Historische geografie

historische geografie, geografische studie van een plaats of regio op een bepaald tijdstip of een bepaalde periode in het verleden, of de studie van geografische verandering in een plaats of regio gedurende een bepaalde periode. De geschriften van Herodotus in de 5e eeuw v. Chr., met name zijn bespreking van de vorming van de Nijldelta, geven waarschijnlijk het vroegste voorbeeld van wat vandaag de dag de historische geografie zou worden genoemd. Historische aardrijkskunde, als de studie van vroegere aardrijkskunde, bleef een relatief onontwikkeld studiegebied tot de 17e eeuw, toen Philipp Clüver, beschouwd als de grondlegger van de historische aardrijkskunde, publiceerde een historische aardrijkskunde van Duitsland, het combineren van kennis van de klassieken met kennis van het land.in de 19e eeuw werd aan veel universiteiten, vooral in Groot-Brittannië, het belang van aardrijkskunde als basis voor het begrijpen van de geschiedenis onderwezen. Geografie als basis voor het begrijpen van de geschiedenis veranderde naar de geografische invloed op historische gebeurtenissen in het begin van de 20e eeuw. Het werk van Ellen Churchill Semple gebruikte deze deterministische interpretatie van de geschiedenis. Vanaf de jaren 1930 kreeg historische geografie bekendheid door de waardevolle studies in sequent occupance-dat wil zeggen, de studie van de menselijke bezetting van een specifieke regio over intervallen van historische tijd—geïnitieerd door Derwent S. Whittlesey en Carl O. Sauer. De oprichting van The Journal of Historical Geography (1975) en historical-geography research groups door het Institute of British Geographers (1973) en de Association of American Geographers (1979) diende om de historische benadering in de geografie te rechtvaardigen.