Dit is de eerste in een onbepaald aantal vignetten over hoe het is om een vrouw te zijn. Ik bel ze. Ik wil dat je in me zit. Sommigen van hen zullen uit mijn leven worden genomen. Sommigen van hen zullen worden weggenomen van die van anderen. Er zullen gevoelens zijn. Er zullen vloekwoorden zijn. Er zal ook bloed zijn-vooral in deze. Je vindt het misschien niet leuk, en dat is cool—Ik vind je toch leuk.
Ik kom aan op het kantoor om 8: 28, Spandex-gekleed, van de sportschool. Elke stap die ik zet wordt gehinderd door het verontwaardigde, schreeuwende gewicht van de ongeboren kinderen die, zelfs nu, poolen in de siliconen beker die tegen mijn baarmoederhals wordt geramd. Als het dramatisch klinkt, is dat omdat het zo is, en het gebeurt al meer dan de helft van mijn leven om de zevenentwintig dagen. Pushups,scheidingen, bakken van taarten, vragen om verhogingen-de meeste dingen, zelfs de onaangename en ongemakkelijke, gemakkelijker met herhaling. Deze is echter anders. Elke keer als het nieuw is, en elke keer, is het een kwelling.
” en waarom moet het altijd zo pijnlijk zijn?”vraagt mijn collega, Laura. Na de training groeit het zweet plakkerig over mijn sleutelbeen, ik denk hierover na.fysiologisch begrijp ik het: stukjes van mijn baarmoederwand, vermoedelijk woedend omdat ze het bevruchte ei dat ze verdienen, worden van mijn binnenkant afgescheurd als kleine tongen behang, rauw gekrabd door een dolle hond. Op zijn zachtst gezegd, de pijn is logisch.
evolutionair Weet ik echter niet hoe ik Laura ‘ s vraag moet beantwoorden. Waarom kon menstruatie niet wat minder afgrijselijk zijn? We zijn tenslotte geëvolueerd om andere ongemakkelijke dingen comfortabel te doen. Het kan geen makkie zijn geweest voor onze voorouders om 16 uur per dag door te brengen met het rommelen over de wereld, net opgericht op twee knobby-kneedpoten. Maar vandaag, tenzij je geboren bent met een soort misvorming, is rechtop staan meestal goed, tenzij je je teen stoot. Ik denk dat we dit een triomf van de evolutie kunnen noemen.
en toch miljoenen jaren na de oersoep is hier vrouwenkind, nog steeds gekruld tot foetaal en speelt grote lepel op onze verwarmingskussens. Waarom moet het altijd zo pijnlijk zijn? En waarom moeten we altijd doen alsof dat niet zo is?
Deze diep ontrafelende post-workout tijd is een grappig, vies moment om op te merken dat ik de hele ochtend op de stairmaster heb zitten lezen en denken over vrouwelijkheid — ook over de verwachtingen van de cultuur van vrouwen en, in belangrijke mate, onze verwachtingen van onszelf. Voorbeeld: het is nog geen 9 uur ‘ s ochtends en ik heb mezelf al een gezonde lunch ingepakt, uitgewerkt, ingehaald op mijn lezen, gewichten opgetild, en op het werk vijf minuten voor op schema aangekomen. Op mijn wandeling hier van de sportschool heb ik voice-noted mezelf een schets van een verhaal dat ik hoop te schrijven als ik thuis kom. Vervolgens zal ik douchen, mezelf in de outfit die ik de avond ervoor ingepakt (hopelijk herinnerde ik me een beha en sokken) en klap op een jas van make-up die, als ik het goed doe, zal de illusie dat ik kreeg meer dan zes uur slaap werpen. Tussen nu en schrijftijd is een negen uur durende werkdag bezaaid met vergaderingen en sociale transacties waarbij ik al mijn wil moet uitoefenen om matig aangenaam te zijn en te doen alsof alles in orde is. Want dat is wat de samenleving verwacht.
even bekijken:Ik zal een paar borrelglaasjes vol bloed per dag verliezen, voor ongeveer de volgende vijf dagen-ook bekend als de rest van deze werkweek.Ik zal een paar borrelglaasjes vol bloed per dag verliezen. Dat is veel bloed. Dat is veel werk.
misschien doet het daarom pijn.
ondanks al dit denken, zijn er slechts seconden verstreken tussen Laura ‘ s vraag waarom het altijd zo pijnlijk moet zijn? en nu.
“Nou, ik denk dat pijn een belangrijk hulpmiddel is,” zeg ik.
” Oh?”zegt Laura, met een wenkbrauw gebogen en draaiend in haar bureaustoel naar me toe.
