Wilczarz Dane jest wspaniałym krzyżem, który naprawdę wydobywa to, co najlepsze w obu rasach macierzystych. Wilczarz irlandzki pochodzi z I wieku. Starożytna rasa, był często używany do polowania na łosie i inne wielkie zwierzęta. Był również używany jako pies wojenny. W początkach rasy był określany jako Cu, co tłumaczy się jako „pies wojenny” w języku gaelickim. Był również cenionym psem stróżującym na przestrzeni dziejów. Historycznie tylko szlachta i szlachta mogli posiadać wysokie psy. Wprowadzono również ograniczenia dotyczące tego, ile każda rodzina może posiadać w zależności od statusu rodziny. Limity nałożone na rasę wykonane numery maleje niebezpiecznie w 1800 roku. dwóch mężczyzn, określane jako Major Richardson i Kapitan Graham, przypisuje się ożywienie rasy. Użyli Glengarry Deerhounds, irlandzkich Duńczyków i mastifów tybetańskich w swoim programie hodowlanym, aby stworzyć nowoczesnego wilczarza irlandzkiego. W przeciwieństwie do Wilczarzy irlandzkich w historii, współczesna rasa nie jest dobrym psem stróżującym, ponieważ nie jest agresywna. Amerykański Związek Kynologiczny oficjalnie uznał rasę w 1950 roku i został włączony do grupy ogarów. Dog niemiecki to starożytna rasa, której początki sięgają 3000 lat pne. Asyryjczycy po raz pierwszy wyhodowali Doga niemieckiego, hodując swoje psy z mastifami Rzymu. W pierwszych dniach były one znane jako Dzik Hounds, ponieważ były używane do polowania na dziki. Do 1500 roku rasa nazywała się angielskim Danois. Francuzi odwiedzający Danię w 1500 roku zaczęli odnosić się do psa jako Grand Danois. Niemieccy hodowcy w końcu zainteresowali się rasą i udoskonalili ją od zagorzałego myśliwego do spokojnego, rodzinnego psa. Dog niemiecki został po raz pierwszy uznany przez American Kennel Club w 1885 roku i został włączony do grupy roboczej.