dwóch astronautów stoi przed kopułą geodezyjną w artystycznej koncepcji bazy księżycowej.
Getty
czas zadać sobie wielkie pytanie: czy powinniśmy próbować skolonizować nasz układ słoneczny, czy nie? Łatwo przyznam, że jestem za i podejrzewam, że duża część społeczności kosmicznej opowiedziałaby się za mną-ale to nie jest decyzja społeczności kosmicznej, ani w rzeczywistości decyzja pojedynczego narodu. Szeroki konsensus między stronami handlowymi, cywilnymi, obronnymi i międzynarodowymi będzie niezbędny dla przedsięwzięcia o takiej skali i złożoności. Pomyślcie o tym-rozważamy przeniesienie dużej liczby ludzi z ich rodzimej planety, potencjalnie nie tylko na resztę życia, ale także na życie ich potomków.
ważne jest, aby odróżnić kolonizację od eksploracji. Eksploracja cieszy się już szerokim uznaniem w Ameryce. W czerwcu 77% ankietowanych w USA powiedziało ankieterom Gallupa, że budżet NASA powinien zostać utrzymany lub zwiększony – niezaprzeczalny dowód poparcia dla amerykańskiego programu kosmicznego (w jego obecnym kształcie). W każdym razie, wykonaliśmy godną podziwu pracę badawczą układu słonecznego w ciągu ostatnich 60 lat – niezbędny pierwszy krok w każdym kompleksowym programie eksploracji. Bezzałogowe sondy opracowane i wystrzelone przez Stany Zjednoczone i Związek Radziecki przeprowadziły loty Księżyca i planet ziemskich niedługo po osiągnięciu orbity okołoziemskiej i od tego czasu latamy na planetach zewnętrznych. Wiele narodów umieściło coraz bardziej wyrafinowanych wysłanników robotów na powierzchni Księżyca, Marsa, Wenus i największego księżyca Saturna, Tytana.
najbardziej zdumiewające, w tour de force technologii i zimnej wojny chutzpah, USA wysłał ludzi, aby postawić stopę na innym świecie, zaledwie 50 lat i kilka miesięcy temu. Ale po zaledwie sześciu takich wizytach nigdy nie wróciliśmy. Księżycowe siedliska w rurkach lawy, uprawy pod szklanymi kopułami, wydobycie lodu na biegunie południowym? Nie. Program NASA Artemis może ponownie umieścić mężczyznę i kobietę na Księżycu w 2024 roku. Ale to nie kolonizacja. Dla perspektywy, przyjrzyjmy się bliżej domu.
żeglarze z amerykańskiego statku mogli wylądować na Antarktydzie już w 1821 roku – twierdzenie jest niezweryfikowane – ale żadna ekspedycja naukowa nie „zimowała” tam przez kolejne 75 lat. Pierwsze dwa z nich, jeden belgijski i jeden Brytyjski, znosiły ekstremalne zimno i niedostatek – jeden nieumyślnie, drugi z założenia. A jednak, 200 lat po tym, jak pierwszy odkrywca postawił stopę na kontynencie, nie ma stałych osiedli (częściowo w wyniku konsensusu politycznego osiągniętego pod koniec lat 50., ale w dużej mierze ze względu na trudności w wydobyciu surowców takich jak rudy lub paliwa kopalne przez kilometry lodu). Mniej niż 5000 międzynarodowych naukowców i pracowników pomocniczych stanowi „populację letnią” na dnie świata. Liczba ta zmniejsza się do zaledwie 1100 podczas surowej Antarktycznej zimy, co wymaga dostarczania milionów ton dostaw i paliwa rocznie – z których żadna nie może być produkowana lokalnie. Sugerowanie, że Antarktyda jest skolonizowana, byłoby zdecydowanie zawyżające trwałość ludzkiej obecności tam.
Jeśli Antarktyda jest trudna, Księżyc, Mars, asteroidy i przestrzeń międzyplanetarna będą karygodnie trudne. Pisząc w Gizmodo w lipcu tego roku, George Dvorsky opisuje wyzwania stojące przed ludzką kolonią, wynikające z niskiej grawitacji, promieniowania, braku powietrza i wody oraz psychologicznych skutków długotrwałego uwięzienia i izolacji wewnątrz sztucznych struktur, w przestrzeni kosmicznej lub na powierzchniach planet. Dodajmy do tego niepewność ekonomiczną takiego przedsięwzięcia – gdzie nowoczesny analog holenderskiej lub Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej mierzyłby się z ogromnym sceptycyzmem ze strony inwestorów co do opłacalności wysyłki jakiegokolwiek towaru lub gotowego produktu między kolonialnymi portami zawinięcia – i staje się jasne, dlaczego państwa narodowe i mega-korporacje jak dotąd oparły się pokusie założenia obozu poza orbitą geosynchroniczną. Być może, wielu twierdzi, powinniśmy skupić nasze ograniczone zasoby na nierozwiązanych problemach tutaj w domu?
