposoby, w jakie są one istotne dla projektujących, modyfikujących i pracujących we współczesnych szpitalach. Jak sugerują autorzy w nowym wstępie, problemy te są obecnie doświadczane na szerszą skalę, ponieważ społeczeństwo stoi przed wyzwaniem ograniczenia przenoszenia wirusa w powietrzu, który rozprzestrzenił się na cały świat w ciągu kilku miesięcy. Nawiązując do wcześniejszych dyskusji „circuits of hygiene” (Fox 1997), „hygienic prudence” (Lowton and Gabe 2006) i „sterylność jako produkt przestrzennego uporządkowania” (Mesman 2009) autorzy opracowują własne podniebienie teoretyczne do badań nad przenoszeniem chorób. Gazeta jest oknem na życie ludzi, dla których wrażliwość na infekcje nie jest niczym nowym, i którzy od lat żyją z dystansem fizycznym i specjalnymi środkami higienicznymi. Jest to szczególnie interesujące dla mnie, ponieważ angażuje się w materialności i praktyki zapobiegania infekcji. Kontrastuje to z wieloma mediami i komentarzami socjologicznymi, które do tej pory koncentrowały się bardziej na dyskursie.
napisano już wiele słów o terminach używanych do prezentacji wirusa i bez wątpienia będzie ich więcej. W zaledwie tydzień od zamknięcia Wielkiej Brytanii wydaje się, że nastąpiło odejście od metafor wojskowych, które są znane w socjologii medycyny (Nerlich and James 2009, Sontag 1989) w kierunku porównania COVID‐19 do klęsk żywiołowych, takich jak trzęsienia ziemi i tsunami. Badacze zwrócili uwagę na sposoby, w jakie nacjonalizm i rasizm również kształtują reakcje, na przykład w dyskusji Meinhofa (2020) na temat sinofobii, nowego orientalizmu i myślenia kolonialnego wpisanej w relacje z wczesnych doświadczeń regionu Wuhan W Chinach. Ugruntowana literatura na temat sposobów, w jakie tworzymy chorobę, może zaoferować przydatne porównania dla relacji z wydarzenia COVID‐19, w tym prace nad innymi epidemiami, takimi jak epidemia grypy z 1918 r., Ebola i ogniska ptasiej i innej grypy (np. Staniland and Smith 2013 w specjalnym wydaniu tego czasopisma na temat pandemii opublikowanym w 2013 r.). Powinniśmy jednak również przyjrzeć się temu, co robią ludzie. Zwykli ludzie są częścią pośpiesznego masowego ruchu dla rozwoju świeckich wirusologii i epidemiologii(po Davison et al. 1991) dotyczy COVID‐19. Nowe i ożywione praktyki obejmują dokładne mycie rąk, dezynfekcję, zakrywanie ust i nosa, fizyczne dystansowanie, samoizolację lub kwarantannę oraz uważne zwracanie uwagi na oznaki obecności i nasilenia choroby. Badania Crowd sourcing różnego rodzaju również zaczynają zbierać te informacje, które znajdują odbiorców po części dlatego, że badania kliniczne nie były łatwo dostępne w wielu krajach.
uwagę zwróciły również inne praktyki i narzędzia informujące o działaniach rządu. W zeszłym tygodniu Rhodes et al. (2020) opublikował artykuł argumentujący, że na całym świecie wiele dyskusji na temat COVID‐19 zostało przeprowadzonych wokół modeli matematycznych i ekspertów modelowania ‐ dynamikę omawianą również przez Mansnerusa (2013) dla wcześniejszych pandemii. Autorzy Ci podkreślili presję na zmniejszenie dystansu między ekspertami a społeczeństwem, sugerując, że „ludzie chcą wnieść wkład, przedstawić i przetłumaczyć dowody, a nie tylko je otrzymać”. Socjologowie zajęli się pozornym wpływem „ekonomii behawioralnej” na politykę Wielkiej Brytanii. Zarówno Bacevic (2020), jak i McGoey (2020) krytykowali użycie pomysłów „szturchania” w próbie przewidywania i manipulowania działaniami ludzi, kładąc nacisk na zdolność ludzi do adaptacji, refleksji i organizacji społecznej. Różni autorzy wezwali do wyraźniejszych wysiłków na rzecz zaangażowania społeczeństwa w kształtowanie polityki (Kearnes et al. 2020, Pieri 2020). Tendencja do ograniczania ruchu w obrębie i poza granicami państw narodowych oraz wysiłki na rzecz inwigilacji i wykluczenia określonych grup, pokazują znane ruchy, dzięki którym ludność jest wyobrażana przez pryzmat rasy i w odniesieniu do granic geopolitycznych (Hoffman 2013, Kehr 2012, Taylor 2013).
