twee astronauten staan buiten een geodetische koepel in de opvatting van een kunstenaar van een maanbasis.
Getty
Het is tijd om onszelf de grote vraag te stellen: moeten we proberen ons zonnestelsel te koloniseren, of niet? Ik geef graag toe dat ik er voor Ben, en ik vermoed dat een groot deel van de ruimtegemeenschap mij zou steunen – maar dit is niet de beslissing van de ruimtegemeenschap, of in feite de beslissing van een enkele natie. Een brede consensus tussen commerciële, civiele, defensie-en internationale partijen zal essentieel zijn voor een onderneming van deze omvang en complexiteit. Denk er eens over na – we overwegen grote aantallen mensen van hun thuisplaneet te halen, potentieel niet alleen voor de rest van hun leven, maar voor het leven van hun nakomelingen.
Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen koloniseren en verkennen. Exploratie geniet al brede goedkeuring hier in Amerika. In juni, 77% van de Amerikaanse respondenten vertelde Gallup pollsters dat NASA ‘ s budget moet ofwel worden gehandhaafd of verhoogd-onmiskenbaar bewijs van steun voor het Amerikaanse ruimteprogramma (zoals het momenteel is samengesteld). Hoe dan ook, we hebben een bewonderenswaardig werk gedaan van het in kaart brengen van het zonnestelsel in de afgelopen 60 jaar – een essentiële eerste stap in een uitgebreid programma van exploratie. Onbemande sondes ontwikkeld en gelanceerd door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie geleid flybys van de Maan en de aardse planeten niet lang nadat we de baan van de aarde bereikt, en sindsdien hebben we gevlogen door de buitenste planeten. Meerdere landen hebben steeds geavanceerdere robotafgevaardigden geplaatst op de oppervlakken van de Maan, Mars, Venus en Saturnus ‘ grootste maan, Titan.het meest verbluffend, in een tour de force van technologie en Koude Oorlog chutzpah, stuurde de VS mensen om voet te zetten op een andere wereld, slechts 50 jaar en een paar maanden geleden. Maar na slechts zes van zulke bezoeken, zijn we nooit meer teruggekomen. Maanhabitats in lavabuizen, gewassen onder glazen koepels, ijsmijnbouw op de Zuidpool? Geen. NASA ‘ s Artemis-programma kan een man en een vrouw opnieuw op de maan plaatsen in 2024. Maar dat is nauwelijks kolonisatie. Voor perspectief, laten we dichter bij huis kijken.matrozen van een Amerikaans schip kunnen al in 1821 op Antarctica geland zijn – de claim is niet bevestigd – maar er zijn nog eens 75 jaar geen wetenschappelijke expedities “overwinterd”. De eerste twee, een Belg en een Brit, hebben extreme kou en ontberingen doorstaan – de ene per ongeluk, de andere door opzet. En toch, 200 jaar nadat de eerste ontdekkingsreiziger voet aan wal zette op het continent, zijn er geen permanente nederzettingen (deels als gevolg van een politieke consensus die eind jaren vijftig werd bereikt, maar niet voor een klein deel als gevolg van de moeilijkheid om hulpbronnen zoals erts of fossiele brandstoffen te winnen door kilometers ijs). Minder dan 5.000 internationale onderzoekers en ondersteunend personeel vormen de “zomerpopulatie” aan de onderkant van de wereld. Dat aantal daalt tot slechts 1.100 tijdens de barre Antarctische winter, waardoor miljoenen tonnen voorraden en brandstof elk jaar moeten worden geleverd – waarvan er geen lokaal kan worden geproduceerd. Suggereren dat Antarctica gekoloniseerd is, zou de duurzaamheid van de menselijke aanwezigheid daar ver overschatten.
als Antarctica hard is, zullen de Maan, Mars, asteroïden en de interplanetaire ruimte verschrikkelijk moeilijk zijn. George Dvorsky beschrijft in Gizmodo afgelopen juli de uitdagingen voor een menselijke kolonie die worden gesteld door lage zwaartekracht, straling, gebrek aan lucht en water, en de psychologische effecten van langdurige opsluiting en isolatie in kunstmatige structuren, in de ruimte of op planetaire oppervlakken. Voeg daarbij de economische onzekerheden van zo ‘ n onderneming – waar het moderne analoog van een Nederlandse Of Britse Oost – Indische Compagnie enorme scepsis van investeerders zou ondervinden over de winstgevendheid van het verschepen van een goed of afgewerkt product tussen koloniale havens-en het wordt duidelijk waarom natiestaten en mega-bedrijven tot nu toe de verleiding hebben weerstaan om kamp op te zetten buiten geosynchrone baan. Misschien, zo beweren velen, moeten we onze beperkte middelen concentreren op onopgeloste problemen hier thuis?
