wojna francusko-holenderska

Francja
Anglia
Szwecja

Zjednoczone prowincje
Święte Cesarstwo Rzymskie
Hiszpania
Dania-Norwegia
Brandenburgia-Prusy

Ludwik XIV
Vicomte de Turenne †
Louis, Grand Conde
Duc de Luxembourg
Abraham Duquesne

William of Orange
Michiel de Ruyter †
Leopold I
Raimondo Montecuccoli
Johann von Sporck
Friedrich Wilhelm

po rozczarowujących wynikach wojny decentralizacji, król Francji Ludwik XIV rozpoczął podważanie potrójnego Sojuszu Anglii, Szwecji i Holandii, przekupując króla Anglii Karola II do podpisania traktatu w Dover w 1670 roku. Dwa lata później Francja, Anglia i Szwecja wypowiedziały wojnę Zjednoczonym prowincjom, jakby znikąd. Kawaleria Ludwika przepłynęła Ren, aby zaskoczyć wroga, ale Leopold I, władca ziem austriackich i Świętego Cesarstwa Rzymskiego, sprzymierzył się z Holendrami. Holendrzy otworzyli wały, aby zalać okolicę, utrudniając francuską piechotę. Ludwik nie był w stanie pokonać Holendrów i zwrócił uwagę z powrotem na Hiszpańskie Niderlandy. Przez sześć lat walczył przeciwko zdolnej koalicji wrogów, zdobywając więcej terytorium kosztem monarchii Hiszpańskiej. Anglia, która opuściła wojnę po podpisaniu traktatu pokojowego z Holendrami w 1674 r., ponownie przystąpiła do wojny po stronie koalicji w 1678 r., ale jej jedynym wkładem było wysłanie sił ekspedycyjnych do Flandrii; kilka angielskich oddziałów walczyło z Francuzami Pod Saint-Denis, ostatnią bitwą wojny. Na mocy traktatu z Nijmegen Hiszpania oddała Franche-Comte oraz niektóre miasta we Flandrii i Hainaut Królestwu Francji, podczas gdy Francja oddała Maastricht i Orange Zjednoczonym prowincjom.