w niniejszym artykule przedstawiono syndrom Kesslera (potencjalnie katastrofalne nagromadzenie gruzu na niskiej orbicie okołoziemskiej) za pomocą metodologii System dynamics. Modeluje satelity i trzy klasy gruzu, ich fragmentację, interakcje i stopniowy rozpad w ciągu 50 lat. Przedstawia 5 scenariuszy: (a) podejście „jak zwykle”, które prowadzi do wykładniczej akumulacji i rosnącego tempa strat satelitarnych, ale bez katastrofalnej reakcji łańcuchowej; (b) konflikt z rozmieszczeniem na dużą skalę broni antyatelitycznej, prowadzący do przyspieszonej akumulacji i strat, ale nadal bez reakcji łańcuchowej; (c) scenariusz impulsów elektromagnetycznych modelujący masową utratę kontroli nad satelitami; (d) zaprzestanie wszystkich startów satelitów na niskiej orbicie okołoziemskiej (LEO), co ilustruje wysoką bezwładność systemu, który nadal wytwarza więcej zanieczyszczeń; oraz (e) scenariusz przedstawiający próbę złagodzenia sytuacji poprzez bezpośrednie usunięcie pewnej części nieaktywnych satelitów z LEO. Wszystkie scenariusze mają miejsce w 2040 roku. Artykuł pokazuje powagę sytuacji i konieczność trwałego długoterminowego rozwiązania, ponieważ szczątki orbitalne stanowią zagrożenie dla naszej przyszłej operacji kosmicznej, nawet bez wywołania katastrofalnej reakcji łańcuchowej.