spotykano się z innymi rodzajami polityki zarówno jako aktywiści, jak i uczeni. Socjologowie, którzy od dawna pracują z rzecznikami grup zmarginalizowanych, przyłączyli się do dyskusji na temat trudności dla osób w niepewnej pracy lub mieszkaniach, obserwując politykę fizycznego dystansu, wyjaśniając, w jaki sposób mogą walczyć o uniknięcie infekcji poprzez środki higieniczne lub dostęp do opieki w szpitalach pod presją. Jednym z przykładów sukcesu w tym zakresie są wytyczne National Institute of Health and Care Excellence (NICE) dotyczące dostępu do opieki krytycznej (NICE 2020A). Próbowano uzupełnić stosowanie wieku jako zasady ustalania priorytetów – stosowanej samodzielnie w niektórych krajach europejskich do decydowania o sposobie przydzielania deficytowych wentylatorów-o miarę słabości. Wiele osób rzuciło się, aby zauważyć, że oznaczało to potencjalnie odmowę leczenia osobom żyjącym ze stabilnymi upośledzeniami fizycznymi i psychicznymi, a wytyczne zostały zmienione w ciągu kilku dni (NICE 2020B). Jednak debaty, które były wcześniej prowadzone na szczeblu krajowym za pośrednictwem instytucji takich jak Nicea, są również odgrywane jako lokalne dramaty dotyczące przyjmowania do szpitala i przydzielania pacjentów do łóżek. Wśród nich znalazły się pytania o to, czy mieszkańcy domów opieki społecznej zostaną przeniesieni lub reanimowani w przypadku ciężkiej choroby. Racjonowanie odbywa się również poprzez pochopne wysiłki na rzecz ustalenia priorytetów COVID‐19 w stosunku do innych prac, które już wypełniły szpitale – onkologii, położnictwa, neurologii i innych. W tych wysiłkach różni pracownicy służby zdrowia są proszeni o ponoszenie nowej odpowiedzialności oprócz oczywistego ryzyka interakcji z potencjalnymi pacjentami COVID‐19 (zobacz prace nad tymi obciążeniami moralnymi w przypadku Eboli przez Broom and Broom 2017). To wszystko jest znane czytelnikom tego czasopisma i będzie ważnym miejscem badań w zakresie socjologii medycyny. Jednocześnie zaangażowanie różnych zawodów i organizacji w egzekwowanie i opracowywanie reakcji rządowych, w tym policji i wojska, może wymagać szerszego zaangażowania w inne tradycje socjologiczne i kryminologiczne. Badania nad katastrofami zdrowia publicznego zachęcają również do analizy sposobów, w jakie role organizacji rządowych, wolontariackich i medialnych są zakłócane i ewoluują w takich czasach (np. Klinenberg 2002, Treichler 1999). Porównania można ponownie znaleźć w specjalnym wydaniu tego czasopisma (np. French and Mychalovskiy 2013, Gislason 2013).
oprócz badań nad polityką interwencji w zakresie zdrowia publicznego i świadczenia opieki zdrowotnej, bez wątpienia będziemy chcieli przeprowadzić dogłębne badania doświadczeń personelu medycznego, innych istotnych pracowników oraz pacjentów lub potencjalnych pacjentów. Jedną z ważnych kwestii jest zakres, w jakim pracownicy służby zdrowia są proszeni o pracę poza swoją specjalizacją, w nowych hierarchiach oraz z nowymi technologiami cyfrowymi i biotechnologicznymi. Rodziny pacjentów borykają się z niepokojącymi ograniczeniami w ich troskliwym zaangażowaniu ze względu na ryzyko infekcji. Narracje na temat tych doświadczeń pojawiają się w mediach społecznościowych, a socjologowie praktyk cyfrowych zaczęli je komentować (Halford 2020 2020, Lupton 2020). Chociaż istnieją już żyzne powiązania między stypendiami w socjologii zdrowia i choroby a krytycznymi badaniami danych lub nowymi mediami, mam nadzieję, że dalsza wymiana rozwinie się na podstawie doświadczeń COVID‐19, wyraźnie czerpiąc z istniejących sposobów rozumienia narracji o chorobach i nadawania sensu. Socjologia jako dyscyplina od dawna zwraca uwagę na formy wykluczenia i marginalizacji w interakcjach cyfrowych, jak również na potencjał zbiorowej mobilizacji pacjentów i ich zwolenników i ma wiele do zaoferowania.