” Ik bedoel, wat doe je als je iemand van wie je houdt pijn ziet?”Ik vraag het, maar Laura hoeft niet te antwoorden om het te weten. Laura is het soort vrouw die ik zou willen zijn als ik dacht dat ik de wilskracht had om beter te zijn dan ik ben (spoilers: ik niet). Als Laura iemand zag waar ze van hield in pijn, zou ze stoppen met de wereld te buigen in de buurt en, in haar met honing bedekte contralto, coo zachte vragen tot ze uitstijgt op de juiste manier om te helpen.
” je stopt en je doet wat ze nodig hebben om het beter te maken,” zeg ik.
Wat doe je als je iemand van wie je houdt pijn ziet lijden? Je stopt en je doet wat ze nodig hebben om het beter te maken.
Laura lacht en knikt langzaam. Ik heb dat dageraad gevoel van vreemde en op hun hoede kameraadschap dat men doet als ze zich realiseert dat zij en haar gesprekspartner komen tot dezelfde conclusie op hetzelfde moment en geen van hen is zeker dat ze het leuk vindt. Dit is wat we samen hebben gerealiseerd: we zouden dit doen voor iemand van wie we houden, maar we doen dit soort dingen niet regelmatig voor onszelf.
Vrouwen verdragen veel. Daar werd ik vandaag aan herinnerd toen ik dit artikel las. Twintig mannen in een klinische proef probeerden een anticonceptiemiddel dat hen ongemakkelijk maakte, waarna ze schreeuwden een imperieuze (en rechtmatige!”Neem het terug! En breng me niet meer van deze onzin wetenschap totdat het voelt als gemasseerd worden door duizend seksueel ervaren-maar-ingetogen-concubines met vingertoppen gemaakt van goud!”
ondertussen, mijn sestra en ik hebben mainlining dit spul in ons lichaam voor decennia. Dan stoppen we even en baren kinderen. Misschien stoppen we nooit en in plaats daarvan krijgen we carrières, en maken we die ons nageslacht. We maken pannenkoeken. We schrijven romans, krijgen promoties, doen rare drag shows in onze vrije tijd, en schrijven gedichten of liedjes. We krijgen geavanceerde diploma ‘ s in de hoop meer dan 78 cent per Man dollar te verdienen. We schrijven en brengen hele popalbums uit. We beginnen met voedselblogs. We openen galeries en leren nieuwe talen en schrijven software en beklimmen bergen. We leren 5 talen, reizen naar Afrika en worden dan referentiebibliothecarissen op de biologieafdeling van een universiteit in het Midwesten. We doen burleske voor een tijdje totdat we beseffen dat onze enkels pijn doen en we eigenlijk niet geboren met een “bochtige” setting en misschien is dat eigenlijk prima. We krijgen promovendi en beïnvloeden het onderwijsbeleid. We zwijgen en lachen zodat we kunnen slagen en voldoen aan wat de wereld van ons verwacht. Zodat we kunnen voldoen aan wat we van ons verwachten.
Hier is wat ik denk: pijn is een hulpmiddel om ons aandacht te geven.perioden hebben een doel voorbij de natuurlijke gewoonte van het lichaam om de winkel van alle verouderde koopwaar op te ruimen. Misschien is de pijn een superintelligentie van de vrouwelijke vorm: een herinnering om te stoppen en naar ons lichaam te luisteren, omdat ze het echt het beste weten. Ik denk dat periodes, hoezeer het ook biologische functies zijn, een permanente, maandelijkse herinnering zijn dat we slechts één stuk hardware krijgen om dit leven te verwerken, en we af en toe defrag moeten doen en wat liefdevol onderhoud.
een periode is een soort van oer toestemming slip om een moment te nemen en onszelf te wikkelen in comfortabele kleding (alleen elastische taillebanden) en, als niet nadenken over het Heilige Vrouwelijke, op zijn minst kijken naar iets wat we leuk vinden op Netflix en geef het een Fucking rust voor vandaag.
het is 8: 33 A. M. Ik ril en denk aan de douche die ik nodig heb en al het leven dat ik heb geleefd in de drie uur voordat ik een voet in dit kantoor zette. Ik denk aan het werk dat vandaag op mijn lijst staat en hoe ik het goed zal maken en hoe ik het goed zal maken, ondanks de coup die mijn voortplantingsorganen momenteel in scène zetten. Het is allemaal relatief ontmoedigend en ik heb nog steeds pijn, maar praten met Laura hielp.
“perioden zijn herinneringen om voor onszelf te zorgen,” zeg ik.
“en om voor elkaar te zorgen”, antwoordt Laura. Beterschap, schat.”
als interpunctie, ze blaast me eigenlijk een kus. Ik schiet haar er een in ruil en ga naar de douche.
de show moet doorgaan. Maar vandaag ga ik wat eerder naar huis, zal ik iets lekkers voor mezelf koken, en Ik zal doen wat ik moet doen om het beter te maken.
misschien is pijn een functie, geen bug.