jednak Rośnie fala zainteresowania kolonizacją układu słonecznego, niezależnie od tego, czy jej głównym celem jest Księżyc, Mars, czy siedliska kosmiczne w stylu O ’ Neilla. Jeff Bezos argumentował elokwentnie za przeniesieniem przemysłu ciężkiego z rodzimej planety, zachowaniem Ziemi jako rezerwatu przyrody i zbudowaniem infrastruktury kosmicznej, która obniży bariery i stworzy możliwości dla rozległego rozwoju gospodarczego i kulturalnego (podobnie jak internet i rewolucja w mikroelektronice pozwoliły Amazon i wielu innym firmom osiągnąć spektakularne bogactwo). Elon Musk i Stephen Hawking zasugerowali potrzebę” żywopłotu ” populacji ludzi na Marsie, aby umożliwić ludzkiej cywilizacji ponowne uruchomienie się w przypadku katastrofy na Ziemi – podejście jaj w kilku koszach, które faktycznie uzupełnia argumenty przedstawione przez Bezosa. I chociaż oba są ważnymi przyczynami do kolonizacji, istnieje silniejsze, nadrzędne uzasadnienie, które ją zamyka.
twierdzę, że podstawową prawdą – wielokrotnie potwierdzaną przez historię – jest to, że rozwijające się, zewnętrzne cywilizacje znacznie rzadziej zwracają się przeciwko sobie, a znacznie częściej wydają swoją płodność na rosnące mieszkania, prowadzenie ważnych badań i tworzenie bogactwa dla swoich obywateli. Cywilizacja, która odwraca się od odkryć i stagnacji wzrostu-punkt wysunięty przez głównego historyka NASA Stevena Dicka, a także zwolennika badań Marsa Roberta Zubrina.
jako gatunek musimy jeszcze rozwiązać problemy skrajnej polaryzacji politycznej (zarówno wewnętrznej, jak i między państwami narodowymi), nierówności w podziale bogactwa, braków w swobodach obywatelskich, degradacji środowiska i wojny. Rezygnacja z możliwości rozszerzenia naszej obecności w kosmosie, aby osiągnąć lepsze wyniki tutaj, w domu, nie wyeliminowała tych plag.
co więcej, „gorączka kabinowa” często odrzucana przez przeciwników kolonizacji (stosowana na małych, odizolowanych posterunkach daleko od Ziemi) okazuje się potencjalnym problemem dla naszej planety. Bez zaworu nadmiarowego dla ideologicznych pielgrzymów lub zagorzałych indywidualistów, którzy mogą po prostu woleliby być sami pomimo nieuniknionych trudności, możemy zaryzykować zaostrzenie polaryzacji i wewnętrznych konfliktów, które tak bardzo staramy się stłumić. Skupienie uwagi i wyobraźni ludzkości na wielkim projekcie może dać nam przestrzeń do biegania, której potrzebujemy, aby rozwiązać te problemy. Ale decyzja nie może być podjęta przez jeden kraj, jedną firmę lub jeden segment populacji ludzkiej. Jeśli to zrobimy, będzie to z konieczności prawdziwie międzynarodowym przedsięwzięciem, przedsięwzięciem międzysektorowym (ze wszystkimi interesami handlowymi, cywilnymi i obronnymi zaangażowanymi i współpracującymi).
dobra wiadomość: kluczowe technologie, takie jak systemy napędowe i systemy wytwarzania energii, z czasem ulegną poprawie. Czas trwania tranzytu między celami niebiańskimi ulegnie skróceniu (w ten sam sposób Żaglowce ustąpiły miejsca statkom parowym, a następnie liniowcom lotniczym i być może pewnego dnia balistycznym rakietom wielokrotnego użytku typu point-to-point). Metody pozyskiwania krytycznych zasobów na innych planetach zostaną udoskonalone i udoskonalone. Inżynieria genetyczna może być stosowana w celu lepszego przystosowania ludzi, ich upraw i innych zwierząt do życia w przestrzeni kosmicznej lub na innych powierzchniach planet-aby wytrzymać skutki niskiej lub mikro-grawitacji, promieniowania i psychologicznych skutków długotrwałych lotów kosmicznych.
jako naród za Narodem ląduje swoje inauguracyjne statki badawcze na Księżycu naszej ziemi, a miliarderzy entuzjaści kosmosu ścigają się, aby wystrzelić pasażerów, satelity i inne ładunki na orbitę, nadszedł czas, abyśmy usiedli jako gatunek i debatowali, czy nasza przyszłość będzie podkreślona przede wszystkim przez wzrost i odkrycia, otwarcie układu słonecznego na osiedlenie się i rozwój gospodarczy, czy też taka, która unika ekspansji zewnętrznej w celu ochrony i zachowania. Pozwoli to nam skupić naszą uwagę na tej planecie, pozostawiając Układ Słoneczny w jego naturalnym stanie, niebiańską Antarktydę rozciągającą się poza Neptuna.
głosuję za wzrostem. Ale jedna osoba, jedna firma, jedna Wspólnota, jeden naród, nie jest tu mnogością. Ta debata-odłożona na ponad 50 lat-jest warta przeprowadzenia. O przyszłości ludzkości zadecyduje jej wynik.