toch bouwt zich een golf van interesse in het nastreven van kolonisatie van het zonnestelsel op, of de eerste focus nu de Maan, Mars of O ‘ Neill-achtige ruimtehabitats is. Jeff Bezos heeft welsprekend gepleit voor het verplaatsen van de zware industrie van de thuisplaneet, het behoud van de aarde als een natuurreservaat, en het bouwen van de ruimte-gebaseerde infrastructuur die barrières zal verlagen en kansen voor enorme economische en culturele groei (vergelijkbaar met hoe het Internet en een revolutie in de micro-elektronica heeft toegestaan Amazon en tal van andere bedrijven om spectaculaire rijkdom te bereiken). Elon Musk en Stephen Hawking stelden beiden de noodzaak voor een” hedge ” populatie van mensen op Mars om de menselijke beschaving in staat te stellen zichzelf opnieuw op te starten in het geval van een catastrofe op aarde – een eieren-in-meerdere-manden aanpak die eigenlijk een aanvulling op de argumenten van Bezos. En hoewel beide geldige redenen zijn om kolonisatie na te streven, is er een sterkere, overkoepelende reden die het overtuigt.
Ik zal beweren dat een fundamentele waarheid – herhaaldelijk bevestigd door de geschiedenis – is dat groeiende, naar buiten gerichte beschavingen veel minder kans hebben om zich tegen zichzelf te keren, en veel meer kans hebben om hun vruchtbaarheid te besteden aan groeiende woningen, het uitvoeren van belangrijk onderzoek en het creëren van rijkdom voor hun burgers. Een beschaving die zich afwendt van ontdekking en groei stagneert – een punt gemaakt door NASA ‘ s Hoofdhistoricus Steven Dick evenals Mars exploration advocaat Robert Zubrin.als soort moeten we nog problemen oplossen van extreme politieke polarisatie (zowel intern in natiestaten als onder hen), ongelijkheden in welvaartsverdeling, tekortkomingen in burgerlijke vrijheden, milieudepredaties en oorlog. Het afzien van kansen om onze aanwezigheid uit te breiden naar de kosmos om betere resultaten te bereiken hier thuis heeft deze plagen niet geëlimineerd.
wat meer is, de” cabin fever ” die vaak wordt bekritiseerd door tegenstanders van kolonisatie (wanneer toegepast op kleine, geïsoleerde buitenposten ver van de aarde) blijkt een potentieel probleem te zijn voor onze eigen planeet. Zonder een ontlastklep voor ideologische pelgrims of fervent individualisten die misschien gewoon de voorkeur geven om op hun eigen, ondanks de onvermijdelijke ontberingen, kunnen we heel goed lopen het risico van het verergeren van de polarisatie en internecine strijd die we zo hard streven te onderdrukken. Het focussen van de aandacht en verbeelding van de mensheid op een groots project zou ons wel eens de ruimte kunnen geven die we nodig hebben om deze problemen aan te pakken. Maar de beslissing kan niet worden genomen door een land, of een bedrijf, of een segment van de menselijke bevolking. Als we dit doen, zal het noodzakelijkerwijs een echt internationale onderneming zijn, een sectoroverschrijdende onderneming (waarbij alle commerciële, civiele en defensiebelangen betrokken zijn en samenwerken).
het goede nieuws: kritische technologieën zoals voortstuwings-en energieopwekkingssystemen zullen in de loop van de tijd verbeteren. Transit duur tussen hemelse bestemmingen zal verkorten (op dezelfde manier zeilschepen maakte plaats voor stoomschepen en vervolgens voor vliegtuigen en misschien, op een dag, naar point-to-point ballistische herbruikbare raketten). Methoden voor het verkrijgen van kritieke grondstoffen op andere planeten zullen worden verfijnd en verbeterd. Genetische manipulatie kan worden gebruikt om mensen, hun gewassen en andere biota beter aan te passen aan het leven in de ruimte of op andere planetaire oppervlakken – om de effecten van lage of microzwaartekracht, straling en de psychologische effecten van langdurige ruimtevaart te weerstaan. nu natie na natie hun inaugurele verkenningsschepen op de maan van onze aarde landt, en miljardair ruimteliefhebbers racen om passagiers, satellieten en andere vracht in een baan om de aarde te lanceren, is het duidelijk tijd voor ons om te gaan zitten als een soort en te debatteren of onze toekomst er een zal zijn die voornamelijk wordt benadrukt door groei en ontdekking, het openen van het zonnestelsel voor vestiging en economische ontwikkeling, of een die uitwendige expansie voor behoud en behoud vermijdt. Dit zou ons in staat stellen om onze aandacht te richten op deze planeet, waardoor het zonnestelsel in zijn natuurlijke staat blijft, een hemels Antarctica dat zich uitstrekt voorbij Neptunus.
Ik stem voor groei. Maar één persoon, of één bedrijf, één gemeenschap, één natie, is hier geen pluraliteit. Dit debat – dat meer dan vijftig jaar is uitgesteld-is de moeite waard. De toekomst van de mensheid zal worden bepaald door haar uitkomst.