To jest tylko szkic owocnych kierunków, rzadko Mapa. Mam nadzieję, że przyszłe badania w dziedzinie socjologii zdrowia i chorób będą opierać się na ugruntowanych mocnych stronach naszej dziedziny, ale będą otwarte na inne dziedziny socjologii i nie tylko, wykorzystując nowe zainteresowanie zdrowiem i chorobami. Praca ta może być oparta na wspólnych pytaniach o interwencję rządu i relacje z obywatelami i osobami wykluczonymi z tej kategorii; różnorodne formy nierówności i marginalności; praktyki życia z ryzykiem dla jednostek, rodzin i społeczności w różnych miejscach i skalach; a tym samym oferować analizy ableizmu, ageizmu, rasizmu i nacjonalizmu wypracowane w wyniku pandemii COVID‐19. Podczas gdy wszystkie te elementy wydają się istotne w kontekście Wielkiej Brytanii, naukowcy powinni oprzeć się okazjonalnej pokusie postrzegania Wielkiej Brytanii i krajowej służby zdrowia jako z konieczności odmiennych, starając się myśleć w sposób porównywalny i czerpać z analizy doświadczeń różnych krajów, a także globalnych instytucji, podmiotów i praktyk zdrowotnych. Powinno to obejmować gotowość do angażowania się w prace w zakresie antropologii społecznej, stosunków międzynarodowych, badań naukowych i technologicznych oraz nowszych dziedzin, które są ważne w rosnącym badaniu globalnego zdrowia.
ostatni przykład otwartości na nowe koncepcje i tematy można znaleźć w Brown et al. papier, który był moim impulsem do pisania. Wiele klasycznych badań socjologicznych szpitali w niewielkim stopniu wykorzystywało ich materialną architekturę i organizację przestrzenną, ponieważ były one konceptualizowane przede wszystkim jako instytucje społeczne, definiowane przez grupy zawodowe pracujące w hierarchii z własnymi formami działania. W niniejszej pracy autorzy pokazują, jak ewoluowały konwencje architektoniczne dla szpitali, a dziś umożliwiają i ograniczają reakcje na ryzyko infekcji. Taka analiza może być niezbędna w sytuacji, gdy w ciągu kilku dni powstają nowe ośrodki leczenia, a istniejące radykalnie się rekonfigurują. Tymczasem na mniejszą skalę dochodzi do tego rodzaju „całkowitego uodpornienia atmosferycznego”, postrzeganego przez jednego z respondentów, lekarza oddechowego, jeśli nadal nie jest praktykowane jako ludzie, którzy walczą o bezpieczeństwo podczas leczenia pacjentów w tych „szpitalach”. Instytucje takie jak domy opieki, więzienia i ośrodki imigracyjne są ujawniane jako niezwykle niebezpieczne miejsca, w których wirus może szybko się rozprzestrzeniać, aw przypadku domów opieki może nie spotkać się z dużą interwencją medyczną.
wszystkie te kwestie są badane i dyskutowane, jak piszę, i bez wątpienia więcej form wykluczenia i zakłóceń zostanie zidentyfikowanych do czasu opublikowania tego. Mam nadzieję, że do tego czasu wszystko będzie wyglądać nieco lepiej. Oczekuję jednak również, że w odpowiednim czasie przeczytam bogate relacje z pandemii koronawirusa, które pokazują zaangażowanie socjologii w zrozumienie marginalizacji we wszystkich jej formach oraz powiązania między praktykami i działaniami rządu a doświadczeniem wirusa w całej Europie i na całym świecie.